Η απώλεια της μητέρας είναι ένα από τα πιο βαθιά και επώδυνα βιώματα που μπορεί να ζήσει κανείς. Η μητέρα είναι συχνά η βασική πηγή αγάπης, φροντίδας και υποστήριξης στη ζωή μας, και η απουσία της δημιουργεί ένα κενό που δύσκολα μπορεί να γεμίσει. Οι αναμνήσεις με τη μητέρα, από τα παιδικά χρόνια έως την ενηλικίωση, παραμένουν ζωντανές και μας υπενθυμίζουν συνεχώς την αγάπη και την προστασία που μας παρείχε.
Το πένθος που ακολουθεί την απώλεια της είναι βαθύ και προσωπικό, καθώς κάθε άτομο επεξεργάζεται την απουσία με το δικό του τρόπο, προσπαθώντας να βρει νόημα και να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Ο makeup artist Παναγιώτης Καρακάσης ήρθε αντιμέτωπος με την απώλεια της μητέρας του, κάτι που του στοίχισε πολύ.
Παρά την οδύνη της απώλειας, η μνήμη της μητέρας συνεχίζει να μας καθοδηγεί και να μας ενδυναμώνει. Τα μαθήματα ζωής που μας δίδαξε, οι αξίες που μας ενστάλαξε και η αγάπη που μας έδειξε αποτελούν ένα πολύτιμο κληροδότημα που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Μέσα από τις αναμνήσεις και τις ιστορίες, η μητέρα συνεχίζει να ζει μέσα μας και να επηρεάζει τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Η απώλειά της, αν και επώδυνη, μπορεί να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε περισσότερο τις σχέσεις μας και να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην αγάπη και τη φροντίδα προς τους ανθρώπους που είναι ακόμη στη ζωή μας.
Ο Παναγιώτης Καρακάσης μιλά στο HerNews και στη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη για την απώλεια της μητέρας του, Ευαγγελίας.
Πριν από 2 χρόνια «έφυγε» από τη ζωή η μητέρα σου. Σήμερα πως θα έλεγες ότι νιώθεις μέσα σου;
Πως νιώθω ε; Νιώθω να μου λείπει κάτι και πρέπει να συνηθίσω να ζω χωρίς αυτό. Είμαι στην εκπαίδευση νέων δεδομένων στις εργοστασιακές μου ενημερώσεις. Νιώθω ένα κενό, μια απουσία, που πρέπει να ζω με αυτήν. Δεν σου κρύβω πως πολλές φορές στην διάρκεια της μέρας ξεχνιέμαι, και το βράδυ που πάω να χαλαρώσω…εκεί είναι το πιο δύσκολο, ζεις την πραγματικότητα. Το πρωί είναι διαφορετικά… Έχεις μια “θολούρα” σαν να ζεις σε άλλη πραγματικότητα, μια ζάλη μέσα στην ημέρα γιατί ούτως η άλλως συνεχίζεις τη ζωή σου και τη δουλειά σου αλλά έχεις μια αίσθηση… λίγο πιο άδεια θα πω.
Επίσης τα μάτια έχουν μια θλίψη και θα αργήσουν να επανέλθουν όσο και να γελάς και να περνάς καλά, στην άκρη του μυαλού υπάρχει το κενό, το κενό που δεν συμπληρώνεται με κανένα άλλο. Είναι συναίσθημα μαζί με το βιολογικό σου DNA όλα αυτά συγκρούονται με την λογική και την καθημερινότητα σου. Παύεις να είσαι χαρούμενος όπως ήσουν, θες πολλές φορές να απομονωθείς όχι απαραίτητα για να κλάψεις, αλλά για να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου, να βρεις το κέντρο σου. Να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση και να βρεις τρόπο να το αποδεχτείς για να το αντιμετωπίσεις, γιατί ούτως η άλλως η ζωή συνεχίζεται. Νιώθω ότι πλέον έχω πάψει να είμαι παιδί, ακόμη και το “ζακέτα να πάρεις” η το “έφαγες;” πλέον είναι δίκη σου ευθύνη! Δεν θα το ακούσεις.
Η απώλεια της μητέρας σου σε άλλαξε σαν άνθρωπο;
Παναγιώτη συνηθίζεται ποτέ η απώλεια του γονέα;
Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνη;
Θυμάμαι τα πάντα. Την θυμάμαι κάθε μέρα, εννοείται θυμάμαι ποσό δοτική και καλή ήταν με όλους, πόσο φροντιστική, πάντα με το χαμόγελο και την θετική της ενέργεια. Ήθελε τα παιδιά της να είναι χαρούμενα και κάποια λόγια, που τελικά εκείνη η κουβέντα δεν έγινε τυχαία. Μου είπε -και το θυμάμαι σαν χθες- ότι “θα είναι η σκιά μου ότι και να γίνει”. Θα με προσέχει και θα είναι δίπλα μου ..Αυτά τα λόγια έχουν χαραχθεί μέσα μου. Επίσης από παιδική ηλικία πάντα θυμάμαι σε γιορτές η σε κάποιο πάρτυ ή γενέθλια φίλων τους, πάντα γινόταν γλέντι… ο πατέρας μου έπαιζε αρμόνιο και σηκωνόταν η μαμά μου και χόρευε. Και κοιτούσα το πως καμάρωνε ο μπαμπάς μου την μαμά μου… είναι μια εικόνα που θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Καθώς η δουλειά σου έχει να κάνει κατ’ εξοχήν με γυναίκες, τι ρόλο έπαιξε σε αυτό η μητέρα σου;
Καθοριστικό νομίζω, σέβομαι τις γυναίκες και τις αγαπώ. Επίσης μου δίδαξε την φυσική ομορφιά της γυναίκας, με απλά πράγματα και αυτά τα υιοθέτησα στην δουλειά μου. Το αν μια γυναίκα είναι χαρούμενη είναι πιο όμορφη από κάθε καλλυντικό που θα χρησιμοποιήσει, το skincare που αγαπώ στην δουλειά μου το έβλεπα απο την μητέρα μου, από τα παιδικά μου χρόνια την κοίταζα να πλένει το πρόσωπο της πρωί βράδυ, με σαπούνι. Και να περιποιείται την επιδερμίδα της. Το άλλο που θυμάμαι είναι ότι είχε ένα κραγιόν και κάτι πέρλες (ρουζ) που σπάνια έβαζε γιατί είχε ροζ μάγουλα από την φύση της ή τα τσίμπαγε και κοκκίνιζαν και μου λέγε “να βάφτηκα πάμε τώρα”. Με το κραγιόν που χρησιμοποιούσε σε σπάνιες περιπτώσεις, έβαζε και στα χείλη και λίγο στα μάτια και εγώ ένιωθα πως έκανε κάτι μαγικό…. και το κάνω και εγώ στα μακιγιάζ μου αυτό, να βάλω κραγιόν για σκιά… από τότε νομίζω μπήκε το μικρόβιο του μακιγιάζ μέσα μου και τα υιοθέτησα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβες να της πεις και ίσως να το κουβαλάς μέσα σου;
Από τότε που έφυγα και πήγα σε άλλη πόλη, κάθε βράδυ της έλεγα στο τηλέφωνο “σ΄αγαπώ πολύ” πριν την καληνύχτα μας. Την βραδιά που την πήρα τηλέφωνο και δεν το σήκωσε, και δεν της είπα σ’αγαπώ… Αυτό μου στοίχισε… κατά τα αλλά ήταν η καλύτερη μου φίλη και της τα έλεγα όλα.
Ήσουν προετοιμασμένος για την «απώλεια» ή ήταν ξαφνικό;
Ήταν πολύ ξαφνικό δεν ήμουν προετοιμασμένος. Δεν υπήρχε λόγος προετοιμασίας, ήταν μια χαρά. Θυμάμαι να χτυπάει ένα πρωί το τηλέφωνο μου, και μου λέει η αδερφή μου “η μάνα δεν είναι καλά”. Και αυτό ήταν… Πήγα και σε μερικές ώρες “ταξίδεψε” να πάει να βρει το αγόρι της (τον πατέρα μου). Ξαφνικά… όπως και εκείνος μας αποχαιρέτησαν απότομα αλλά ήρεμα! Κανένας δεν μπορεί να είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Είναι γροθιά στο στομάχι, χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, αλλάζουν όλα. Χάνεις το στήριγμα σου, ό,τι σχέση και να έχεις με την μαμά σου, όταν την χάνεις τότε καταλαβαίνεις την αξία της που είναι πολύτιμη.
