Χάι! Σκεφτόμουν πολύ καιρό ότι ήθελα να γράψω ένα άρθρο για τις καλύτερες μου φίλες αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω. Σκεφτόμουν διάφορα, χανόμουν μέσα στην καθημερινότητα και όλο το άφηνα για αργότερα. Μετά από πολλά πράγματα που έχουν συμβεί κατάλαβα ότι δεν πρέπει να το καθυστερήσω άλλο και πρέπει να γράψω για τις παιδικές μου φίλες. Οι πιστές και αιώνιες, οι αγαπημένες μου, τα βάσανα μου και τα γέλια μου.
Αγγελική και Μαριαλένα, σας ευχαριστώ και σας αγαπώ.
Γράφει η Βιβή Μπουγιούρα
Γεννημένες και οι 3 -χάριτες- το 1994. Μεγαλύτερη μας κάτι μήνες η Αγγελική, είσαι 27 σορρυ, έρχομαι εγώ τέλος Οκτώβρη και κάτι μέρες μετά η Μαριαλένα. Δεν ξέρω αν πρέπει να μετράω την φιλία μας σε χρόνια ή στιγμές, αυτό που ξέρω είναι ότι όποια γενιά και να γεννιόμασταν, εσάς θα επέλεγα.
Δεν υπάρχει σημαντικότερο κομμάτι στην ζωή του ανθρώπου από την φιλία. Προσωπικά, είμαι και λίγο δύστροπη, έχω γνωρίσει αμέτρητο κόσμο, έχω κάνει φιλίες, έχω χαλάσει φιλίες αλλά οι παιδικές μου φίλες είναι πάντα εκεί. Δεν πάνε και έρχονται όπως άλλοι άνθρωποι. Περάσαμε εφηβεία μαζί, ποιος να μας πει τι;
Από μικρές αχώριστες, από μικρές παντού μαζί. Δεν καταλάβαινα τότε την αξία του να έχεις μια τόσο δυνατή φιλία, αλλά το πλήρωμα του χρόνου μου έμαθε να γνωρίζω ότι είναι το σημαντικότερο αγαθό. Δεν έχω να τους εξιστορήσω κάτι το φοβερό. Τα έχουμε ζήσει όλα μαζί! Ξέρουν την Βιβή από την ημέρα που γεννήθηκε και το πιο σπουδαίο; Την αγαπούν! Γιάυτο που είναι… Κακά τα ψέματα, δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον πλανήτη.
Οι πρώτες διακοπές μαζί, τα πρώτα κλάματα, οι πρώτες απογοητεύσεις & χαρές. Δεν χαθήκαμε ποτέ, ήμασταν και συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί. Μπορεί το τηλέφωνο να μην χτυπάει σαν εμμονικό από εσάς αλλά καθημερινά θα δώσουμε το σημάδι “τι έγινε φίλες; – ζω ρε φίλε, εσύ είσαι καλά;”
Δεν θυμάμαι κάτι στην ζωή μου που να μην το περάσαμε μαζί. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, ίσως να διαφωνούμε περισσότερο σε κάποια θέματα κι σε αλλά λιγότερο, αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν έχει φθαρεί τίποτα απ όλα αυτά τα χρόνια φιλίας. Συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί. Δεν ξέρω ποσό καλό είναι αυτό – γελάω- ….
Δεν ξέρω αν πρέπει να κλείσει αυτό το άρθρο ή να το αφήσω έτσι ανοιχτό ώστε να έρχομαι να προσθέτω όλο και κάτι που θα μου έρθει για τις φίλες μου. Αυτό που θα ευχηθώ είναι σε όποια γέλια και δάκρυα να συνεχίσουμε για αλλά 26 και 26 και 26 χρόνια μαζί. Αγαπημένες και ενωμένες!
