Θα υπάρχει μια στήλη που θα είναι η αληθινή ιστορία ενός άντρα. HisStories.
Δεν θα μάθετε ποιος είναι και η υπογραφή του θα είναι με ψευδώνυμο. “Αρσέν Λουπέν” . Το γιατί επέλεξε τον τζέντλεμαν κλέφτη του Netflix θα το μάθετε εν καιρώ…
Η απώλεια και οι αποχωρισμοί
Και τώρα; Και τώρα τι;
Αναλώνομαι σε «γεμάτα» κρεβάτια. Και μέρες άδειες.
Ο χρόνος «σταματάει» και «τρέχει» ταυτόχρονα.
Αναλώνομαι σε βαρετές Παρασκευές και νεκρά Σάββατα. Ο χρόνος κυλάει αδιάφορα.
Αναλώνομαι σε καλοκαίρια δίχως θάλασσα και χωρίς τη ματιά σου. Με τόση ζέστη, τόσο- μα τόσο- κρύο.
Ο χρόνος μου ζητάει- επιτακτικά- τη λογική.
Θέλοντας και μη.
Μάταια, σε ψάχνω σε αγκαλιές κενές. Παγωμένες. Θλιβερές. Δεν μοιάζουν με τις δικές μας.
Σε ψάχνω….
Σε αγγίγματα χωρίς ηλεκτρισμό- όχι σαν τα δικά μας!
Σε γέλια «κρύα»- όχι σαν τα δικά μας!
Σε συζητήσεις βαρετές- όχι σαν τις δικές μας!
Σε βλέμματα με λογική- όχι σαν τα δικά μας!
Είναι η απώλεια και οι αποχωρισμοί. Που ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω. Άλλωστε- όπως θα ξέρεις καλά- «είναι κι αυτή η περίεργη σχέση μου με το τέλος, οποιοδήποτε τέλος».
Ο χρόνος σπάει πλάκα μαζί μου.
Αναλώνομαι σε μπουκάλια με λεμόνι. Ή σε ουίσκι σκέτο.
Η κιθάρα παίζει και το κενό μεγαλώνει. Επιλέγω τα τραγούδια που σου έστελνα. Ένα προς ένα. Με ένα μήνυμα ξεχωριστό. Κάθε φορά. Μπας και σε βρω στον ήχο.
Ο χρόνος είναι γελοίος!
Θα με τραβούσες από το σκοτάδι. Θα άφηνα τη σύγκρουση. Θα με πλήγωνες. Ε και;
Κρύος ιδρώτας μέσα στο αποκαλόκαιρο.
Σπασμένο τασάκι στο πάτωμα. Δίπλα οι γόπες.
Τα παράθυρα ανοιχτά.
Το ποτήρι άδειο.
Κι εγώ να προσπαθώ να σηκωθώ, για να κρατηθώ. Ο ανόητος.
Ο χρόνος χάνεται και μου θυμίζει πως πρέπει να υπάρξω. Κι ας μην είσαι εκεί.
Και τώρα τι ;
«Για να χάσεις κάτι πρέπει να το έχεις…»
