Καλοκαίρι στην Επίδαυρο! Βραδιές γεμάτες μύθους, νότες και χωρίς… μάσκες θα περάσουν όσοι επιλέξουν να παρακολουθήσουν κάποια (γιατί όχι και όλες…) θεατρική ή μουσική παράσταση στην Επίδαυρο.
Τα δύο αργολικά θέατρα φιλοξενούν και φέτος γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στο Αρχαίο Θέατρο στην Επίδαυρο θα ανέβουν, ως είθισται, έργα αρχαίων τραγικών, ενώ στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου θα εναλλάσσεται το Θέατρο με τη Μουσική.
Από το φετινό πρόγραμμα απουσιάζει ο Αριστοφάνης, κάτι σπάνιο στην ιστορία του Φεστιβάλ. Θα υπάρχει, όμως, η «Μήδεια» του Μποστ, οπότε δεν θα λείψει το γέλιο ούτε αυτό το καλοκαίρι.
Και μία… στατιστική λεπτομέρεια. Νικητής ο Ευριπίδης με τρία έργα, έναντι δύο των Σοφοκλή και Αισχύλου.
Ένα αλλόκοτο έργο
Μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Ποιος δεν φοβάται να πεθάνει; Ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει; Η «Άλκηστη» του Ευριπίδη από το Theater Hollandia, με τη σκηνοθετική ματιά του Γιόχαν Σίμονς. Πρωταγωνιστεί η Αν Ριτμέγιερ.
Αιρετικός και διαχρονικός Μποστ
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα έργο-σταθμό της νεοελληνικής δραματουργίας μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού. Γραμμένη το 1993 σε δεκαπεντασύλλαβο, η «Μήδεια» του Μέντη Μποσταντζόγλου ή Μποστ, είναι μία εκρηκτική κωμωδία για τη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας. Σκηνικά Εύα Μανιδάκη, κοστούμια Βάνα Γιαννούλα, μουσική Θοδωρής Οικονόμου. Παίζουν: Άνδρη Θεοδότου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Μαρία Κοσκινά.
Σε ένα συντετριμμένο κόσμο
Οι «Πέρσες» του Αισχύλου ως τραγωδία της ανθρωπότητας, ως μικροσύστημα που αντανακλά ζητήματα ύπαρξης και συνύπαρξης, άλυτα ανά τους αιώνες. Η παράσταση θέτει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνιστά «κοινωνία» και τι ισότιμη συμπερίληψη όλων των πολιτών, τι σημαίνει η επίμονη προσκόλληση στην εξουσία και η ανάγκη της πίστης σ’ έναν οδηγό, άνθρωπο ή θεό, σε έναν συντετριμμένο κόσμο.
Σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς, σκηνικό Κλειώ Μπομπότη, κοστούμια Ιωάννα Τσάμη, μουσική Γιώργος Πούλιος. Παίζουν: Ρένη Πιττακή, Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Θεοδώρα Τζήμου.
Αιματηρή επιστροφή
Στο πρώτο κεφάλαιο της αισχύλειας τριλογίας, η επιστροφή του Αγαμέμνονα στην πατρίδα σηματοδοτεί ένα νέο αιματηρό κεφάλαιο βίας, όταν ο ίδιος πέφτει θύμα δολοφονίας από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα. Τον «Αγαμέμνονα» σκηνοθετεί ο Γερμανός Ούλριχ Ράσε. Η μουσική είναι του Νίκο φαν Βερσχ και παίζουν: Λιλιάνα Άμουατ, Τόμας Λέτοφ.
Μόνος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει
Ο Σοφοκλής τοποθετεί στο κέντρο της τραγωδίας του «Αίας» έναν ήρωα που αδυνατεί να συμβαδίσει με το περιβάλλον και την εποχή του.
Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, ενώ όρκοι καταπατούνται και το ατομικό συμφέρον διαμορφώνει τις σχέσεις, ενώ μία νέα πιο «δημοκρατική» κοινωνία των πολιτών αναδύεται, ο Αίας στέκει αμετακίνητος. Από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη. Σκηνικά Μαρία Πανουργιά, κοστούμια Ιωάννα Τσάμη, μουσική Κορνήλιος Σελαμσής, χορογραφία Χαρά Κότσαλη. Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος, Δέσποινα Κούρτη, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Χατζόπουλος.
Γιορτή ανυπακοής και αντίστασης
Την επόμενη του εμφυλίου στη Θήβα, οι χθεσινοί προστάτες της πόλης γιορτάζουν τη νίκη τους προσπαθώντας να σβήσουν από τη μνήμη τους τις ημέρες της ανασφάλειας και της δυστυχίας. Ο νέος ηγεμόνας, ο Κρέοντας, συμμετέχει στη γιορτή με στόχο να εδραιώσει την εξουσία του, εκφοβίζοντας τους συμπολίτες του με απειλές. «Γιορτάζει» και η νεαρή Αντιγόνη· μία γιορτή ανυπακοής, που τη φωτίζει ο ενθουσιασμός της αντίστασης στον πολιτικό πραγματισμό της τυραννίας. Τη σοφόκλεια «Αντιγόνη» σκηνοθετεί ο Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις. Η μουσική είναι του Δημήτρη Θεοχάρη και παίζουν: Έλλη Τρίγγου, Βασίλης Μπισμπίκης, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Δανάη Μιχαλάκη, Χρήστος Σαπουντζής.
Η Ωραία Ελένη ήταν και ευφυής
Γραμμένη λίγο μετά τη συντριπτική ήττα των Αθηναίων στη Σικελική Εκστρατεία, η «Ελένη» του Ευριπίδη διακρίνεται, ως έργο, τόσο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του όσο και για την ανάδειξη αρετών όπως η δύναμη του όρκου και η ευφυΐα, που προσωποποιούνται στη μορφή της κεντρικής ηρωίδας. Αντλώντας από την εκδοχή του μύθου που δημιούργησε ο λυρικός ποιητής Στησίχορος και όχι από την ομηρική, ο Ευριπίδης παρουσιάζει τον Τρωικό Πόλεμο σαν μία σφαγή που έγινε χάρη ενός «ειδώλου» και όχι μίας πραγματικής γυναίκας. Μετάφραση Παντελής Μπουκάλας, σκηνοθεσία Βασίλης Παπαβασιλείου, σκηνικά – κοστούμια Άγγελος Μέντης, μουσική Άγγελος Τριανταφύλλου. Παίζουν: Έμιλυ Κολιανδρή, Θέμης Πάνου, Αγορίτσα Οικονόμου, Γιώργος Καύκας, Έφη Σταμούλη.
Διαβάστε περισσότερα στη Vradini.gr
