Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων είναι συναρπαστική για τόσους πολλούς λόγους. Είχαν εντυπωσιακά ποικίλες διατροφικές συνήθειες με οποιοδήποτε μέτρο, με την πιο χαρακτηριστική διαφορά ότι έτρωγαν πολύ λιγότερο από ό,τι εμείς σήμερα.
Στην αρχαία Ελλάδα , οι άνθρωποι ξεκινούσαν τη μέρα τους με ένα πολύ άπαχο πρωινό, που περιλάμβανε λίγο κριθαρένιο ψωμί, βουτηγμένο σε χλιαρό κρασί και σύκα.
Μια άλλη κοινή τροφή για πρωινό ήταν στην πραγματικότητα ένα ποτό, που ονομαζόταν «Κυκεώνας», μια σπονδή από βρασμένο κριθάρι, αρωματισμένο με δυόσμο ή θυμάρι, το οποίο πίστευαν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες.
Οι Έλληνες εκείνης της εποχής αγαπούσαν πολύ τα ψάρια, ίσως και περισσότερο από ότι εμείς σήμερα. Για μεσημεριανό γεύμα, γευμάτιζαν τακτικά με οποιοδήποτε φρέσκο ψάρι ήταν διαθέσιμο, όπως τσιπούρες, κέφαλοι, σαρδέλες και χέλια.
Υπήρχε πάντα μια ποικιλία από όσπρια συμπεριλαμβανομένων της φακής, φασολιών, ρεβιθιών, αρακά και κουκιά, για να φάνε με τα ψάρια τους.
Το ψωμί ήταν πάντα μέρος του μεσημεριανού γεύματος, συνοδευόμενο από τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το δείπνο ως το πιο σημαντικό και απολαυστικό γεύμα της ημέρας.
Ένα τυπικό βραδινό γεύμα στην αρχαία Ελλάδα
Αν και οι ειδικοί υγείας σήμερα συνιστούν να τρώμε ιδιαίτερα ελαφριά το βράδυ, οι αρχαίοι Έλληνες στην πραγματικότητα περνούσαν πολύ χρόνο μαζί στο τραπέζι στο τέλος της ημέρας και έτρωγαν αρκετά σε αυτό το γεύμα.
Το δείπνο στην αρχαία Ελλάδα συνοδευόταν συνήθως από επιδόρπια, τα λεγόμενα «τραγήματα», τα οποία θα μπορούσαν να αποτελούνται από φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, συμπεριλαμβανομένων των σύκων , καθώς και από ξηρούς καρπούς και σταφύλιαή γλυκά με βάση το μέλι.
Όσον αφορά τα κρέατά τους, δεν καταναλώνονταν συχνά στην αρχαία Ελλάδα. Στη διατροφή τους οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και το μοσχαρίσιο κρέας, ενώ σπάνια έτρωγαν κατσίκι ή αρνί.
Ίσως το πιο εκπληκτικό είναι ότι και οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν τα σαλιγκάρια. Καταγράφεται ότι οι Κρήτες τα έτρωγαν από την εποχή του Μίνωα.
Τα φρούτα και τα λαχανικά ήταν πάντα παρόντα στο τραπέζι, αν και όχι στην ποικιλία που βρίσκουμε σήμερα. Τα αχλάδια, τα ρόδια, τα μήλα, τα σύκα, τα μούρα, τα κεράσια και τα δαμάσκηνα είχαν πάντα μεγάλη ζήτηση.
Οι Αθηναίοι ήταν γνωστό ότι καλλιεργούσαν λαχανικά στους κήπους τους και είχαν ιδιαίτερη αγάπη για τα κρεμμύδια, το σκόρδο, το μαρούλι, τα αγγούρια, τον αρακά, τις αγκινάρες, το σέλινο, τον άνηθο και τη μέντα.
Μανιτάρια, μάραθο, σπαράγγια, ακόμη και τρυφερές, βρώσιμες τσουκνίδες, βρίσκονταν σε αφθονία στα χωράφια.
Όπως σχεδόν όλοι μας εξακολουθούμε να κάνουμε, οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν επίσης το ψωμί τους και έψηναν πολλές διαφορετικές ποικιλίες του, από πλακέ ψωμί μέχρι σιμιγδαλένιο ψωμί, ακόμη και ένα χοντρό είδος ψωμιού από κεχρί.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλά βότανα και μπαχαρικά στη διατροφή τους
Τα ράφια της κουζίνας ενός αρχαίου ελληνικού σπιτιού ήταν πάντα εφοδιασμένα με μια εντυπωσιακή ποικιλία από βότανα και μπαχαρικά, όπως ρίγανη, βασιλικός, δυόσμος, θυμάρι, κάρδαμο, κόλιανδρος, κάπαρη και σουσάμι, τα οποία πρόσθεταν γενναιόδωρα στα πιάτα τους.
Τα περισσότερα φαγητά ήταν ιδιαίτερα ελαφριά, καθώς ψήνονταν στο φούρνο, και το ίδιο ίσχυε για τα γλυκά, τα οποία παρασκευάζονταν με αποξηραμένα ή φρέσκα φρούτα και μέλι.
Κάθε γεύμα συνοδευόταν φυσικά με κρασί και το ελαιόλαδο ήταν πάντα στο τραπέζι, ειδικά για τους Αθηναίους, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν το δώρο της θεάς Αθηνάς.
Πίστευαν ότι σκοπός του φαγητού ήταν να ικανοποιήσει τον ουρανίσκο και όχι να γεμίσει ουσιαστικά το στομάχι.
