Η Ανάφη είναι ένα μυστικό που κάποιος θα σου μαρτυρήσει πάνω στον ενθουσιασμό του γιατί δεν μπορεί να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του την υπέροχη εμπειρία που έζησε σε αυτό. Απομακρυσμένη στα ανατολικά της Σαντορίνης αυτή η μικρή, νοτιοανατολικότερη κουκίδα των Κυκλάδων, μοιάζει με ένα μοναδικό ταξίδι στο χωροχρόνο.
Φτάνεις γύρω στις 3 τη νύχτα στον ‘Αγιο Νικόλα, το λιμάνι κάτω από τη Χώρα. Άλλο δρομολόγιο δεν υπάρχει. Κι έτσι στα σκοτεινά και στα κλεφτά φεύγεις ξανά γύρω στις 4 το πρωί για να επιστρέψεις στην πόλη και τον «πολιτισμό». Το νησί που εμφάνισε από το πουθενά ο θεός Απόλλωνας στους Αργοναύτες ως καταφύγιο μέσα στη σκοτεινή καταιγίδα, μοιάζει να θέλει να κρατά ακόμα κρυφούς τους δρόμους που οδηγούν σε αυτό, προετοιμάζοντας έτσι τους επισκέπτες του να δεχθούν κάτι διαφορετικό σαν ξημερώσει.
Φτάσαμε νύχτα χωρίς χάρτη με μια σκηνή, ακολουθώντας δυο μηχανές με δυο ζευγάρια που κι εκείνοι έρχονταν για πρώτη φορά. Πήγαιναν προς τον Ρούκουνα. Είχε πανσέληνο, φυσούσε, κάθε στροφή μας ανέβαζε πιο ψηλά στο βουνό, με κάθε ζικ ζακ του δρόμου ένα φως από το λιμάνι και τη χώρα χανόταν στο σκοτάδι.
Μπήκαμε στη μοναδική είσοδο του δρόμου, σε μια κατηφόρα χωρίς ταμπέλα με την ελπίδα ότι θα βγούμε σε παραλία και όχι σε κάποια άσχετη αυλή. Πατήσαμε την άμμο ακολουθώντας τον ήχο της θάλασσας. Βγήκαμε στο ξέφωτο της ακτής και στα δεξιά ένα πλήθος από σκηνές η μία δίπλα από την άλλη. Διακτινιστήκαμε στο χρόνο.
Πού αλλού σε αυτή τη γη οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να κοιμούνται ανέμελοι κάτω από τα αστέρια, με μόνη προστασία τον ουρανό και το σεληνόφως; Πού αλλού σε χαιρετούν στις 3 το πρωί- όσοι ακόμα είναι ξύπνιοι- με ένα ανθρώπινο χαμόγελο που φωτίζει το σκοτάδι, χωρίς να ρωτούν, να θέλουν ή να περιμένουν τίποτα από σένα; Σαν να σου λένε φτάνει που ήρθες, απόλαυσε!
Ξημερώνοντας βυθίζεσαι στα πεντακάθαρα νερά, κρυστάλλινα, αγνά. Δεν ακούς καμιά μουσική από ηχεία σε μπαρ και καντίνες, παρά μόνο τον ήχο του αέρα και της θάλασσας. Στην παραλία άνθρωποι κάθε ηλικίας απολαμβάνουν τον ήλιο, τη στιγμή, το κολύμπι, το καλοκαίρι, την παρέα, τον εαυτό τους. Όπως θέλουν, όπως νιώθουν. Αυτό το νησί δε νοιάζεται να σε πείσει για τίποτα, δε θέλει να σε κάνει να σκεφτείς αυτό ή το άλλο.
Στέκεται μπροστά σου γυμνό χωρίς καμία επιτήδευση, χωρίς προσπάθεια να σε καταλάβει ή να σε εντυπωσιάσει. Είναι μεγαλειώδες μέσα στην απλότητά του, αγνό και τόσο φωτεινό που νιώθεις ότι τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα για να χωρέσουν αυτή τη διαφορετική ποιότητα που σε πλαισιώνει.
Δίπλα από τον Ρούκουνα ο Βράχος στέκεται αγέρωχος και σε κοιτά από τα 400μ κι αναρωτιέσαι πώς θα είναι ο κόσμος από εκείνο το σταυρό στην άκρη του. Ο ψηλότερος μονόλιθος στη Μεσόγειο μετά το Γιβραλτάρ στέκει μπροστά σου και μένεις να τον κοιτάς με δέος, καθώς ανεβάζεις το κεφάλι μετά από κάθε μακροβούτι.
Στη Χώρα τα σπίτια είναι σκαρφαλωμένα πάνω στις ράχες των βράχων. Εδώ καταλαβαίνεις ότι τα σπιτάκια κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης πρέπει να ήταν παιχνιδάκι για τους Αναφιώτες μαστόρους. Σπίτια λευκά, περίτεχνα φτιαγμένα, αναρριχώνται με θαυμαστό τρόπο στους βράχους πάνω από το Αιγαίο, αγναντεύοντας από ψηλά το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Δεν υπάρχουν περαστικοί, σκάφη, πλοία, κρουαζιερόπλοια, ιστιοπλοϊκά. Αυτή η ησυχία, η έλλειψη κίνησης, βιασύνης, η ησυχία στα πάντα γαληνεύει την ψυχή σου, σε κάνει διαλογιστή.
Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που για να τα ανακαλύψεις χρειάζεται να τα περπατήσεις. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που τα καλύτερα σημεία δεν έχουν δρόμους που περνούν αυτοκίνητα.
Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο τόσο αγνά, ανεπιτήδευτα, γαλήνια και φιλόξενα. Στην Ανάφη μαθαίνεις να εκτιμάς την αξία της απόστασης. Είναι ευτυχία να κάνεις ένα πιο μακρινό ταξίδι μακριά από το πλήθος και την τουριστική βοή και να ανακαλύπτεις την ησυχία γύρω σου σε ένα τόσο ανοικτό και πανέμορφο τοπίο.
Η Ανάφη είναι απάτητη, αγέρωχη, απλή και αληθινή
