Θα υπάρχει μια στήλη που θα είναι η αληθινή ιστορία ενός άντρα. HisStories.
Δεν θα μάθετε ποιος είναι και η υπογραφή του θα είναι με ψευδώνυμο. “Αρσέν Λουπέν” . Το γιατί επέλεξε τον τζέντλεμαν κλέφτη του Netflix θα το μάθετε εν καιρώ…
Ιούλιος.
Γνωρίστηκαν τυχαία. Δούλευαν μαζί. Τα πρώτα τους λόγια; αμήχανα. Σχεδόν παιδικά. «Χάρηκα». «Κι εγώ, καλως ήρθες»
Οι κουβέντες τους απλές. Εκείνος; Εκείνος ήταν σε σχέση αλλά ένιωθε μόνος και εγκλωβισμένος. Εκείνη δήλωνε ερωτευμένη.
«Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο…»
Το ένα έγινε δυο, τα δυο τρία και τα τρία καθημερινότητα. Οι συζητήσεις τους; Ατέρμονες.
Και τότε εκείνος ένιωθε ότι τον ακούνε. Ότι είναι κάποιος εκεί. Ίσως επειδή χρόνια έβλεπε τους πραγματικά «απόντες».
Τα τσιγάρα τους θύμιζαν κρυφά ραντεβού συμμαθητών που οι γονείς τους είχαν βεντέτα. Η επικοινωνία τους σχεδόν «απαγορευτική». Άλλωστε δεν ήταν μόνοι. Ή μάλλον έτσι δήλωναν.
Τον Γενάρη εκείνη έφυγε. Και εκείνος ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Ένιωθε ότι πνιγόταν. Η «απώλεια» ήταν πλέον στο τσεπάκι του. Τον αναζήτησε. Την αναζήτησε. Βρέθηκαν ξανά. Συναντήθηκαν- όχι τυχαία- στο κέντρο. Εκεί αγκαλιάστηκαν. Εκείνος ένιωσε την απόλυτη οικειότητα. Είχε επιλέξει άλλωστε να τερματίσει την καθημερινή «μοναξιά» του..
Οι συζητήσεις επεκτάθηκαν. Ίσως και να ξέφυγαν. Εκείνος καταλαβε πως η χημεία και ο έρωτας δεν είναι αυτοσκοπός. Μερικά πράγματα απλά συμβαίνουν. Άλλωστε καλό θα ήταν όλοι να «καταλαβαίνουν την πραγματικότητα και βάσει αυτής να πορεύονται».
Είπε να της το κρατήσει κρυφό. Ήταν όμως τόσο «φανερό».
Εκείνη ; Σε διαρκή άρνηση. Ήταν αλλού. «Μόνιμα ερωτευμένη». Και καλά έκανε- θα μου πεις. Σεβαστό.
Εκείνος; Δεν γινόταν να μην «δεχτεί την πραγματικότητα». Είχε μάθει άλλωστε να πορεύεται με αυτήν. Τα όνειρα άλλωστε είναι δωρεάν.
Την πλησίασε. Τον πλησίασε. Της είπε τι συμβαίνει. Ότι- πλέον- η χημεία, η επικοινωνία, ο σαρκασμός και το πάθος δεν αρκούν. Δεν τον καλύπτουν. Ίσα ίσα.
Τον κάνουν να θέλει περισσότερα. Είχε μάθει άλλωστε ο,τι του αρέσει να το αρπάζει. Όχι σαν ένας κοινός κλεφτης. Αλλά σαν αριστοκράτης λωποδύτης.
Τότε επέλεξε να φύγει καθώς φοβήθηκε. Θύμωσε. Του είπε ότι κάνει λάθος. Ότι θα χάσουν κάτι σημαντικό. Του είπε τα αυτονόητα.
Εκείνος κατάλαβε.
Βλέπετε, δεν υπάρχουν πολλά μάτια που να συναντώνται ενώ είναι κλειστά.
Δεν υπάρχουν πολλά μυαλά που να μιλανε χωρίς φωνή.
Πολλά αγγίγματα τόσο δυνατά που να μην γνωρίζεις άλλη αίσθηση.
Και- φεύ- δεν υπάρχουν συζητήσεις που να μην τελειωνουν. Υπήρχαν μόνο οι δικές τους που τελείωναν κατ’ ανάγκη. Θα μπορούσαν να μιλανε για ώρες και για μέρες αλλά είχαν «υποχρεώσεις».
Και τώρα ;
Εκείνη επέλεξε να φύγει αλλά κατάλαβε πως κάποια πράγματα είναι αρκετά σημαντικά. Του είπε πως δεν θέλει να είναι μαζί. Δεν μπορούν άλλωστε. Του είπε πως είναι τόσο διαφορετικοί. Εκείνη θέλει ασφάλεια εκείνος βαβούρα.
Αυτός της απάντησε πως θέλουν τα ίδια.
Τότε τον αποτελείωσε: «αν θελουμε τα ίδια τότε – θεωρητικά πάντα- δεν θα μπορουσαμε να είμαστε μαζί».
Στη θεωρία.
Γι αυτό τον θέλει σαν φίλο. Νευριάζει σαν μωρό που του πήραν τη σοκολατα. Θυμώνει που δεν μπορεί να τα έχει όλα δικά της. Και φυσικά εξακολουθεί να δηλώνει «ερωτευμένη».
Και εκείνος;
«Μεταξύ μας δεν νικιέται η αλήθεια!»
Ιστορία νούμερο 1 από HisStories και τον δικό μας “Αρσέν Λουπέν”….
