Η «κακιά στιγμή» ήταν όταν σε εμπιστεύτηκε. Δεν θα το μάθεις ποτέ γυναικοκτόνε.
Από τον Αρσέν Λουπέν,
Η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκαν πολλά. Γεμίσαμε με δολοφόνους. Γεμίσαμε γυναικοκτονους. Ήταν η Ελένη Τοπαλουδη. Ήταν η Κάρολαϊν. Ήταν η Γαρυφαλλιά. Ήταν η Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα. Και όλες σας εμπιστεύτηκαν.
Γεμίσαμε με «άντρες». Νταήδες. Η ντροπή και η ξεφτίλα είναι λέξεις «λίγες» για να περιγράψουν τι κάνατε. Η κατάντια σας δεν έχει τελειωμό.
Μάλλον δεν μάθατε ποτέ να αγαπάτε. Μάλλον δεν δεχτήκατε ποτέ την απώλεια και τον αποχαιρετισμό. Μάλλον δεν μάθατε να σέβεστε τις γυναίκες. Μάλλον δεν μάθατε ποτέ το «μαζί»
Αλήθεια – απορώ – πως κρύβατε τόσα χρόνια τέτοια βία μέσα σας
Πως μπορείς να φτάσεις στο σημείο να δολοφονήσεις κάποια που υποτίθεται ότι αγαπούσες; Γυναικοκτόνε
Είναι κρίμα να χαραμίζω άλλο σάλιο για τους γυναικοκτόνους. Για τους κοινούς δολοφόνους. Για τους «ανθρώπους» που έκλεισαν με το έτσι θέλω σπίτια. Επειδή «πήραμε λάθος δρόμος στη Φολέγανδρο». Ή επειδή «ζήλευα». Γυναικοκτόνε
Θα μπορούσε να είναι η μάνα σου, η αδερφή σου, η κόρη σου ή η ξαδερφη σου.
Δολοφόνε!
Θα σας πω την ιστορία και τη διδαχή της αγάπης. Για όλες τις γυναίκες. Έτσι όπως την έμαθα. Χωρίς να με νοιάζουν τα τσιτάτα του «μάγκα». Άλλωστε εδώ- έστω και ανώνυμα- εκτίθεμαι.Την ιστορία που με έκανε να μάθω να αγαπάω τις γυναίκες. Και θα τη μοιραστώ χωρίς φόβο.
Η γιαγιά
Θυμάμαι τη γιαγια μου που μεγάλωσε σε πατριαρχική οικογένεια. Δεν κρίνω ούτε πρότυπα ούτε στερεότυπα. Δεν με αφορά. Μου έμαθε κάτι σημαντικό γιατί συνήθιζε να μου λέει: «Αγόρι μου γεννηθήκαμε για να αγαπάμε. Ο ένας τον άλλον. Για να υπάρχει αγάπη πρέπει να έχεις σεβασμό. Όταν θα αγαπήσεις θα καταλάβεις πως η συντροφος σου είναι δίπλα σου και σε νοιάζεται. Και να μην σε νοιάζεται θα πας παρακάτω». Την είδα να πεθαινει λίγους μήνες μετά τον θανατο του παππού μου. Η τελευταία του λέξη ήταν «πρόσεχε τη γιαγια σου». Ένα πρωινό σε ένα νοσοκομείο.
Όταν της το είπα μου απάντησε δακρυζοντας: «αγόρι μου σου εύχομαι να ζήσεις μια τέτοια αγάπη. Ο παππούς σου ήταν βράχος δίπλα μου 63 ολόκληρα χρόνια! Δεν ήταν μόνο η αγάπη του. Ήταν και ο σεβασμός. Όταν μεγαλώναμε η κοινωνία ήταν πίσω. Δεν είχαμε καμία θέση. Όμως τα πράγματα άλλαζαν. Τον θυμάμαι να μου λέει- παρά τα πατριαρχικά πρότυπα- πως του αρεσε που δούλευα!».
Δάκρυσα και εγώ. «Βλέπεις αγόρι μου δούλευα πάντοτε. Ενώ η κοινωνία ήταν πατριαρχική και ήθελε τις γυναίκες σπίτι ο παππούς σου με ενθάρρυνε να κάνω αυτό που αγαπώ. Αυτό που μου αρεσε! Ήμουν κομμώτρια και για αυτό είχα το δικό μου κομμωτήριο και έτσι μεγαλωσαμε τα παιδιά μας! Δεν μου είπε ποτέ να μείνω σπίτι. Αλήθεια αγόρι μου ο παππούς σου, που έχεις το όνομα του, αγαπούσε τις γυναίκες. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχε μάθει να τις σέβεται!».
Το μάθημα; Ο σεβασμός
(Δεν θα το μάθεις ποτέ γυναικοκτόνε)
Η θεία
Θυμάμαι τη θεία μου- που ζει ακόμη σε πατριαρχική οικογένεια- να μεγαλώνει την ξαδερφη μου και τον ξάδερφο μου με την ίδια αγάπη. Μια μέρα πήγα στο χωριό μου στη Μακεδονία θυμωμένος. Μόνος. Βυθισμένος στα σκοτάδια μου. Παρηγοριά μου το αλκοόλ. Τι είχα; Είχα απώλεια!
Με είδε. Το καταλαβε. Ήταν ακόμη ένα hangover. Με ρώτησε και της εξήγησα. Τότε γυρισε και μου είπε: «η αγάπη έρχεται όταν αγαπάμε τον εαυτό μας».
Όταν αγαπάς τον εαυτό σου μαθαίνεις να δέχεσαι τα πάντα. Και την απώλεια. Και το «όχι».
(Ελπίζω να το ακούς γυναικοκτόνε)
Η αδερφή μου
Αλήθεια με την αδερφή μου μεγαλωσαμε με διαφορετικό τρόπο. Πάντοτε ζήλευα πως οι γονείς μας την βοηθούσαν. Ένιωθα μόνος μου. Την ένιωθα μακριά μου. Πάντοτε μέσα μου- μεγαλώνοντας- θεωρούσα πως θα βρει τον δρόμο της. Πως ενδεχομένως να παντρευτεί κάποια στιγμή. Τα χρόνια περνούσαν. Την θυμάμαι να μου περιγράφει πως ο ένας την πλήγωσε. Ο άλλος την έβρισε. Ο άλλος πήγε να την χτυπήσει. Θύμωσα. Ήθελα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Αυτοδικία.
Ήθελα να τιμωρήσω όσους σκέφτηκαν να της κάνουν κακό. Και της το είπα. Της είπα πως θα δράσω.
Εκείνη μου απάντησε: «δεν μεγαλωσαμε έτσι. Δεν μεγαλωσαμε με βια. Δεν είσαι εσυ αυτός. Έχεις αγάπη μέσα σου. Δεν χρειάζεται να κανείς κάτι γιατί ξέρω να φεύγω ξέρω να διακρίνω το καλό και το κακό και ξέρω να προστατεύονται».
Δεν την πίστεψα. Πως θα προστατευτείς από κάποιον;
Τότε μου είπε πως «καπου εκεί έξω είναι σίγουρα ο άνθρωπος μου».
Δέκα χρόνια μετά την είδα στα σκαλιά της εκκλησίας.
Είδα τον γαμπρό μου να μου διδάσκει μια ζωή χωρίς βια. Τον είδα να την κοιτάει στα μάτια και να δακρύζει.
Η αδερφή μου είχε δίκιο. Στο τέλος- σχεδόν παντα- νικάει η αγάπη.
Δέκα χρόνια μετά κρατάω την ανιψια και τον ανιψιό στα χέρια μου. Και βλέπω τον μπαμπά τους να σέβεται κάθε μέρα την αδερφή μου.
Να μου δείχνει πως πρέπει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Να πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει.
Σίγουρα ξέρω πως θα μάθω στον ανιψιό μου τι πάει να πει να αγαπάς τις γυναίκες.
Σίγουρα ξέρω πως θα του πω τι έλεγε η προγιαγιά του
Και τι έκανε ο προπάππους του.
Η μαμά και ο μπαμπάς
Η μαμά ήταν πάντοτε τρυφερή. Μου έλεγε από όταν άρχισα να καταλαβαίνω: «τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο. Τις γυναίκες τις αγαπάμε. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Είμαστε το ίδιο. Δεν υπάρχουν κατώτεροι. Δεν υπάρχει αδύναμο φύλο. Δεν υπάρχει κάποιος που πρέπει να επιβληθείς. Υπάρχει μόνο η αγάπη.»
Αλήθεια την έβλεπα με τον μπαμπά μου να έχει εντάσεις τσακωμούς. Στεναχωριόμουν. Ειδικά όταν φωνάζανε. Όμως έβλεπα πως στο τέλος της ημέρας ήταν αγαπημένοι και αγκαλιασμένοι.
Εκείνη δούλευε ως νοσηλεύτρια αλλά επέλεξε να μας μεγαλώσει. Να μείνει σπίτι. Όχι γιατί το επέβαλλε το πρότυπο της δεκαετίας του 90, αλλά γιατί ήταν επιλογή της. Το είχε συζητήσει με τον πατέρα μου.
Όταν φύγαμε από το σπίτι εγώ και η αδερφή μου αποφάσισε να αλλάξει κι άλλο τη ζωή της.
Μια μέρα μου είπε: «θα δώσω πανελλαδικές ξανά! Είναι ένα όνειρο μου!».
Από τότε;
Πέρασαν δυο χρόνια. Θυμάμαι να μπαίνω στο σπίτι κάτι βραδιά για να τους επισκεφθω μετά από καιρό.
Η απόλυτη ησυχία.
Με υποδεχόταν ο Μπαμπάς μου.
«Έλα να τα πούμε ήσυχα για λίγο η μαμά σου διαβάζει. Θα τελειώσει σε λίγο. Είναι στην τελική ευθεία και πρέπει να την στηρίξουμε. Έχει πέσει με τα μούτρα έχει ενθουσιαστεί. Θυμάμαι και εγώ στις πανελλαδικές σας να έχω άγχος αλλά τώρα δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Την βλέπω και χαίρομαι και καθομαι τα βραδιά ξύπνιος κοντά της όσο διαβάζει».
Και ήρθε η ώρα.
Εκείνη έβγαλε 18553 μόρια. Ναι.
Εκείνος;
Δακρυσμένος με πήρε τηλεφωνο να μου το πει: «τα καταφέραμε!».
Έτσι έμαθα το «μαζί».
Κάτι που δεν θα μάθεις ποτέ γυναικοκτόνε γιατί θα είσαι πάντα μόνος. Με τις «κακές στιγμές σου».
Δεν θα το μάθεις ποτέ γυναικτοκτόνε..
