Είναι σοκαριστικό το πόσοι άνθρωποι στη σημερινή εποχή επιλέγουν σωρηδόν το φαινόμενο της επίδειξης ανωτερότητας μέσα από τη μείωση της αξίας του άλλου.
Σπάνια θα συναντήσεις άνθρωπο που αμέσως μόλις σε γνωρίσει ή ακόμη και όταν περάσει λίγος καιρός, θα σε επιβραβεύσει πραγματικά και θα σου φερθεί με σεβασμό και εμφανή επικρότηση, αναγνωρίζοντάς σου την αξία σου και το τι έχεις κάνει. Αυτό το φαινόμενο έχει όνομα και θα το ανακαλύψουμε.
Πολλοί άνθρωποι, στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους βρίσκονται σε διαρκή πάλη για το πως να φανούν ανώτεροι από κάποιον άλλο σε συζητήσεις, στη ζωή αλλά και στις πράξεις. Και το επιτυγχάνουν προσπαθώντας διακαώς να συγκρίνονται και να βγαίνουν από πάνω.
Θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι είναι γνώστες των πάντων – ειδικά όσων εσύ καταπιάνεσαι και θα αναγάγουν τα κατορθώματά τους σε ηράκλειες μάχες. Ειδικά αν πεις ότι πέτυχες κάτι, εκείνοι θα το έχουν πετύχει καλύτερα και νωρίτερα.
Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται σύμπλεγμα ανωτερότητας και το έχουν οι άνθρωποι με ανασφάλειες. Προλαβαίνω και σου λέω ότι, σαφώς όλοι έχουμε είδη ανασφάλειας, απλώς κάποιοι έχουν περισσότερες και σε πιο καίρια ζητήματα όπως είναι αυτό της αξίας τους.
Οι περισσότεροι έχουν μεγαλώσει με την σύγκριση μέσα από την οικογένειά τους και επιθυμούν πάντοτε να παίρνουν επιβεβαίωση των όσων είναι. Μόνο έτσι θεωρούν ότι έχουν πετύχει.
Δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο υπαρξιακής επιβεβαίωσης όπως την επιβράβευση από μικροί και την νουθεσία ότι όλοι είναι ίσοι και όλοι αξίζουν. Έτσι, προβαίνουν σε αντιζηλίες και δημιουργούν αρνητικά εδάφη για ομαλή και υγιή διεξαγωγή διαλόγου.
Η καλύτερη αντιμετώπιση σε αυτό το φαινόμενο είναι η συμπόνια. Η αποδοχή της προσπάθειας επιβεβαίωσης του άλλου, το αγκάλιασμα σε αυτό και η αναγνώριση του δικού μας κέντρου.
Όταν ξέρω τι αξίζω, όταν κοιτώ το δικό μου κέντρο και προσπαθώ για την εξέλιξή μου, τότε ο θυμός, τα νεύρα και το αρνητικό συναίσθημα μετατρέπεται σε συμπόνια και άφεση του άλλου να κάνει το ”κόμματι” του. Άλλωστε όλοι δίνουμε τις δικές μας μάχες.
