Το ζητήσατε….το έκανα, οπότε ας σας μεταφέρω λίγη ακόμα από την τρικυμία που επικρατεί στο κεφάλι μου.
Γράφει η Μαριλένα Γεωργιοπούλου
Από νωρίς μαθαίνουμε από την οικογένεια μας ότι δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα και ότι η αλήθεια είναι ο πιο σωστός δρόμος, τι συμβαίνει όμως στην πορεία της ζωής μας και καταλήγουμε πολλές φορές να ξεστομίζουμε ένα σωρό ψέματα και να αποκρύπτουμε την αλήθεια;
Από τις δικές μου εμπειρίες ,και γενικά από την δική μου περιέργεια να ερμηνεύω τους χαρακτήρες των ανθρώπων ,έχω καταλήξει ότι δυστυχώς η αλήθεια είναι δύσκολος δρόμος.
Δύσκολος γιατί λέγοντας την αλήθεια πολλοί άνθρωποι εκνευρίζονται, δυσανασχετούν και στενοχωριούνται, πράγμα που κανένας δεν θέλει να δημιουργεί στους δικούς του ανθρώπους.
Τι συμβαίνει όμως όταν επιλέγουμε να πούμε ψέματα για να μην πληγώσουμε τον άλλον και τελικά πληγώνεται στο τέλος από την ίδια την αλήθεια που βγαίνει μπροστά;
Προσωπικά πάντα διάλεγα την αλήθεια…
Όσο σκληρή και να ήταν πάντα προτιμούσα να λέω την αλήθεια , και γιατί είναι αυτό που θέλω να λένε και σε εμένα ,αλλά και γιατί πιστεύω ότι λέγοντας την αλήθεια στους ανθρώπους μας κατά κάποιο τρόπο τους προστατεύουμε από την μεγαλύτερη απογοήτευση.
Σίγουρα είναι πιο εύκολο το να “Χρυσώσουμε” το χάπι και να πούμε ένα εύκολο ψέμα…αλλά το αποτέλεσμα συνήθως είναι αποκαρδιωτικό.
Ενώ με την αλήθεια στη αρχή εμφανής είναι η στενοχώρια, ο θυμός και τα ανάλογα με την περίπτωση συναισθήματα….αλλά μετά έρχεται η λύτρωση…λύτρωση και σε εσένα που είπες την αλήθεια αλλά και για τον άλλον που την άκουσε και χωρίς περιττά την έλαβε εγκαίρως.
Εύχομαι κι εσείς, να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που εκτιμούν την αλήθεια που τους λέτε, όπως κι εγώ!
Υ.Γ.: Χαμογελάτε έστω και στραβά…κάποια στιγμή θα ισιώσει..
Μαριλένα Γεωργιοπούλου
