Η Μαρία Ιωαννίδου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και είπε: «Δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να μην το καταλάβω, να μου έρθει ένα εγκεφαλικό μπαμ και κάτω. Δεν μου αρέσουν επίσης τα γηρατειά. Και μην κοιτάτε την ηλικία στο google είμαι πολύ νεότερη».
Είστε υπέρ της ευθανασίας αν ταλαιπωριόσασταν;
«Ναι, με πολύ γενναιότητα θα έκανα ευθανασία αν ήταν να μείνω σακάτισσα. Έχω πολεμήσει πάντως ολόκληρη παράλυση. Είχαν παραλύσει τα χέρια και τα πόδια. Έλεγαν ότι μπορεί και να πεθάνω. Εγώ όμως τα κατάφερα έπαιρνα το μπαστούνι ως κουτσή και έπαιρνα τα βουνά» απάντησε η Μαρία Ιωαννίδου.
Η ίδια έχει αναφερθεί πολλές φορές στην περίοδο που πάλευε με τον καρκίνο του μαστού. Πρόσφατα, φιλοξενήθηκε στο πλατό του «Ζήσε Αλλιώς», όπου δήλωσε για την περιπέτεια με την υγεία της: «Με είχαν ετοιμοθάνατη, ότι “φεύγω”. Είμαι αμελής άνθρωπος, είμαι στα σύννεφα. Δεν έκανα τον ετήσιο έλεγχο για τον μαστό και ξαφνικά, το θυμήθηκα και πήγα».
«Ακούω κάτι κραυγές από το ιατρείο και έλεγαν “τι έκανες;”. Έναν χρόνο μου διέφυγε να κάνω τη μαστογραφία και είχε μεγαλώσει από λίγο έως πολύ. Μου είπε ο γιατρός “Μαρία Ιωαννίδου, λυπάμαι που σε γνωρίζω υπό αυτές τις συνθήκες”.
Λέω “τι έχω” και μου είπε ότι έχω όγκο και πρέπει να κάνω μαστεκτομή. Του είπα “είμαι νέα, δεν θα μου το κόψετε, μόνο αν βρείτε ότι ο όγκος είναι σε επικίνδυνο σημείο”. Τελικά, το έχω ολόκληρο το στήθος μου», εξήγησε.
Όπως ανέφερε παρακάτω, ο όγκος που είχε ήταν καλοήθης και όχι μεταστατικός, οπότε δεν είχε μεγαλώσει πολύ.
«Η μαμά μου πέθανε νέα και πέθανε από αυτό. Από καρκίνο του μαστού. Το περίμενα. Ήμουν στη θάλασσα, είδα ένα γρομπαλάκι κι είπα “καλώς ήρθες”. Το περίμενα λόγω κληρονομικότητας. Έκανα κάποιες χημειοθεραπείες που με τσάκισαν. Καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου 24ωρα. Πονούσα, δεν μπορούσα να φάω, έκανα πολλούς εμετούς. Ήμουν 45 κιλά, επειδή δεν έτρωγα», περιγράφει η Μαρία Ιωαννίδου.
«Δεν έδινα σημασία και έλεγα ότι θα γίνω καλά και πότε θα πάω στο θέατρο. Σε όλα τα θέματα, η ψυχολογία μου ήταν ψηλά. Έκανα επέμβαση στον μαστό και μια βδομάδα μετά, πήγα και χόρεψα, μία βδομάδα μετά και κρυφά από τον γιατρό. Θύμωσα πολύ, αλλά δεν έκλαψα. Έλεγα “όχι, δεν θα σου χαρίσω ούτε ένα δάκρυ, να φύγεις από τη ζωή μου, δεν ανήκεις σε εμένα. Θέλω να παίξω και βιάζομαι”. Έκανα πολλές χημειοθεραπείες, κοντά 40», συμπλήρωσε κλείνοντας.
