Η Tracey Thurman 22 ετών, μητέρα ενός παιδιού 1 έτους παίρνει διαζύγιο από τον εξαιρετικά βίαιο σύζυγό της Buck, ο οποίος και μετά τον χωρισμό τους, δεν σταματά να την παρενοχλεί, να της τηλεφωνεί, να απειλεί ότι θα την σκοτώσει.
Γράφει η Υβόννη Κλάπα
Η Tracey κάνει σειρά αναφορών στην τοπική αστυνομία φοβούμενη για τη ζωή τη δική της και του μικρού της γιου.
Παρά τη σειρά απανωτών καταγγελιών της Tracey η αστυνομία δεν παρεμβαίνει με κανέναν τρόπο ώστε να μπει τέλος στον καθημερινό της τρόμο. Ο Buck της επιτίθεται πλέον ακόμα και στη μέση του δρόμου.
Τουλάχιστον έξι ήταν τα εξαιρετικά βίαια ξεσπάσματα του Buck και πλέον η Tracey ζει καθημερινά με τον φόβο. Οι αρχές να αρνούνται να τη βοηθήσουν παρά τις συνεχείς εκκλήσεις και παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του πρώην άντρα της.
1983, Ιούνιος. Η ημέρα που η ζωή της Tracey αλλάζει για πάντα.
Το μεσημέρι ο Buck έρχεται κάτω από το φιλικό σπίτι όπου η Tracey φιλοξενείται μαζί με τον γιο της. Εκείνη καλεί την αστυνομία, πριν ο Buck, σε μανιώδη κατάσταση, εισβάλει στο σπίτι. Μαχαιρώνει την Tracey περισσότερες από 20 φορές σε πρόσωπο και σώμα. Με τις μπότες του την πατά στην κοιλιά, τη μέση και το πρόσωπο.
Της σπάει το λαιμό και τη σπονδυλική στήλη. Η αστυνομία έχει έρθει και παρά το γεγονός ότι η Tracey είναι αιμόφυρτη στο έδαφος, με τον Buck να προσπαθεί να την αποτελειώσει, ο αστυνομικός δεν συλλαμβάνει τον δράστη.
Ο Buck μπαίνει στο σπίτι και παίρνει στα χέρια του τον γιο του CJ, 22 μηνών τότε, και τον ρίχνει πάνω στο ρημαγμένο σώμα της Tracey λέγοντάς του, «σκότωσα την γ……μενη τη μάνα σου». Και συνεχίζει να την κλωτσά στο κεφάλι. Ο αστυνομικός δεν τον συλλαμβάνει. Έχουν περάσει πάνω από 20 λεπτά που προσπαθεί με χέρια, πόδια και μαχαίρι να σκοτώσει τη γυναίκα του, μέρα μεσημέρι, παρουσία αστυνομικού.
Χειροπέδες στα χέρια του Buck μπαίνουν όταν εκείνος ορμάει μέσα στο ασθενοφόρο που έχει καταφτάσει να παραλάβει την πρώην γυναίκα του, η οποία ακόμα αναπνέει.
Μετά από 8 μήνες νοσηλείας, η Tracey βγαίνει από το νοσοκομείο, παράλυτη και 8 μήνες πιο μετά, καταφέρνει ακόμα και να περπατήσει ξανά.
1984
Η Τracey γίνεται η πρώτη γυναίκα που μηνύει την πόλη της, το Torrington και την τοπική αστυνομία για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας ότι η πολιτεία αγνόησε τις κραυγές της για βοήθεια γιατί είναι γυναίκα. Μια γενναία γυναίκα.
1985
Η Tracey Thurman κερδίζει στη δίκη το ιστορικό ποσό του 1.9 εκ. δολαρίων .Η υποθεση Thurman v. City of Torrington καταλήγει στη θέσπιση του εμβληματικού Thurman Law, έναν νόμο-στάση στα χρονικά της αμερικανικής δικαιοσύνης, που αφορά στην εκπαίδευση και τη δράση των αστυνομικών σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Αθήνα 8 Μαρτίου 2022
H ιστορία της Tracey, παρότι συνέβη στις ΗΠΑ των 80’s είναι συγκλονιστικά γνώριμη, φαντάζει ανατριχιαστικά οικεία.
Και παρότι εκείνη κατάφερε να ζήσει και να δώσει το όνομά της σε νόμο κατά της ενδοοικογενειακής βίας, σήμερα η είδηση «μίας ακόμα γυναικοκτονίας» είναι το σκοτεινό παράθυρο που ανοίγεις και δεν μπαίνει φως στην καθημερινή ειδησεογραφία.
Γυναίκες αβοήθητες, δολοφονούνται από τα χέρια των συντρόφων τους και μετατρέπονται σε «έναν ακόμα» τίτλο σε sites, εφημερίδες και τηλεοράσεις. Μάλιστα κάποιες άλλες μέρες, καθόμαστε και κάνουμε στα σοβαρά, σαν νούμερο σε τσίρκο, κάτι γελοίες συζητήσεις για το αν «υπάρχει» ο όρος «γυναικοκτονία», γιατί «όλοι άνθρωποι είμαστε».
Λες και κάποιες φορές δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Και λίγο αργότερα μέσα στην ημέρα, ακούμε για τη «γυναικεία υστερία», τις υπερβολές που οπλίζουν το βαρύ πυροβολικό των μαχητών της «πολιτικής ορθότητας» που με τις τσιριχτές, καταπιεστικές φωνές τους, επιμένουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Τέτοια φωνάζουν και ενοχλούν το μεσημεριανό μας ύπνο. Και ανα διαστήματα σε εβδομαδιαία βάση, μια γυναίκα δολοφονείται.
«Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα, περάσαμε και lockdown και στην τελική δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι», θα ακούσουμε και έχει πάει αργά το βράδυ.
Αθήνα 8 Μαρτίου 2022, ξημερώματα 9ης Μαρτίου
Το πρόβλημα είναι εδώ και είναι δίπλα μας. Αυτό το σκοτεινό παραθυράκι, που φως δεν βάζει στις ζωές μας. Φως βάζουν από τις χαραμάδες οι γενναίες γυναίκας της ιστορίας, μικρές και μεγάλες. Εκείνες που με τη φωνή ή τη σιωπή τους κραυγάζουν ότι, ναι, υπάρχει πρόβλημα.
ΥΓ. Φυσικά και δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι. Αν όλοι οι άνδρες ήταν ίδιοι, κακοποιητές και δολοφόνοι, οι γυναίκες δεν θα ήθελαν ισότητα.
Θα ήθελαν εκδίκηση.
Υβόννη Κλάπα – Δημοσιογράφος
