Η ημέρες κυλάνε, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά. Φορές φορές καταλαβαίνεις και το λεπτό που περνάει σαν να είναι ώρα, ενώ άλλες το αισθάνεσαι σαν να πέρασε δευτερόλεπτο. Μέσα σε όλη αυτή τη πλάση που μας περιλαμβάνει, αξία έχει ένα μοναχά: Να ζούμε στο έπακρο.
Η ζωή στο φουλ της σημαίνει να γευόμαστε, να μοιραζόμαστε, ν’ αγαπάμε, να ταξιδεύουμε, να παίζουμε, να κάνουμε έρωτα, να νοιαζόμαστε, να γελάμε, να κλαίμε και να ζούμε όλα όσα υπάρχουν σε τούτο εδώ τον κόσμο. Όλα αυτά έχουν αξία.
Μεγάλωσα με λίγο φόβο, δεν το κρύβω. Φόβο για ορισμένα πράγματα και συνθήκες. Φόβο μήπως κάνω κάτι και πάθω κάτι. Φόβο μήπως στεναχωρήσω ανθρώπους, μήπως κάνω κάτι που πειράξει τον άλλο και πολλές φορές περιόρισα τον αυθορμητισμό μου.
Δεν χρειάζεται άλλο πια, είπα τον τελευταίο χρόνο. Χωρίς να σημαίνει ότι θέλω να φέρω επιβλαβείς συνέπειες σε εμένα ή σε όσους αγαπώ. Όμως ο τόσος δισταγμός, πολλές φορές μας κρατάει λίγο πίσω απ’ όσα υπάρχουν. Για παράδειγμα με φοβίζει το εμβόλιο. Με φοβίζει και μη κολλήσω βέβαια ξανά τον ιό. Δυο αντικρουόμενοι φόβοι. Που όμως αν υπακούσω και στους δυο δεν θα ξεδεσμευτώ ποτέ.
Το ίδιο ισχύει και με τη ζωή. Έχουμε γίνει μάρτυρες τόσων δυσάρεστων γεγονότων τον τελευταίο καιρό. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Όχι ότι ήταν και ποτέ, μιας και η κάθε μέρα διαφέρει. Όμως τώρα κάπως ένιωσα ότι γίνεται το ένα πίσω από το άλλο. Και θέλω να επέλθει μια ανάσα.
Μια ανάσα που θα βοηθήσει να πάρουμε κουράγιο. Πάρε αυτή την αναπνοή, γέμισε με κουράγιο, πάρε το κουράγιο σου και ζήσε!
