Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του συζύγου της Γιάννη Κοντούλη, η Δέσποινα Μοιραράκη μιλά για πρώτη φορά στην εφημερίδα Secret.
Συγκλονίζει με όσα αποκάλυψε τόσο για τη μάχη που έδωσε ο σύζυγός της με τον καρκίνο όσο και τα τον πόνο που η ίδια βιώνει.
Στα τέλη του 2018 ο Γιάννης Κοντούλης διαγνώστηκε με καρκίνο στην αμυγδαλή. «Μας είπαν οι γιατροί: »Μη σας ανησυχεί, είναι κάτι αντιμετωπίσιμο» και ξεκίνησε αμέσως χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Μάλιστα, την ώρα που το διαπίστωσε, που του ήρθαν στο mail του τα αποτελέσματα της βιοψίας, είχα τη μεγάλη έκθεση στο Hilton και δεν μου είπε απολύτως τίποτα.
Μόλις τελείωσε η έκθεση και ήρθαμε στο σπίτι μας, μου το ανακοίνωσε. Είπαμε και οι δύο ότι θα το ξεπεράσουμε μαζί, κοιταχτήκαμε στα μάτια, αγκαλιαστήκαμε. Υποσχεθήκαμε να μην το μάθει κανείς. Δεν θέλω να με λυπάται κανείς, δεν θέλω να μας λυπάται κανείς. Απαγορεύεται να μας λυπούνται», εξομολογείται η Δέσποινα Μοιραράκη.
«Η περιπέτεια ξεκίνησε και σιγά σιγά εξελισσόταν σε έναν Γολγοθά. Η νόσος προχωρούσε, κάναμε θεραπείες, χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, άρχισε να χάνει κιλά, αλλά για εμάς το μεγάλο δώρο εκείνη τη στιγμή ήταν ότι ήρθε στην Ελλάδα ο κορονοϊός και άρχισε η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας. Αυτό μας βοήθησε υπερβολικά, καθώς δεν κυκλοφορούσαμε και δεν μπορούσε κανείς να τον δει από κοντά.
Έτσι πέρασαν δυόμισι χρόνια μέχρι τα μέσα του 2021. Η νόσος προχωρούσε, εκείνος γνώριζε τα πάντα. Αλλά είχε τεράστια θέληση και δίψα για ζωή. Πέρυσι, την 1η Ιουνίου, πήγαμε στη Μύκονο για να γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια επετείου του γάμου μας. Από τον Σεπτέμβριο άρχισε η φθίνουσα πορεία. Ξεκίνησαν οι εγχειρήσεις στον εγκέφαλο, μετά έκανε στο έντερο», αποκαλύπτει η Δέσποινα Μοιραράκη και συνεχίζει:
«1η Μαΐου του 2022 ήταν τα γενέθλιά μου και με ρώτησε τρεις μέρες πριν: «Δεσποινούλα, δεν θα πάμε στον Ωροπό, στο σπίτι μας, να γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου, όπως κάθε χρόνο»; Και του είπα: «Γιαννάκη μου, είμαι πολύ κουρασμένη, καλύτερα να το αποφύγουμε». Με ρώτησε: «Γιατί; Συμβαίνει κάτι; Υπάρχει κάτι που μας κωλύει»; Πήγαμε τελικά και κάναμε τα γενέθλιά μου με τους γονείς μου, τα παιδιά μου και τους κουμπάρους μας».
«Μου λείπει η παρουσία του, η στήριξή του, το αγέρωχο ανάστημά του, το βλέμμα του που ήταν γεμάτο αγάπη, θαυμασμό και προστασία για μένα. Με συνόδευε παντού και ποτέ δεν με άφηνε. Δεν ξέρω γιατί μου τον στέρησε ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο».
