Ο σοφός ελληνικός λαός έδώ και πολλά πολλά χρόνια έχει πει την παροιμία – η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει.
Πολλές φορές οι πράξεις πληγώνουν αλλά έρχεται και το πλήρωμα του χρόνου που θυμάσαι τα λόγια που μπορεί να σου είπε κάποιος και να ένιωσες λίγος. Πολύ λίγος. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για το πως μιλάμε και που. Κάποιες φορές πάνω στον θυμό μας ή και την αγανάκτησή μας λέμε λόγια που δεν τα εννοούμε. Ξέρετε τι δεν γυρίζει ποτέ ε; Ο χρόνος. Δεν μπορείς να πάρεις πίσω αυτά που είπες.
Μερικές φορές η σιωπή είναι η καλύτερη λύση σε καταστάσεις που φέρνουν αδιέξοδα. Δεν είναι πάντα τώρα η κατάλληλη ώρα. Αν νιώθεις πληγωμένος ή ακόμα και προδωμένος, πάρε μια ανάσα πριν κάνεις την έκρηξη σου. Το σημαντικότερο πράγμα είναι η υγεία. Χωρίς την ψυχική υγεία όμως δεν μπορούμε να πορευτούμε. Δεν μπορούμε να την “χαλάμε”. Δεν μας αξίζει. Σε όποια πλευρά και αν είμαστε.
Δεν μπορούμε να χαλάμε την διάθεσή μας/τους λέγοντας λόγια σε ανθρώπους που υπήρξαν σημαντικοί για εμάς.
Η γλώσσα είναι για να επικοινωνούμε. Πολλές φορές, το κάνουμε με πολύ λάθος τρόπο. Η υπομονή είναι αρετή. Πρέπει να έχουμε υπομονή ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Είναι δύσκολο να συγκρατήσουμε τον θυμό, τα νεύρα και όλα αυτά που μπορεί να ταλανίζουν το κεφάλι μας όταν κάτι δεν μας αρέσει. Όταν είμαστε κάτω υπό τέτοιες συνθήκες και μας πνίγει το δίκιο ή ακόμα και το άδικο και νιώθουμε θολωμένοι, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα…. Δεν ξεκινάμε να πυροβολούμε με λέξεις και φράσεις και όποιον πάρει ο χάρος.
Τα λόγια, οι φράσεις, οι βρισιές και ό,τι άλλο μπορούμε να πούμε ή στην νέα εποχή να πληκτρολογήσουμε, πληγώνουν βαθιά. Μένουν ανεξίτηλα στην ψυχή του αποδέκτη και κάποιες φορές τον στεναχωρούν τόσο πολύ που δεν ορθοποδούν εύκολα.
Η υπομονή όπως ανέφερα και παραπάνω είναι αρετή. Αρετή είναι και η ηρεμία. Όταν ένας άνθρωπος έχει επιλέξει να πορεύεται με την ηρεμία, μην του ταράζεις τα νερά επειδή έχεις τους ενδοιασμούς σου. Συζήτησε μαζί του, μην κάνεις κατευθείαν attack… Μπορείς να βγεις και λάθος αλλά το κακό θα έχει γίνει.
Με αγάπη,
Βιβή…
