Αγαπημένοι,
Δεν είμαστε πια και τόσο αγαπημένοι.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ροιδοπούλου
Περνάνε οι καιροί και εμείς γινόμαστε κύματα που τους κατακλύζουμε και τους διαλύουμε. Παίρνουμε μαχαίρια, φωτιές, όπλα και σκορπάμε αίμα και στάχτες στην εξέλιξη. Τρέμει η φύση το ανθρώπινο χέρι του έλλογου όντος.
Δεν είμαστε πια αγαπημένοι του όποιου θεού μιας και κατασπαράζουμε αλλήλους. Οι άνδρες δολοφονούν γυναίκες, οι γυναίκες δολοφονούν άνδρες, οι άνθρωποι πνίγουν τα δέντρα και φοβερίζουν τα ζώα. Ζούγκλα η οργανωμένη κοινωνία και πρωτοστάτες εμείς, οι αγαπημένοι.
Ισότητα, ελευθερία, αγάπη, προστασία του περιβάλλοντος, ώ! Τι ωραίες λέξεις, με νόημα που σφαγιάζεται καθημερινά μπροστά στα ανθρώπινα συμφέροντα που διαποτίζονται με απληστία, ικανοποίηση του εγώ, κόμπλεξ και βαθιά ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι εύηχη η προηγούμενη πρόταση μα είναι αλήθεια.
Το 2021 χαρακτηρίζεται από κορονοϊό, θάνατο, γυναικοκτονία, ζωοκτονία και κατασπάραξη της φύσης. Βάζεις φωτιές άνθρωπε και τι θα μείνει; Εσύ και τα τσιμέντα σου; Να τα χαρείς μέχρι να σε πάρει μαζί της η φύση; Γιατί σε εκείνη τελικά θα χωθείς και το ξέρεις. Και μάλιστα γυμνός, απένταρος, μόνο με το κακό που προκάλεσες.
Ξυπνήστε αγαπημένοι, γίνετε αγαπημένοι γιατί μισιόμαστε. Όσο προχωράμε με έπαρση, καταπλακώνουμε το φως που μας χαράζει τον δρόμο. Μάζεψε το εγώ σου να φωτιστεί η γης.
Πρόσεξέ την γιατί είναι η αγαπημένη μας. Μας γέννησε, μας φιλοξενεί, μας δίνει ευκαιρίες όσο τη διαλύουμε. Και εκεί που δεν θα έχει άλλο να δώσει, θα ξαναγεννηθεί. Ναι. Η φύση θα ξαναγεννηθεί. Πάντα το κάνει αυτό εδώ και εκατομμύρια των εκατομμυρίων χρόνια. Εσύ όμως άνθρωπε, δεν θα ξαναγεννηθείς.
Αφήστε αποτυπώματα που θα πάνε μπροστά την κοινωνία αγαπημένοι. Αγαπάτε αλλήλους γιατί στο τέλος δεν θα έχετε ούτε αυτούς. Και τότε, δεν θα είστε για κανέναν αγαπημένοι. Μόνοι των μόνων, στην κορυφή των αποκαϊδιών που εσείς δημιουργήσατε.
