Σκληρό, πολύ σκληρό.. Το να χάνεις τον γονιό σου από καρκίνο, ίσως είναι ο πιο άδικος και σκληρός θάνατος. Αυτός που βλέπεις να έρχεται και δε μπορείς να κάνεις κάτι για να τον σταματήσεις.
Γράφει η Μπάγια Αντωνοπούλου
Ο πόνος απαρηγόρητος. Νιώθεις την αδικία, τον βλέπεις να υποφέρει, εύχεσαι να φύγει νωρίτερα για να μη βασανίζεται..
Στο μυαλό σου έχεις προβάρει τη στιγμή του θανάτου του από την ώρα που ήρθαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων.. Όχι, δεν πεθαίνουν όλοι από καρκίνο, αρκετοί ζουν και το ξεπερνούν, εσύ όμως φοβάσαι..
Δε ξεστομίζεις τη λέξη καρκίνος, δε θες να σε λυπούνται, ο δικός σου γονιός είναι δυνατός, θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει;
Οι μέρες περνούν με ξενύχτια στο νοσοκομείο, τον βλέπεις να κάνει χημειοθεραπείες, ελπίζεις, απογοητεύεσαι, βλέπεις το τέλος να έρχεται. Προετοιμάζεσαι.
Και αν τελικά ο φόβος σου επιβεβαιωθεί, στέκεσαι ακίνητος, παρακολουθώντας τις τελευταίες στιγμές, χωρίς να νιώθεις τίποτα. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός που σε έχει παγώσει.. Ο καρκίνος έχει νικήσει την ελπίδα, την προσπάθεια, την προσευχή.
Κάθε φορά που ακούς ότι κάποιος έφυγε από καρκίνο, στο μυαλό σου επανέρχεται αυτό που βίωσες. Μια άλλη ζωή.. Αλήθεια, πόσο σε άλλαξε αυτός ο χαμός; Που πήγε το παιδί που ζούσε μαζί με το γονιό σου πριν σας χτυπήσει την πόρτα αυτή η ασθένεια; Είναι ακόμα μέσα σου ή χάθηκε και αυτό;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω, ακόμα αναρωτιέμαι και ναι, εγώ άλλαξα πολύ, όμως δε φοβάμαι πια τη λέξη, γιατί το χειρότερο σενάριο στη δική μου ζωή επιβεβαιώθηκε.
Έχασα τον μπαμπά μου από καρκίνο. Ίσως έχεις χάσει κάποιον κι εσύ και δεν το αντέχεις.. Να σου πω όμως κάτι, πέρασαν χρόνια αλλά κατάφερα να χαμογελάσω ξανά. Να νιώσω χαρούμενη, να πιστέψω στη ζωή, ακόμα και αν μοιράζει άδικα τα χαρτιά της..
Και μια αλήθεια τώρα, ποτέ δε θα το ξεπεράσεις. Θα το σκέφτεσαι και θα δακρύζεις, θα μάθεις όμως να προχωράς, με τον καιρό θα θυμηθείς να ζείς, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται.
«Ο χρόνος είναι γιατρός» ..
Δεν το βλέπεις ακόμα γιατί είσαι μέσα στη δίνη του πένθους, αλλά το πέρασμα του χρόνου θα απαλύνει τον πόνο σου.Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και μετά από κάποιο διάστημα θα αρχίσεις να θυμάσαι τον πατέρα σου και όσα σου έμαθε για τη ζωή με λιγότερο πόνο. Τα συναισθήματα που αισθάνεσαι, το πνίξιμο, τα νεύρα, τα κλάματα είναι μέρος της διαδικασίας του πένθους, είναι φυσιολογικά.. Μη νιώθεις ένοχα γι αυτά..
Για όλα τα παιδιά που έχασαν τον γονιό τους από καρκίνο, όπως έχασα εγώ τον πατέρα μου. Για τα παιδιά που στάθηκαν στα πόδια τους, όπως κι εγώ, και αν η πληγή αυτή πονάει, δε ματώνει πια..
Την αγάπη μου..
