Η Αφροδίτη Κράβαρη είναι ένα κορίτσι γεμάτο ζωή η οποία παρόλο που βίωσε μια από τις πιο δύσκολες διατροφικές διαταραχές, δεν το έβαλε κάτω. Αντιθέτως έκανε το βίωμά της «δύναμη», την οποία χαρίζει απλόχερα σε άτομα που το έχουν ανάγκη και έχουν τα ίδια βιώματα με εκείνη.
Τα τελευταία 10 χρόνια, η Αφροδίτη Κράβαρη ήρθε αντιμέτωπη με την ανορεξία, σε μια στιγμή, που όπως μας αποκαλύπτει, ήταν και ένιωθε εντελώς μόνη, μακριά από την οικογένειά της καθώς φοιτούσε στην Αγγλία.
Πλέον έχει δημιουργήσει τη δική της κοινότητα στο Instagram όπου καθημερινά με τη βοήθεια ειδικών συμβουλεύει όσους είναι εξίσου αντιμέτωποι με κάποια διατροφική διαταραχή και μοιράζεται τις σκέψεις, τις ιδέες αλλά και το δικό της βίωμα, κάτι που όπως μας παραδέχεται την γεμίζει δύναμη και χαρά.
Η Αφροδίτη Κράβαρη μιλά στο HerNews και στη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μίλησε μας για εσένα… πώς και πότε ξεκίνησες να έχεις ανορεξία;
Είμαι η Αφροδίτη Κράβαρη, αισίως 28 σε δύο μήνες. Σπούδασα στο τμήμα Επιχειρήσεων και Δικαίου στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Άριστη μαθήτρια και φοιτήτρια, πάντα επιδείκνυα δέσμευση σε ό,τι έκανα, αλλά πάντα αντιμετώπιζα την τάση της τελειομανίας. Στα 18 μου, καθώς προετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές
εξετάσεις και τις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αφιέρωνα ατελείωτες ώρες διαβάσματος. 9 μήνες θυμάμαι να δείχνω τρελή υπομονή, να μην έχω ζωή πέρα από τα 3 τετράγωνα που έκανα εκτός σπιτιού και σχολείου για να διασχίσω τη διαδρομή μέχρι το σπίτι της καθηγήτριας μου, της αγαπημένης μου Λένας, που με προετοίμαζε στις εισαγωγικές των Αγγλικών. Εκείνη την περίοδο, δεν έδινα σημασία
στο φαγητό. Εκείνη την περίοδο δεν σκεφτόμουν τι και πώς θα το φάω, αν και από παιδί έβαζα τον εαυτό μου σε σύγκριση, από παιδί θυμάμαι να ασχολούμαι με το σώμα μου και το φαγητό. Εκείνη την περίοδο, όμως, ήταν το τελευταίο που θα σκεφτόμουν.
Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των εξετάσεων, βρέθηκα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της ανεξαρτησίας, ζώντας μόνη μου σε ένα άγνωστο περιβάλλον του εξωτερικού. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Αυτή η αλλαγή ήταν πρωτοφανής για μένα και, λυπάμαι να ομολογήσω, όπως αποδείχθηκε, δεν την αντιμετώπισα με τον κατάλληλο τρόπο. Φτάνουμε
στο δεύτερο έτος και εκεί αρχίζει η κατρακύλα. Θυμάμαι να είναι Σεπτέμβρης και να αδυμονώ να επιστρέψω Αγγλία για να μπω επιτέλους σε πρόγραμμα γιατί “πίστευα” ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα παραέφαγα.
Το ποτήρι ξεχείλισε σε μια φράση “πώς έχεις παχύνει έτσι; δες κάτι μπούτια, χαχα! Θέε μου!!”. Ίσως με διαπέρασε ρεύμα αν όχι κεραυνός και δεν υπερβάλλω. Περπατούσα στο δρόμο και έκλαιγα, μην μπορώντας να διαχειρστώ αυτό που μόλις είχα ακούσει. Ένιωθα μια τεταμένη ασφυξία, μια απελπισία και απόγνωση άνευ προηγουμένου. Ήταν η στιγμή που υποσχέθηκα ότι θα αδυνατίσω με κάθε τίμημα. Να
τονίσω σ’ αυτό το σημείο ότι τα κιλά μου ήταν πέραν του δέοντος φυσιολογικά και ουδεμία υπόσταση είχαν αυτά τα λόγια!! Προφανώς, άργησα πολύ να το καταλάβω.
Το φθινόπωρο του 2015 λοιπόν, η νευρική ανορεξία κατέλαβε τον χώρο της ζωής μου. Ξεκίνησε αθέλητα και εκτός ελέγχου, και σύντομα με επηρέασε βαθιά.
Όσο και αν δούλεψα ψυχοθεραπευτικά το πώς ξεκίνησε όλο αυτό, ποτέ δε βρήκα την ουσιαστική απάντηση. Αν σε καλύπτει, όντως το μυαλό μου έκανε “switch”, μπήκε στο mode της αυτοκαταστροφής, της εξαθλίωσης. Γιατί περί αυτών πρόκειται. Όπου ανορεξία και εμμονή. Όπου εμμονή μια ατέρμονη θλίψη. Καθώς πέρναγαν οι μήνες, η ανορεξία καθίστατο όλο και πιο δυσχερής να διαχειριστώ. Ξύπναγα κοιμόμουν με μόνη σκέψη το φαγητό, τις θεμίδες, τα κιλά. Φαντάζει απίστευτο αλλά η ζωή του ατόμου που νοσεί αλλάζει συλλήβδην. Το άλλοτε γλυκό και καλοσυνάτο κοριτσάκι με τους στόχους και τις φιλοδοξίες, είχε μετατραπεί σε ένα θλιμμένο ον χωρίς ζωή.
Σε όλο αυτό τον γολγοθά που βίωνες η οικογένεια και οι φίλοι τι ρόλο είχαν;
Να σημειώσω εδώ ότι η απόσταση που βρισκόμουν (σσ Αγγλία), αποτέλεσε για μένα την απόλυτη απομόνωση. Απέκρυπτα από όλους την κατάσταση, ακόμη και από τον εαυτό μου. Αποφεύγοντας την κοινωνική επαφή, αποδικαιολογούσα την απομόνωσή μου με την “κακή” σύνδεση στο διαδίκτυο, τις σπουδές και άλλα παρόμοια. Έτσι, η οικογένεια και οι φίλοι μου στην Ελλάδα δεν είχαν ιδέα για την κατάστασή μου. Ωστόσο, στην Αγγλία η κατάσταση ήταν διαφορετική. Αν και προσπαθούσα να το κρύβω ή να αποφεύγω τις κοινωνικές επαφές, υπήρχε η τότε σχέση μου στην ίδια πόλη, φίλοι, συμφοιτητές. Κανείς όμως δεν είχε την αντίληψη να αναγνωρίσει το πρόβλημά μου ή να ρωτήσει τι συμβαίνει. Στα 42 κιλά με ύψος 1,73 μέτρα, η αντίδραση ” έχεις χάσει κιλά μη χάσεις άλλα, καλά είσαι” δεν ήταν
καμπανάκι.
Η νοσούσα κοπέλα μετέφραζε αυτή την αντίδραση ως “κάτι δεν πάει καλά, ίσως χρειάζεσαι να χάσεις και άλλο βάρος”. Τα 42 κιλά σε ύψος 1,73 μέτρα, είναι ανησυχητικά επικίνδυνα, δεν νιώθεις την ηθική υποχρέωση απέναντι σε δικό σου άτομο να πράξεις τα δέοντα; Έστω να ενημερώσεις την οικογένεια; Κατά την περίοδο εκείνη, αν και είχα φτάσει σε αυτό το βάρος, ανησυχούσα σοβαρά για την
προσεχή συνάντησή μου με την οικογένειά μου. Καθώς φορούσα το παλτό μου μέσα στον Ιούνιο για να μειωθεί η αντίδραση στο αεροδρόμιο, ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια μετά, ανατριχιάζω στη σκέψη της αντίδρασης που αντιμετώπισα.
Έχετε δει στις ταινίες ανθρώπους που τους διαπερνά ένα ρεύμα, που νιώθουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους; Την ίδια αντίδραση συνάντησα. Μια παγωμένη αντίδραση, μια συντριβή. Όλα αυτά τα χρόνια έφερα βαρέως την αντιμετώπιση της οικογένειάς μου μα σήμερα τους δικαιολογώ και
με το παραπάνω.
Φανταστείτε μια μητέρα να βλέπει το παιδί της να διαλύεται καθημερινά. Κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στον θάνατο. Γιατί αυτή είναι η ανορεξία, μια αργή και βασανιστική θανατική ποινή, όχι μόνο για τον ασθενή αλλά και για τον περίγυρό του. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα κλάματα, τους καβγάδες, τις φωνές και τη διαρκή επίβλεψη για να τηρώ τα γεύματα. Τους είδα όλους σαν εχθρούς μου, ήθελα να φύγω, αλλά δεν μπορούσα. Η μητέρα μου, αποφασισμένη και απόλυτη, ετοίμαζε την διακοπή των σπουδών μου και την επιστροφή μου στην Ελλάδα.
Έφτασες ποτέ στο σημείο να νοσηλευτείς;
Βεβαίως, όχι μόνο μία φορά. Η ανορεξία μου προκάλεσε μη αναστρέψιμες βλάβες, ένα αυτοάνοσο νόσημα αλλά κυρίως διαταραχές στο λεπτό έντερο, μερική ανεπάρκεια συγκεκριμένα εξαιτίας της κακουχίας. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο με ανυπόφορους πόνους στην κοιλιακή περιοχή, ακολούθησε χειρουργική επέμβαση. Λίγες μέρες μετά, ακολούθησε υποτροπή, ακόμα και επεισόδια επιληψίας, νέες
νοσηλείες, φαρμακευτική αγωγή και πολλά άλλα.
Τώρα που σιγά σιγά βγαίνεις από αυτό, τι μάθημα έχεις πάρει; Έχεις βγει πιο δυνατή;
Ανέλαβα τον έλεγχο της ζωής μου και αυτό αποδείχθηκε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσα να λάβω. Είναι καθήκον μου να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την ευκαιρία που μου δόθηκε να επανακτήσω αυτή την ζωή που είχα χάσει, ήταν μια μεγάλη χάρη εκ μέρους της. Θυμάμαι έναν γιατρό, κατά τη διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας, να με προειδοποιεί: “Σήμερα είσαι έτσι, σε ένα μήνα θα είσαι ανάπηρη”.
Αγαπούσα τη ζωή και πάντα έβρισκα νόημα σε αυτήν. Είχα κίνητρα, στόχους, φιλοδοξίες, και έκανα ρεαλιστικά όνειρα. Όλη αυτή η εμπειρία δεν είχε σχέση με την Αφροδίτη. Η φωνή της ανορεξίας ήταν εκεί, δυνατή. Όταν βγαίνεις από τέτοια κατάσταση, αναμφίβολα, είσαι πιο δυνατός. Έχεις αντιμετωπίσει τον εαυτό σου και έχεις αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, όχι αστεία. Πέρα από την φροντίδα της υγείας σου, πρέπει να αντιμετωπίσεις και τα δαιμόνια που ελέγχουν το μυαλό σου.
Πότε «χτύπησε το καμπανάκι» μέσα σου και αποφάσισες να ζητήσεις βοήθεια για να το αντιμετωπίσεις;
Δεν μπορούσα πλέον να υπομένω τον πόνο και τη θλίψη, τη στιγμή που η απόλαυση εξαφανίζονταν από τη ζωή μου. Βυθίστηκα στην παγίδα της υπερφαγίας και της βουλιμίας, ζώντας σε έναν ατέλειωτο κύκλο εκρήξεων και στέρησης. Ήταν αναπόφευκτο κακό, το γνώριζα. Τον Ιούλιο του 2020, μετά από την πρώτη
καραντίνα, η οποία με γύρισε σε πολλά παλαιά προβλήματα, ένιωθα ότι δεν μπορούσα πλέον να αντιμετωπίσω μόνη μου τα προβλήματα με την υπερφαγία. Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από έναν ψυχολόγο. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, αποφάσισα να αποκαλύψω στον τότε σύντροφό μου όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζα εδώ και χρόνια. Αν και ήταν δύσκολο και χρειάστηκε χρόνο για να το αποδεχτεί, τελικά η αποκάλυψη αυτή μου άφησε ένα αίσθημα ανακούφισης και απαλλαγής. Εκείνη τη
στιγμή, έδωσα τον υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα επιδείκνυα απόλυτη αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή, για όσο χρειαστεί.
Ήταν η αρχή μιας σημαντικής και εποικοδομητικής πορείας. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για τα προβλήματά σου και πόσο ακόμα πιο δύσκολο είναι να ζητήσεις βοήθεια, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να επαναλαμβάνω ότι χωρίς την υποστήριξη και τη βοήθεια ειδικών, και όχι μόνο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα σήμερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πλέον έχεις φτιάξει μια δίκη σου κοινότητα στον λογαριασμό σου στο Instagram όπου βοηθάς μέσα από τα δικά σου βιώματα άλλους ανθρώπους που βιώνουν διατροφικές διαταραχές. Πως ήρθε αυτή η ιδέα και με ποιον τρόπο προσφέρεις συμβουλές ;
Τότε, όταν πήρα την απόφαση να έρθω αντιμέτωπη με τον εχθρό, και επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι, είχα σαν κίνητρο να βρεθώ σε μια θέση που θα μπορώ να προσφέρω ουσιαστική βοήθεια και να κρατάω το χέρι σε όλα αυτά τα άτομα που χρειάζονται λίγη περισσότερη ενθάρρυνση, ένα βοήθημα, ένα χέρι που θα τους στηρίζει. Σαν άνθρωπος αγαπώ να φροντίζω και να προσφέρω γύρω μου. Δεν έχω αισθανθεί πιο γεμάτη από τη στιγμή που έγινα καλά, μίλησα ανοιχτά γι αυτό και άρχιζα να αγκαλιάζω κόσμο. Επειδή το βίωσα μόνη όλο αυτό, επειδή ένιωθα ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, επειδή ντρεπόμουν γι αυτό και για όλα αυτά τα “επειδή”, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να σταθώ εμπράκτως δίπλα σε όλα αυτά τα άτομα και τις οικογένειες με τον τρόπο μου, με την αλήθεια μου και όσα βίωσα.
Είναι κάτι που σου δίνει και εσένα δύναμη;
Η αγάπη και η υποστήριξη που λαμβάνω μέσω της κοινότητας με γεμίζουν όχι μόνο με δύναμη, αλλά και με αίσθημα πληρότητας. Το αίσθημα της προσφοράς δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τίποτα άλλο. Γνωρίζω ότι έχω δημιουργήσει μια πολύ δυναμική κοινότητα που με στηρίζει σε κάθε μου βήμα. Αυτό που συμβαίνει είναι μοναδικό, είναι ένας κόσμος μέσα στον μεγάλο κόσμο, αλλά όχι μικρός. Είναι μια
πραγματικότητα. Όπως είμαι εγώ καθημερινά εκεί για όλους, έτσι και αυτοί είναι εκεί για μένα, ανιδιοτελώς.
Ένιωσες ποτέ μόνη σου; Πως το αντιμετώπισες;
Ήμουν μόνη. Στην Αγγλία σε όλο αυτό βίωσα την απόλυτη μοναξιά. Δεν μπορούσα να εκμυστηρευτώ σε κανέναν τίποτα. Ακόμα και recovery accounts ένιωθα ότι με κορόιδευαν ή αψηφούσαν το μήνυμα- κατεβατό με την απελπισία μου όταν είτε δε το άνοιγαν είτε απέφευγαν κάθε διάδραση με ένα απλό λαικ. Όπως ανέφερα παραπάνω, το να μιλήσω ανοιχτά σε όλους, με έβγαλε από το καλούπι και τα ταμπού
μου. Μετέπειτα, ήθελα να το αλλάξω όλο αυτό μέσω της σελίδας μου στο Instagram. Ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις μόνη/ος και ήταν αυτό που ήθελα να αλλάξω τον κόσμο του edrecovery. Να αγκαλιάσω, να γνωρίζω όλες αυτές τις κοπέλες, μα κυρίως να τις ακούσω και να τους πω ένα τεράστιο “ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ!!!”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι έχεις να πεις μέσω της συνέντευξής μας στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν διατροφικές διαταραχές;
Να μιλάνε, να ζητάνε βοήθεια και να μη φοβηθούν τα όσα θα βιώσουν στον μακρύ δρόμο της ίασης. Να πέσουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν με μόνη κατεύθυνση τη στεριά. Το μόνο εύκολο σε όλο αυτό είναι να παραμείνεις στην εύκολη ζώνη του βράχου, στον οποίο ναι μεν δεν χρειάζεται να πέσεις στο νερό, να επιπλεύσεις και να κολυμπήσεις προς τα έξω, μα δε θα σου προσφέρει και εξέλιξη πέρα από μόνιμο εγκλωβισμό. Άλλωστε για πόσο μπορείς να στέκεσαι σε έναν βράχο χωρίς φαΐ; Ξέρω από πρώτο χέρι, έφτασα στον απόλυτο πάτο, τι σημαίνει αυτό, αλλά το φως είναι εκεί έξω, στη στεριά. Εκεί κάνει πάρτυ η ζωή και πιστέψτε με είναι πολύ ωραία με τα πάνω της και τα κάτω της. Στίψτε την εσείς, αυτό θέλει!!!
Η κοινωνία πως αντιμετωπίζει άτομα με διατροφικές διαταραχές; Θέλεις να μοιραστείς κάποια δίκη σου όμορφη ή άσχημη εμπειρία/ περιστατικό ;
Θεωρώ ότι έχουν γίνει κάποια βήματα, όχι ρηξικέλευθα όμως. Είναι απαίδευτη η κοινωνία δυστυχώς. Από ειδικούς και μη. Τα λόγια πονάνε και ξεχνάμε να βάζουμε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουμε. Το “πάχυνες”, “πρέπει να σφίξεις” και τέτοιου είδους σχόλια είναι καταστροφικά τόσο σε πάσχοντες όσο και σε μη πάσχοντες. Θυμάμαι γιατρό μου στο νοσοκομείο (στα χαμηλά μου κιλά, έτσι;) γνώστης της
κατάστασής μου να με πιέζει να ζυγιστώ και να κάνω στροφή να δει την “πρόοδο” ή την διατροφολόγο να πράττει ομοίως. Μα τι συζητάμε; Καλείσαι “ειδικός” και ζητάς από ένα κορίτσι που νοσεί να κάνει πασαρέλα και να ακούει “Εντάξει, τσούπωσες λίγο αλλά έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας”.
Ξέρω ότι κορίτσια που το έχουν περάσει και το διαβάζουν τώρα είχαν σταθεί στο πρώτο μέρος του “τσούπωσες” διαγράφοντας το υπόλοιπο. Ίσως θα έπρεπε να μη μιλάμε καθόλου. Και οι δύο πλευρές πρέπει να εκτελούν το καθήκον τους χωρίς περιττό θόρυβο. Τα άτομα που πάσχουν έχουν υψηλή ευαισθησία και διανοητική ικανότητα, αλλά αντιμετωπίζουν στρεβλές εικόνες των πραγμάτων. Χρειάζονται ευγενικοί και λεπτοί χειρισμοί εδώ και φυσικά εκπαίδευση του άμεσου περίγυρου.Επίσης, έχω αναλάβει το ρόλο της ενημέρωσης και της συναισθηματικής συνειδητοποίησης μέσω των δράσεών μου στο προφίλ μου στο Instagram.
Κλείνοντας τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη;
Οι διατροφικές διαταραχές είναι σοβαρές ψυχικές διαταραχές που μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές στην υγεία μας, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα. Είτε εσείς πάσχετε είτε παρατηρείτε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να αντιμετωπίζει δυσκολίες με τη διατροφή του, δεν πρέπει να παραμείνετε αδρανείς. Αναζητήστε πληροφορίες και συμβουλές από
ειδικούς στον τομέα.
