Η Λένα Μαντά είναι η συγγραφέας που έχει μοιραστεί μέσα από τα μοναδικά βιβλία τις ιστορίες της προσωπικής της ζωής, ιστορίες της οικογένειας της.
Η ρομανική για εμένα συγγραφέας, Λένα Μαντά, μου κρατούσε συντροφιά πολλές ημέρες που αισθανόμουν μόνη. Ήταν εκείνη που με έκανε να πιστέψω πως η ρομαντική πλευρά μου δεν ήταν δα και τόσο κακή. Μου άρεσε που ήμουν ευαίσθητη όπως η αγαπημένη μου Κλέλια από το “Ερωτας σαν βροχή”.
Έμαθα να υπερασπίζομαι τα “θέλω” μου και να μην κάνω πίσω όπως έκανε η ” Θεανώ η Λύκαινα της Πόλης”. Δε σταμάτησε να πιστεύω στη γυναικεία φιλία όπως έκαναν η Μάνια, η Ιφιγένεια και η Πηνελόπη όπως μου υπενθύμισε το “Ταξίδι στη Βενετία”.
“Να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις” έλεγαν στο νησί από το οποίο κατάγομαι, την Κρήτη. Αυτό πίστευα μέχρι που διάβασε το “Όσο αντέχει η ψυχή”.
Για το τέλος άφησα την αγαπημένη μου φράση από το βιβλίο της “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι”:
Λένα Μάντα: “Η ζωή είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκείνο πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε… Να προσέχετε πάντα το ποτάμι… Μη σας παρασύρει…”.
Η Λένα Μαντά μίλησε στο hernews.gr και την Κλεοπάτρα Μπράιτ για το μεγάλο κεφάλαιο όλων μας, τον έρωτα. Τι είναι έρωτας; Τι αξίζει να θυσιάσεις στο όνομα του;
Επίσης, η Λένα Μαντά, μας μίλησε για την αγάπη της στην γραφή και πιο συγκεκριμένα για το πώς ξεκίνησε να γράφει, από που αντλεί έμπνευση. Δε θα μπορούσε για το τέλος να μας αποκάλυψη την έκβαση που έχει το νέο της βιβλίο.
Ποια ήταν η αφορμή που σας ώθησε στην τέχνη της γραφής; Βιώνατε κάτι δύσκολο ψυχολογικά εκείνη την περίοδο, ή την ρουτίνα της νοικοκυράς;
Ξεκίνησα να γράφω όταν πήγαινα στην Πέμπτη δημοτικού. Τότε έγραψα το πρώτο μου παιδικό παραμύθι και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ.
Τα παραμύθια έγιναν διηγήματα και στη συνέχεια νουβέλες. Ούτε ψυχολογικά είχα, ούτε νοικοκυρά ήμουν! Για μένα πάντα η συγγραφή ήταν ταξίδι μυαλού και ψυχής, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από αυτή την μαγική, για μένα, διεργασία.
Ξεχωρίζετε κάποιο βιβλίο ως αγαπημένο; Και ποιο είναι εκείνο που σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Κάθε βιβλίο κρατάει διαφορετική θέση στην καρδιά μου. Θα έλεγα ότι ξεχωρίζω το Βαλς με δώδεκα θεούς για συγκεκριμένο λόγο. Με αυτό, ξεκίνησε η συνεργασία μου με τις εκδόσεις Ψυχογιός που εξελίχθηκε σε σχέση ζωής.
Όσο για το βιβλίο που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν το Ζωή σε Πόλεμο, γιατί ήταν το μοναδικό μυθιστόρημά μου με τόσα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η πολυκύμαντη σχέση με την μητέρα μου, ήταν το θέμα του, ως εκ τούτου ήταν οδυνηρό.
Από που αντλείτε έμπνευση στη γραφή σας; Είναι κάποιο από τα βιβλία σας βιωματικά;
Κάθε τι που αλληλοεπιδρά μαζί μου, είναι ένα νέο εν δυνάμει μυθιστόρημα. Κάτι που άκουσα, κάτι που είδα, ένας άνθρωπος που γνώρισα και με γοήτευσε ο χαρακτήρας του, μπορεί να τροφοδοτήσει την έμπνευση. Βιωματικό βιβλίο όπως σας είπα ήδη, είναι το Ζωή σε πόλεμο αλλά γενικά, ένας συγγραφέας θεωρώ ότι δύσκολα θ’ αποφύγει την προσθήκη προσωπικών δεδομένων σε κάθε του πόνημα.
Σε μια συνέντευξη σας είχατε αναφέρει “Έγραφα για να ταξιδεύω. Ζούσα χίλιες ζωές”. Μπορείτε να μας εξηγήσετε αυτήν την φράση; Τι σημαίνει για έναν συγγραφέα να ταξιδεύει μέσα από την γραφή;
Όταν γράφω μια ιστορία, ενδύομαι τον κάθε χαρακτήρα, γίνομαι ένα με τις ηρωίδες ή τους ήρωες μου ζω τη ζωή τους, πηγαίνω όπου και εκείνοι. Παράλληλα η εποχή που τοποθετώ το μυθιστόρημά μου και η έρευνα που ενίοτε χρειάζεται να κάνω, με τοποθετεί σε…χρονοκάψουλα!
Μαθαίνω, παίρνω πληροφορίες, εμπλουτίζω τις γνώσεις μου μ’ ένα πολύ γοητευτικό τρόπο. Γι’ αυτό λέω και στους αναγνώστες ότι δεν υπάρχει καλύτερο ταξίδι μυαλού και ψυχής από ένα βιβλίο και όταν το διαβάζεις, αλλά πολύ περισσότερο όταν το γράφεις!
Θα μας πείτε λίγα λόγια για την οπτικοποίηση των δύο έργων σας;
Δεν έχω να σας πω πολλά πράγματα. Τόσο το “Βαλς με δώδεκα θεούς” όσο και τα “Πέντε Κλειδιά”, ήταν Κυπριακές παραγωγές. Οι κανόνες που διέπουν μια τηλεοπτική παραγωγή και μάλιστα καθημερινή, είναι εντελώς διαφορετικοί από την ελευθερία που έχει ο συγγραφέας, όταν γράφει ένα βιβλίο. Ως εκ τούτου, κάθε βιβλίο που μεταφέρεται στην μικρή ή στη μεγάλη οθόνη, είναι καταδικασμένο να τροποποιηθεί στο μέγιστο βαθμό.
Όλα τα βιβλία σας έχουν γίνει best-seller. Πώς αισθάνεστε; Σας δημιουργεί ένα άγχος;
Θα μπορούσε, αν σκεφτόμουν συνεχώς το θέμα του best-seller και πώς θα το επαναλάβω. Από την στιγμή όμως που παραδίδω ένα βιβλίο στον εκδότη μου, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ξεχνάω και την ύπαρξη του ακόμα!
Αν δεν υπήρχε η διαδικασία της επιμέλειας που με υποχρεώνει να το ξαναδιαβάσω και να κάνω κάποιες διορθώσεις με την επιμελήτριά μου, πιθανότατα δεν θα θυμόμουν ούτε καν το θέμα του! Η συγγραφή είναι πάθος και έρωτας. Για μένα διαρκεί όσο το δημιουργώ. Μετά νιώθω σαν να μην είναι δικό μου και ουσιαστικά δεν είναι. Ανήκει πλέον στους αναγνώστες. Έχω ήδη προχωρήσει στο επόμενο…
Ποιο είναι το βιβλίο σας που είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στο εξωτερικό;
Όλα τα βιβλία που μεταφράστηκαν, σε τόσες ξένες χώρες, απέκτησαν το κοινό τους, γι’ αυτό και οι εκδοτικοί οίκοι, αγοράζουν το ένα βιβλίο μου μετά το άλλο. Σαφώς όμως, την μεγαλύτερη επιτυχία γνώρισε Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι που κυκλοφόρησε από την Amazon και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους αναγνώστες.
Θέλουμε να αναφερθούμε και στο μεγάλο κεφάλαιο του έρωτα. Τι είναι τελικά έρωτας; Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Τι αξίζει να θυσιάσει κανείς για τον έρωτα; Υπάρχει το για πάντα;
Πολλές ερωτήσεις και θα έλεγα αντιφατικές. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά, είναι περισσότερο πάθος, είναι έλξη, είναι χημεία. Για μένα εξ ορισμού ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα. Έχει την ταχύτητα και την λάμψη φυσικών φαινομένων όπως η αστραπή και ο κεραυνός.
Ρίχνει φωτιά και καίει όπου πέσει. Αν, όταν αυτή η φωτιά κοπάσει και μείνει μόνο στάχτη, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, τότε κατανοούμε πόσο εφήμερο είναι το αίσθημα που ύμνησαν με την πένα τους ποιητές και λογοτέχνες. Αν πάλι μετά την φλόγα μείνει η αγάπη, τότε έχουμε στα χέρια μας και στη ζωή μας κάτι που είναι φτιαγμένο από πιο στέρεα και ανθεκτικά υλικά.
Το κακό είναι πως δεν γνωρίζουμε εκ προοιμίου τι θ’ απομείνει… Όσο για τις θυσίες που λέτε, ο έρωτας τις απαιτεί και σ’ αυτό δεν υπάρχουν οδηγίες!
Στα περισσότερα βιβλία σας όλοι οι ήρωες βρίσκουν τον έρωτα. Πώς πιστεύετε πως μπορεί να διαχειριστεί κανείς τον χωρισμό από τον έρωτα της ζωής του;
Πολύ φοβάμαι ότι κι εδώ δεν υπάρχουν συνταγές γιατί κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά τον πόνο που αφήνει πίσω του ένας χωρισμός. Σε γενικές γραμμές, όσο πεζό κι αν ακουστεί αυτό, είναι κάτι σαν ίωση αυτή η διαδικασία της…αποθεραπείες. Κάνει τις μέρες της και περνάει!
Θέλουμε να μάθουμε λεπτομέρειες για το νέο σας βιβλίο, αφού ανυπομονούμε μαζί με τους αναγνώστες σας!
Το Μωρό της Σοφίτας, μας ταξιδεύει στην δεκαετία του ’60 στην εποχή που τα περισσότερα μικροαστικά αλλά και όλα τα μεγαλοαστικά σπίτια, διέθεταν εσωτερική οικιακή βοηθό. Τα κορίτσια αυτά, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήλικα, έρχονταν από την επαρχία για να δουλέψουν και να βοηθήσουν έτσι τις φτωχές οικογένειές τους.
Δυστυχώς κάποια από αυτά, έπεφταν θύματα βιασμού από τον κύριο του σπιτιού ή τον νεαρό γόνο της οικογένειας.
Όταν υπήρχε εγκυμοσύνη, είτε τερματιζόταν σε αυτοσχέδια χειρουργεία στοιχίζοντας πολλές φορές ακόμα και την ζωή της νεαρής κοπέλας είτε κάποιες φορές το κορίτσι, κρατούσε το μωρό, αλλά έκρυβε την εγκυμοσύνη σφίγγοντας την κοιλιά της με πανιά. Τα μωρά που γεννήθηκαν, κυρίως σε υπόγεια ή σοφίτες, τα περισσότερα πρόωρα, δεν έζησαν μετά την ταλαιπωρία.
Ένα τέτοιο μωρό είναι και η ηρωίδα μου, η Θαλασσινή μου. Γεννήθηκε σε μια σοφίτα, μόνο που ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, εκείνη έζησε για να διηγηθεί την ιστορία της στους αναγνώστες σε λίγες μέρες!
Ευχαριστούμε πολύ τη συγγραφέα Λένα Μαντά για την όμορφη συνέντευξη που έδωσε στο HerNews και την Κλεοπάτρα Μπράιτ
