Θα υπάρχει μια στήλη που θα είναι η αληθινή ιστορία ενός άντρα. HisStories.
Δεν θα μάθετε ποιος είναι και η υπογραφή του θα είναι με ψευδώνυμο. “Αρσέν Λουπέν” . Το γιατί επέλεξε τον τζέντλεμαν κλέφτη του Netflix θα το μάθετε εν καιρώ…
Είναι κι αυτές οι Πέμπτες. Αστρόπλοια. Που δεν μπορώ να μην θυμάμαι. Δεν μπορώ να με συγκρατήσω. Και τα θυμάμαι όλα ξαφνικά. Απότομα.
Και ξημερώνουν οι Παρασκεύες που έχω υπάρξει μόνος ανάμεσα σε πολλούς. Και έτσι το επιλέγω. Συνειδητά. Θα μου πεις “γιατί”; Γιατί με φίλησες. Αντίδοτο. Ακόμη ένα…
Λένε πως για κάποιους “πόνους” δεν υπάρχει γιατρειά.
Εγώ πιστεύω πως υπάρχει. Και τις Παρασκευές και όλες τις μέρες.
“Θα πνίξω την κοινωνικότητα απόψε γιατί το έχω ανάγκη. Πολύ. Με έχω ανάγκη.”
Σήμερα να σε θυμηθώ να χαμογελάς. Αερικό εισαι. Να θυμηθώ το άγγιγμα σου.
«Με ταξίδεψες αλήθεια. Φορούσα ενα άσπρο φόρεμα…»
Αλήθεια, εγω νομίζω πως καθε μερα σου αξίζει να το φοράς.
Βλέπεις, δεν ειναι μονο το χαμόγελο σου και το ύφος σου, ταξίδια σε καποια ανέμελη θαλασσα που τη βλέπουμε απο καποιο μπαλκόνι.
Βλέπεις, δεν ειναι μονο το δέρμα σου που θυμίζει άμμο.
Βλέπεις δεν ειναι μονο τα χέρια σου που θυμίζουν λουλούδια.
Ειναι κι αυτα τα νεύρα σου. Αυτα τα νεύρα σου ρε γαμωτο. Που μπορει να μην φωνάζεις αλλα κραυγάζεις να σε ακουσω. Και το κάνω με χαρά.
Σαν τις φουρτουνιασμένες θάλασσες. Που πάντα χρειαζεσαι καποιον να σε κρατάει. Η οταν πετάς που πάντα καποιος σου σφίγγει καποιος το χέρι και νιώθεις καλα.
Οταν θυμώνεις εισαι άστροπλοιο, οταν χαμογελάς αερικό.
Αλήθεια, ξερεις, καμία φορα δεν νιώθω ελευθερος με τις επιλογές μου.
Νιώθω τα πράγματα «τοξικά» γύρω μου κάποιες φορές.
Κάποιες άλλες νιώθω πως η ελευθερία ειναι θέμα προσωπικό. Οτι καθορίζεται απο εμάς. Άλλοτε απο τη φύση μας.
Και φτάνεις κάποτε στο διακύβευμα. «Τι ζωή θέλω; Πως θα ειμαι;»
Ή αναρωτιέσαι «ειναι τα όνειρα μου τοξικά; Εχω γίνει τοξικός; Εχω διαβρωθεί;»
Και εχεις περάσει τόσα ρε γαμωτο. Και απλά κάποιες μέρες θες να σταματήσεις να «διαχειρίζεσαι». Ανθρώπους και καταστάσεις. Και απλά δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις αλλα. Ή, μαλλον, δεν θες αλλα.
Θες να βρεις έναν έρωτα. Ισως πλατωνικό. Σίγουρα άφθαρτο.
Και να φύγεις. Ναι, να φύγεις. Να πας σε κάποια θάλασσα κοντά σε ένα «φτωχικό» σου.
Ξερεις κάποιες φορές τα πλατωνικά μου όνειρα τα εχω δει να «ζωντανεύουν». Και η κανονικότητα τους με τρομάζει. Με ζορίζει γιατί μετατρέπονται σε «τοξικά».
Και ενώ τα όνειρα με γοητεύουν ξερεις ποτε θα ένιωθα πραγματικά ελευθερος ;
Οταν ολα αυτα δεν θα είχαν νόημα για μενα.
Οταν ξυπνάγαμε μπροστα στη θαλασσα, βγαίναμε απο το σπίτι (γιατί οταν εχεις σπίτι στη θαλασσα ειναι σαν να κανεις κάμπινγκ) και βουταγαμε.
Κάποια πρωινή ώρα. Που ο ήλιος ακομη δεν καίει. Και η θάλασσα είναι γαλήνια.
Δίπλα μας να μην υπήρχε κανεις. Εσυ να είχες ρίξει κατι άσπρο πάνω σου. Και ο αέρας να αποκάλυπτε τα πόδια σου.
Ή, να, πάλι ξερεις, εκείνα τα απογεύματα στην Iκαρία. Αλήθεια, δεν έχω πάει ποτέ και την φαντάζομαι σχεδόν ερωτικά.
Εκείνα τα απογεύματα λοιπόν που το παράθυρο θα ηταν ανοιχτό. Θα φύσαγε λιγο πριν πέσει ο ήλιος. Το κύμα θα χτύπαγε πάνω στην γκρίνια κάποιων μικρών παιδιών. Ισως και τα γέλια ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Που θα είχε επιλέξει να ζήσει «ελεύθερο».
Και εμείς, εμείς, θα είχαμε παρέα καποιο βιβλίο, λιγο απο το βαλς, ή και τα «δικά μας».
Και τα βραδιά, ναι. Θα βγαίναμε με τα πόδια γιατί το φθαρμένο και παλιό ανοιχτό τζιπ θα είχε ξεμείνει απο βενζίνη. Ξερεις απο εκείνα τα παλια που ειναι για τους
Χωματοδρομους και τις παραλίες.
Και τότε, ναι τότε, θα περπατάγαμε προς κάποιο χωριό. Θα ηταν μια περιπέτεια. Άφθαρτη. Άγνωστη. «Ζωντανή». Και θα φτάναμε σε καποιο πανηγύρι.
Εκει; Θα χόρευαμε. Αλλα πριν πιούμε και χορέψουμε θα σε έβλεπα να χορεύεις με μικρούς και μεγάλους και θα σε λαχταρούσε το σώμα και η καρδιά μου μαζί. Ξερεις, εκει ειναι όλη η μαγεία στον έρωτα.
Και οταν μεθουσαμε και ημαςταν ζαλισμένοι θα γυρνάγαμε πιςω. Θα ηταν ήδη πολυ αργά για τους «ανθρώπους». Οι «τοξικοί» θα είχαν κοιμηθεί απο το απογευμα. Άλλωστε, ίσως να μην ξυπνούν και ποτε.
Τότε θα κατηφορίζαμε απο το χωριό προς κάποια παραλία. Μάλλον αυτή κοντά στο σπίτι μας.
Θα βγάζαμε τα παπούτσια και θα παραπατάγαμε όπου να ναι. Λες και θα μας ένοιαζε;
Και τότε θα πηγαίναμε πάλι κοντά της. Με μια φωτια ή και χωρις τίποτα. Με ενα χαμόγελο απλό. Την γοητεία σου. Και τότε ισως σου ζήταγα να κάνουμε μπανιο.
Χωρις να σε φιλήσω. Απλά θα σε έγδυνε. Και θα μπαίναμε σε αυτη. Θα μας αγκάλιαζε οπως εκανε το πρωι, όπως θα έκανε,σίγουρα και το επόμενο.
Και τότε καταλαβαίνω πως στην τοξικότητα των χαμένων ονείρων υπάρχουν και τα άφθαρτα. Και πως αξίζει να νικάς τα τοξικά καθε μερα και να εχεις στόχο να φτάσεις σε εκεινο το πρωινό. Σε εκεινο το απόγευμα. Σε εκεινο το βραδυ.
Σε αυτη τη ζωή. Με σενα. Αυτο, αλήθεια, ψυχή μου, ονομάζεται ελευθερία.
Σε αυτη τη ζωή.
HisStories 04 από τον δικό μας Αρσέν Λουπέν….
