Ο Αντώνης, 36 ετών ήταν ένα παιδί με Νοητική Υστέρηση από τον Άγιο Νικόλαο που δεν ήξερε κολύμπι, ορφανό και με δυσκολίες στη κοινωνική αντίληψη.Είχε βγάλει κανονικά εισιτήριο (αν και δε μας αφορά), απλά πιθανώς δε κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να επιβιβαστεί λόγω του προβλήματος του.
Όπως έγραψε φίλος του πιθανότατα έφυγε χαμογελαστός!
Γράφει ο ψυχολόγος Πάνος Πλουμίδης
Ο Αντώνης είναι εγώ, εσύ, ο καθένας!
Ο Αντώνης είναι ένα νέο θύμα δολοφονίας εν ψυχρώ και όλοι ζητούμε την στο έπακρο δικαίωση. Σκέφτομαι ότι παρότι δε πάσχω από νοητική υστέρηση άνετα θα μπορούσα να έχω κάνει το ίδιο και να το πληρώσω με τη ζωή μου.
Αντίο Αντώνη, ο κόσμος αυτός δε σου άξιζε.
Γιατί; Γιατί η εποχή μας δυστυχώς έχει κάτι το σκοτεινό.
Γιατί οι άνθρωποι έχουν πάψει να επικοινωνούν ουσιαστικά μεταξύ τους και τον θυμό τους τον κάνουν γροθιά εναντίον του αδύναμου αποκτώντας έτσι μια ψεύτικη φαντασιακή δύναμη που όμως δε τους εξυπηρετεί πουθενά.
Γιατί δεν εκφραζόμαστε ποτέ σχεδόν με συναίσθημα αλλά εκφραζόμαστε πολύ πιο εύκολα με το εγώ και το πρέπει.
Γιατί προτιμούμε να θάβουμε τα προβλήματα και τα άγχη μας κι όχι να τα αντιμετωπίζουμε ουσιαστικά ψάχνοντας λύση μέσα μας.
Γιατί έχουμε χάσει κάθε ελπίδα βοήθειας από τους θεσμούς, την οικογένεια και τον συνάνθρωπο και νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ και έτσι δε ξέρουμε να αναγνωρίζουμε την ανάγκη και το δικαίωμα στον άλλο.
Γιατί ξεκινούμε πιο εύκολα να περιγράψουμε το αρνητικό από το θετικό.
Γιατί κρίνουμε πανεύκολα τους πάντες και τα πάντα αποφεύγοντας να κάνουμε καθρέφτη στον εαυτό μας, βλέποντας και τα δικά μας ελλείμματα.
Γιατί ασχολούμαστε με τη σεξουαλικοτητα του άλλου και όχι τη δική μας, αποφεύγοντας έτσι να δούμε την πραγματική αλήθεια για την ερωτική μας ευτυχία.
Γιατί την ευαισθησία τη θεωρούμε αδυναμία και σαν δύναμη αναγνωρίζουμε την αγριότητα.
Γιατί δε θέλουμε να αγκαλιάζουμε τις μειονότητες αλλά προτιμούμε να δημιουργούμε μέσω της απόρριψης περισσότερες.
Γιατί γεμίζουμε το κενό μας περισσότερο με την ύλη και λιγότερο με την ουσία.
Γιατί κατακρίνουμε τους πάσχοντες από ψυχικά νοσήματα κρύβοντας τα δικά μας πίσω από ψεύτικα προσωπεία.
Όχι δεν είμαστε όλοι έτσι, αλλά αν σε κάτι από τα παραπάνω κάποιος από εμάς έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του ας ζητήσει βοήθεια πριν όλο αυτό το σκοτάδι κατακλύσει όλη του την ύπαρξη.
Γιατί η ελπίδα είναι μόνο στην αγάπη και την επαφή.
Αγάπη που ξεπερνάει τον εαυτό και μεταφέρεται στον άλλο.
Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ελπίδα και αγάπη…μόνο τότε….
Πάνος Πλουμιδης
Ψυχολόγος Ψυχαναλυτής. Α.Π.Θ
Msc Ιατροδικαστικής Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ
Msc psychoanalysis Paris 8
Msc Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ
Facebook: Πάνος Πλουμίδης
Instagram: _ppanos_
