Υπάρχουν συναισθήματα που έχουν θετικό πρόσημο και δε μας δυσκολεύουν, όπως η χάρα ή ο ενθουσιασμός. Τα επιθυμούμε διακαώς στη ζωής μας, βελτιώνουν τη διάθεση μας, την αποδοτικότητα και την υγεία μας. Δεν έχουμε μάθει να υποδεχόμαστε, όμως, με τον ίδιο τρόπο τα αρνητικά συναισθήματα.
Γράφει η Δήμητρα Ζάφειρα
Η πρώτη αυθόρμητη απόκριση όλων θα ήταν ότι δεν τα θέλουμε στη ζωή μας. Κι όμως, η ύπαρξη δύσκολων, αρνητικών συναισθημάτων είναι και φυσιολογική και χρήσιμη. Αυτές οι μικρές ή μεγάλες ενοχλήσεις, ο θύμος, η στεναχώρια, η οργή, η ενοχή, η ντροπή κ.ο.κ μπορούν να γίνουν φάρος της σκέψης και της δράσης σας, αν τα αποδεχτείτε και τα διαχειριστείτε σωστα.
Δύο είναι τα θέματα εδώ!
Το πρώτο θέμα είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι αναπόφευκτα, άλλα έχουν έρθει γιατί κουβαλούν ένα μήνυμα για οτιδήποτε ή οποιονδήποτε διαταρράσει την ισορροπία μας. Και δεύτερον, κουβαλούν ένα αίτημα, σαν άλλοι άνθρωποι που μας χτυπούν την πόρτα, να ανοίξουμε, να ακούσουμε αυτό που έχουν να μας πουν και να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτά.
Άλλωστε, από όλα τα πράγματα που μας ανήκουν το πιο εγγυημένο είναι το συναίσθημα μας κι εμείς, ανεξάρτητα από το ποιός ή τι το προκαλεί, έχουμε την ευθύνη για την διαχείριση του!
Είμαστε πολύ μεγαλύτεροι από αυτό ή τις σκέψεις μας γιατί στο τέλος της ημέρας πρέπει να είμαστε ικανοί να το βλέπουμε από απόσταση και να μην το αφήνουμε να προσδιορίζει και να διαβρώνει την ύπαρξη μας.
Άλλο είναι το “έχω θυμό και είμαι θυμωμένος” και άλλο το “είμαι ο θυμός μου”!
Πώς λοιπόν, θα μάθετε να αποδέχεστε και κυρίως να διαχειρίζεστε τα δύσκολα συναισθήματα, πώς θα έχετε καλύτερο έλεγχο πάνω στη διάθεση σας;
Διαχειρίζομαι τα δυσάρεστα συναισθήματα δε σημαίνει θα προσποιηθώ ότι δεν υπάρχουν ή ότι θα τα καταπιέσω.
Το να αγνοείς το θυμό ή να υποκρίνεσαι ότι δεν είσαι θλιμμένος και δεν αισθάνεσαι πόνο, δε θα διώξει αυτά τα συναισθήματα μακριά. Στην πραγματικότητα, συναισθηματικές πληγές στις οποίες δεν απευθυνομαστε όπως πρέπει είναι πιθανό να χειροτερέψουν με τον καιρό ή να σας κάνουν να αναπτύξετε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές “απόσπασης” της προσοχής αλλού, στο φαγητό, στο ποτό, στο σεξ, στην κενή υπερδραστηριότητα.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε τα συναισθήματα σας και κυρίως το γεγονός ότι δεν είστε έρμαιο αυτών και ότι μπορείτε πάντα να τα ελέγξετε κι όχι να σας ελέγχουν. Αν ξυπνήσετε στραβά μια μέρα, αν είστε θυμωμένοι ή στεναχωρημένοι μπορείτε να να πάρετε στα χέρια σας τη διάθεση σας και να αλλάξετε τη μέρα σας.
1. Ονοματίστε στο συναίσθημα.
Πριν αλλάξετε αυτό που αισθάνεστε χρειάζεται να του δώσετε όνομα, να το αναγνωρίσετε. Ρωτήστε τον εαυτό σας “Τι νιώθω αυτή τη στιγμή;” “Νιώθω άγχος; θυμό; απογοήτευση;”, “Είμαι θλιμμένος;”, “Ντρέπομαι;”
Δίνοντας όνομα στο συναίσθημα, του δίνετε μια οντότητα ξεχωριστή, έξω από εσάς. Δεν επιτρέπετε στο συναίσθημα να επηρεάσει την αξιολογική κρίση που έχετε για τον εαυτό σας. Δεν είστε ο θυμός ή η στεναχώρια σας. Αυτά τα τοποθετείτε έξω και απέναντι και παίρνετε την ευθύνη τους, γιατί κι αυτά είναι δικά σας.
Ονοματίζοντας το πώς αισθανόμαστε παίρνει ήδη αρκετό ειδικό βάρος από το συναίσθημα, γιατί είναι μια πρώτη μορφή ελέγχου πάνω στις μετέπειτα σκέψεις ή αποφάσεις μας.
Πείτε λοιπόν, “νιώθω θυμό”, “νιώθω απογοήτευση”, “ανησυχώ”, “φοβάμαι” … ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.
2. Αποδεχτείτε το συναίσθημα σας.
Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό που νιώθετε. Έχετε δικαίωμα να βιώνετε οποιοδήποτε συναίσθημα, εύκολο ή δύσκολο, θετικό ή αρνητικό. Είναι όλα φυσιολογικά. Φυσιολογικό δεν είναι να το καταπιέσετε ή να κάνετε ότι δεν υπάρχει. Εκφράστε αυτό που αισθάνεστε με αξιοπρέπεια, χωρίς να πληγώνετε τον εαυτό σας ή τον άλλον, μιλήστε σε κάποιον που εμπιστεύεστε, μοιραστείτε, κλάψτε, πηγαίνετε μια βόλτα. Το γράψιμο επίσης πάντα βοηθάει. Κάθε άνθρωπος ανάλογα με το χαρακτήρα και τις ανάγκες του, την ωριμότητα και τις εμπειρίες του, επιλέγει διαφορετικό τρόπο έκφρασης και επεξεργασίας..
3. Προσέξτε τις σκέψεις σας.
Το συναίσθημα μας δεν είναι αυτόνομο. Επηρεάζει τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας. Είναι σα να έχουμε ένα φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Είναι “δύσκολο” συναίσθημα επηρεάζει την “όραση” μας, αλλά οι σκέψεις που μας προκαλεί ή που το συνοδεύουν δεν είναι αληθινές. Είναι οι σκέψεις που κάνουμε όταν αισθανόμαστε έτσι!
Ένας καλός τρόπος να τεστάρετε τις σκέψεις σας και την πραγματικότητα είναι να κάνετε ένα βήμα πίσω, να πάρετε μια νοητή απόσταση και να ρωτήσετε τον εαυτό σας .. “Τι θα έλεγα σε έναν τρίτο που θα είχε το ίδιο πρόβλημα;”. Απαντώντας σε αυτήν την ερώτηση θα σας έδινε μια άλλη προοπτική στα πράγματα και το βάρος του συναισθήματος θα έφευγε από την εξίσωση για να σκεφτείτε πιο λογικά. Όπως θα κάνατε για έναν άλλον!
Λίγοι από εμάς έχουμε μάθει πώς να ερχόμαστε σε ουσιαστική επαφή με το συναίσθημα μας.
Λίγες οικογένειες διδάσκουν στους κόλπους τους και ο καθένας με τη συμπεριφορά του τη σωστή διαχείριση. Αντιθέτως, μαθαίνουμε «να μην είμαστε δυσάρεστοι», άρα να μην αποδεχόμαστε τα δύσκολα συναισθήματα.
Μαθαίνουμε ότι το κλάμα είναι αδυναμία, ότι πρέπει να δίνουμε τόπο στην οργή, μαθαίνουμε να κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, μασκαρεύουμε το συναίσθημα μας και ενίοτε ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
Υπάρχει όμως, ένα ύστατο “Θέατρο” στο οποίο όταν τρυπώσει το αρνητικό συναίσθημα μπορεί να προκαλέσει τεράστιες βλάβες επειδή το αγνοήσαμε.Το σώμα μας!
Πριν είναι, λοιπόν, αργά, πριν βλάψετε άθελα σας τη σωματική και ψυχική σας υγεία, πείτε:
S (stop) Σταματώ! Οτιδήποτε λέω ή κάνω!
T (take a breath) Αναπνέω! Παίρνω χρόνο και απόσταση!
O (observe) παρατηρώ τον εαυτό μου τις σκέψεις μου, την κατάσταση, τί νιώθω τώρα;
P (Process) Επεξεργάζομαι! Το συναίσθημα, τις σκέψεις και το τι θα κάνω. Έχω την ευθύνη της διαχείρισης. Δεν είμαι έρμαιο της συναισθηματικής μου θύελλας. Παίρνω τον έλεγχο!
Πηγή: Dimitrazafeira.gr
