Ο Γιάννης Μπέζος αποφάσισε να μην κρύψει τίποτα και έτσι μίλησε για όλους και για όλα και κυρίως για την τηλεόραση του σήμερα.
Ο ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή στο “Στούντιο 4” της ΕΡΤ1, τονίζοντας πως:
“Φοβόμαστε γενικά. Η τηλεόραση είναι συντηρητική. Και θεματολογικά και σαν γλώσσα. Δεν μπορεί να βλέπουμε σειρές πριν από 30 χρόνια και να είναι πιο προχωρημένες. Σαν λόγος εννοώ. Δεν εννοώ τεχνικά. Τεχνικά έχουμε πάει στο φεγγάρι. Η ουσία είναι τι λέμε και πως το λέμε. Και πόσα θέματα κοινωνικά και ενδοοικογενειακά που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και ασχολούμαστε συνέχεια στην τηλεόραση λες κι είμαστε ανάμεσα σε ένα χωριό, σε ένα τσίπουρο και σε ένα τάβλι. Αυτό σημαίνει ακινησία”.
Έπειτα, ο Γιάννης Μπέζος είπε πως ““πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, να μη συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε όλοι Άγιοι και κάποιοι είναι για την κόλαση και να δούμε πως θα προχωρήσουμε. Όταν λέμε ότι σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας και πρέπει να συνυπάρξουμε να το εννοούμε, όχι μόνο να το ονομάζουμε για να γίνουμε αρεστοί σε κάποιους οι οποίοι γράφουν στο διαδίκτυο και είναι ο στρατός κατοχής. Έτσι τους ονομάζω εγώ. Οι οποίοι είναι και απρόσωποι κιόλας, δηλαδή ανύπαρκτοι. Όταν αποκτήσουν όνομα και πρόσωπο, θα έχουν και υπόσταση. Τώρα όμως είναι ανύπαρκτοι. Μη τους παίρνετε τις μετρητοίς”
Στη συνέχεια ο ίδιος ήταν κατηγορηματικός όσον αφορά την αντιμετώπιση απέναντι στους άλλους. Για αυτόν τον λόγο και δήλωσε πως:
“Με ενδιαφέρει τι λέει ο άλλος αλλά θέλω κάποιο επιχείρημα. Δεν μπορεί να είμαι όμηρος των διαθέσεων του καθενός. Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να ικανοποιώ τις προθέσεις των άλλων. Έχω δικές μου και πολύ ισχυρές. Δεν με ενδιαφέρει αν θα στεναχωρηθεί. Με ενδιαφέρει αν θα πω την αλήθεια μου από τη στιγμή που την υπερασπίζομαι με έναν τρόπο και έχω μοχθήσει για αυτό. Το ξέρω ότι είμαι μειοψηφία. Ε
ίμαι πολύ περήφανος που είμαι μειοψηφία. Θέλει προσπάθεια αυτό για να γίνει. Θέλει πάνω από όλα καθαρή ματιά, να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, να νιώθεις αυτοδύναμος. Εμένα δεν με έχει βοηθήσει κανένας. Ό,τι έκανα, το έκανα μόνος μου. Δεν ήξερα άνθρωπο όταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά. Δεν είχα καμία επαφή. Δεν μου σταμάτησε κανείς τον δρόμο.
Μόνος μου τα έκανα, μόχθησα πολύ. Προσπάθησα από πολύ χαμηλά και με το κεφάλι ψηλά χωρίς να κάνω υποχωρήσεις στη συμπεριφορά μου, στο να είμαι κολλητός ή αρεστός σε κάποιους. Νομίζω ότι και οι άνθρωποι του χώρου και το κοινό το εξετίμησε. Αν κάποιοι ενοχλούνται σημαίνει ότι έκανα καλά τη δουλειά μου. Αυτοί που ενοχλούνται καταλαβαίνουν καλύτερα”.
Σχετικά με ένα reunion στο οποιο ειχε παρευρεθεί ανέφερε ότι “να μη φοβόμαστε να στεναχωρήσουμε τους ανθρώπους. Δεν στεναχωριούνται. Είναι προτιμότερο να στεναχωρηθεί παρά να το κουβαλάς σαν σαράκι, σαν καρφί στο κεφάλι που σε ακολουθεί και να υποδύεσαι ότι είσαι χαρούμενος […] Πήγα μια φορά σε reunion και κόντεψα να αυτοκτονήσω. Διαπίστωσα ότι όλοι παλιοί χαζοί, παρέμειναν χαζοί. Όλοι οι ανόητοι χειροτέρεψαν. Δεν είδα καμία βελτίωση […] Βλέπω ότι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι. Είναι φοβερό. Λένε να θυμηθούμε τα παλιά. Γιατί να τα θυμηθούμε; Δεν θέλω να θυμηθώ τίποτα παλιό. Θέλω να πάω μπροστά. Σιγά μη κάτσω να θυμηθώ τα παλιά”.
Στο τέλος δήλωσε ότι “έχω υπάρξει πολλές φορές σκληρός με τον εαυτό μου και με συντελεστές και με συνεργάτες. Όχι άδικος όμως. Άδικος δεν υπήρξα ποτέ και αν υπήρξα, υπήρξα άθελα μου. Πολύ πιθανόν να υπήρξα. Σκληρός και απαιτητικός υπήρξα και είμαι ακόμα”.
