Γιατί να προσπαθείς όταν ο άνθρωπος απέναντι σου δεν σου δίνει τίποτα; Αυτός είναι ο πιο σωστός ολοκληρωμένος τίτλος.
Αν το καλοσκεφτείς αυτή η επιμονή πηγάζει από τα παιδικά μας χρόνια. Γιατί ως παιδιά δεν είχαμε την επιλογή να θυμώσουμε και να απαιτήσουμε δίκαιη συμπεριφορά, ούτε αντέχαμε να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος από τον οποίο ήμασταν απολύτως εξαρτημένοι ήταν ένας άνθρωπος αδιάφορος. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε τότε, ήταν να πάρουμε το φταίξιμο πάνω μας: “εγώ φταίω που δεν μου μιλάει, αν ήμουν καλό παιδί….”
Άρα τι θέλουμε πάντα; Να αποδείξουμε στον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει ότι αξίζουμε την αγάπη του και κάνουμε τα πάντα για να το αποδείξουμε. Και όταν είναι αμοιβαίο έχει καλώς, όταν δεν είναι ξεκινάει το πρόβλημα.
Προσωπικά δεν με πειράζει αν τσαλακώνεται ο εγωισμός μερικές φορές. Το δύσκολο είναι να βρεις μια ισορροπία μεταξύ του ρίσκου και της αυτοπροστασίας. Εγώ το έχω βρει. Γιατί ρισκάρω αλλά ταυτόχρονα αυτοπροστατεύομαι και την κατάλληλη στιγμή που νιώθω ότι έχω κάνει ότι μπορούσα ώστε να είμαι καλά με τον εαυτό μου Φεύγω.
Και τότε όταν έχεις προσπαθήσει όταν έχεις μόνο δώσει, γιατί όταν έχεις φερθεί άψοφα γίνεται κάτι μαγικό.
Αφήνεις πίσω σου ένα μεγάλο κενό από αυτά που και ο πιο εγωιστής θα αναγνωρίσει. Το ακόμα πιο μαγικό όμως θα είναι ότι εσένα δεν θα σε νοιάζει πια.
Γιατί προσπάθησα τόσο; Γιατί έτσι είμαι εγώ, Όταν θέλω κάποιον, δεν ακούω τίποτα και αν για κάτι είμαι σίγουρη είναι ότι καλύτερα να ρισκάρεις και να χάσεις παρά να μην προσπαθήσεις.
