Καλύτερα από τη γυναίκα του 1930, χειρότερα από τη γυναίκα του 2030. Ελπίζω.
Κάθε 8 Μαρτίου, γιορτάζουμε τη θηλυκή πλευρά του πλανήτη. Την γυναίκα. Που ελλοχεύει σε κάθε τι. Σε όλα τα πλάσματα της γης και πίσω από αυτά. Όχι, δεν λέω ότι είναι σούπερ ήρωας που μπορεί να βρίσκεται παντού.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ροϊδοπούλου
Είναι άνθρωπος και σαν όλα τα έλλογα όντα επιβιώνει, ζει και εξελίσσεται. Όσο και αν οι κοινωνίες ήθελαν να την έχουν να σκουπίζει και ν’ αναθρέφει τα τέκνα, εκείνη πήρε δικαίωμα ψήφου.
Όσο και αν ήθελαν να μην αναλαμβάνει βαριές δουλειές γιατί αυτά είναι για τους άντρες, εκείνη πάσχισε και μπήκε σε όλους τους εργασιακούς τομείς που επιθυμούσε.
Τις κοντές τις φούστες και τα φουστάνια που δεν ήθελαν να φοράει γιατί την κάνουν προκλητική και θήραμα στα λιγούρικα μάτια των αρρένων, τα φόρεσε και αδιαφόρησε για τα σχόλια. Σχόλια που βέβαια ακόμη ακούγονται αλλά εκείνη αδιαφορεί.
Μπορώ να συνεχίσω για πολύ ακόμη με τα επιτεύγματά της που ουσιαστικά ήταν a priori δικαιώματα που άλλοι δεν της επέτρεπαν να έχει, όμως προτιμώ να θίξω το εξής.
Το τρέμουλο από τον φόβο, όταν σε σκοτεινά δρομάκια περπατάει με τα τακούνια, γιατί αυτό μπορεί να προκαλέσει και να την βιάσουν.
Την αγωνία αν η πρόταση που έχει να προτείνει στο meeting θ’ ακουστεί ή αν θα κατοχυρωθεί στον άντρα, γιατί ξέρει καλύτερα.
Το άγχος να τα προλάβει όλα στο σπίτι γιατί είναι νοικοκυρά και πρέπει να έχει έτοιμο ζεστό φαΐ.
Όλες οι προτάσεις αληθείς και όλες υπάρχουν ακόμη στο τραπέζι το 2021. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Οι άνδρες είναι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι θέλουν σεβασμό και ισότητα, μιας και τι να κάνουμε γεννηθήκαμε όλοι στον ίδιο πλανήτη όσο και αν μερικοί δεν το καταλαβαίνουν.
Αν θέλω να μαγειρέψω, να φροντίσω τα παιδιά και το σπίτι, να πάω για δουλειά ή να βγω με κοντή φούστα, θα το κάνω αφού και εσύ μπορείς να βγεις για περπάτημα με σορτς, να πλύνεις τα πιάτα και να μου δώσεις τον λόγο σε εκείνο το μίτινγκ.
