Θα υπάρχει μια στήλη που θα είναι η αληθινή ιστορία ενός άντρα. HisStories.
Δεν θα μάθετε ποιος είναι και η υπογραφή του θα είναι με ψευδώνυμο. “Αρσέν Λουπέν” . Το γιατί επέλεξε τον τζέντλεμαν κλέφτη του Netflix θα το μάθετε εν καιρώ…
Η απώλεια που δεν χώνεψα
Θυμάμαι οταν σε είδα πρώτη φορά. Η παρουσία σου γαλήνια. Ισως λιγο ντροπαλή.
Γνωρίζοντας σε, αγάπησα την ευαισθησία σου. Ήρθε και κούμπωσε με τη δικη μου. Ξερεις αυτη που έκρυβα για χρονια. Που την αφησα να πνίγεται σε σκοτεινούς βυθούς.
Την γνώρισα σιγά σιγά.
Σε κάθε βόλτα. Σε κάθε γέλιο. Σε καθε κουβέντα που διαφωνούσες.
Στην τσιγγάνα που σου έδωσε τα λουλούδια και εσύ δεν ήθελες να τα πάρεις.
Στον άστεγο που ξύπνησε και έφυγες γρήγορα. Που τρόμαξες, σαν απο ντροπή. Σαν να μην ήθελες να δεις οτι τον βοηθάς για να μην νιώσει άσχημα. Και με αγκαλιάσες.
Στο παιδάκι που χόρεψε μαζί σου και το φωτογράφισες.
Στο ποτό στα Πετράλωνα που ήταν όλα σκοτεινά και εγώ φαινόμουν μαύρος και με κορόιδευες.
Στις αγκαλιές που έκανες στο σκυλί μου. Παραμονή κάποιων Χριστουγέννων. Οταν τα λαμπάκια της πόλης εφεγγαν και οι δρόμοι ηταν άδειοι, σχεδόν μοναχικοί σαν τις ψυχές μας.
Στο γλυκό που έφαγες με το κουτάλι
Στις βόλτες μεσα στα σοκάκια. Που- αλήθεια ειναι- παρίστανα πως ήξερα που πάμε. Αλλα δεν με ένοιαζε. Γιατί ήμουν σίγουρος πως- σίγουρα οπως νόμιζες και εσύ- σημασία δεν είχε το που θα πάμε, αλλα το τι θα συναντήσουμε εκει. Τυχαία. Αυθόρμητα. Σίγουρα και ο δρόμος που θα διαλέγαμε θα είχε κατι να μας δώσει. Αλλα θέλαμε να μην έχουμε ιδέα.
Και σίγουρα, ναι, σίγουρα, στα γραπτά σου.
Οσο για τις εικόνες σου; Χαιρόμουν πάντα που δεν επρεπε να τις δω γιατί τις ζούσα οσο τις τράβαγες. Που σε έβλεπα να σταματάς και ήθελα να δω απο τα μάτια σου και να μπω στο μυαλό σου.
Την γνώρισα αργά με τα χρονια, οταν δεν ήσουν εκει. Ξέρεις, έλειπε η φυσική σου παρουσία.
Στις ταινίες που δεν είδαμε αλλα έφτασαν τυχαία μπροστα μου.
Στις μαύρες μου βόλτες. Οταν γνώρισα το ονειρο μου απο κοντά και μου «επιτέθηκαν» οι… φιλοι. Θλιβεροί. Αυτοί, οι ίδιοι, που με είχαν ξεχάσει.
Στο απόγευμα του Αυγούστου που ειχα χάσει πάλι τον εαυτό μου. Στα τραγούδια του αυτοκινήτου. Γεμάτα χαρά και θλίψη.
Και,τελικά- σχεδόν πάντα- ξαφνικά σε έχανα. Και σε ξανα έβρισκα. Και σε έχανα ξανα. Η μικρή απώλεια που δεν μπόρεσα ποτε να χωνέψω. Αλλα αποδεχόμουν.
Και οταν εμφανιζόσουν ξανα ηταν σαν να τα λέγαμε το ιδιο πρωινό.
Τελικά, με τα χρόνια- που πέρασαν γρήγορα- συνειδητοποίησα πως σε εχω ζήσει λιγο. Αλλα πως σε νιώθω πολυ.
Πως ήρθαμε κοντά τυχαία χωρις προσδοκίες.
Ισως αυτός να ηταν κι ο σκοπός που δεν καταλάβαινα.
Οτι θα αγαπούσα την ευαισθησία σου.
Υ.Γ.
«Καποια πράγματα δεν μπορει κανείς να σου τα στερήσει γιατί ζουν μεσα σου…»
HisStories 02 από τον δικό μας Αρσέν Λουπέν. Την Τετάρτη να είμαστε καλά, έρχεται το HisStories 03….
