Ένα όνομα μια ιστορία, που σε πολλούς θυμίζει τα πιο όμορφα και τα πιο ανέμελα χρόνια. Ξεκινώντας την ενασχόλησή του με το ραπ από μικρή ηλικία, ο Μηδενιστής (ή κατά κόσμον Πάνος Μπουγάς) κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής ραπ σκηνής, αρχικά με τους ΖΝ και έπειτα με σόλο καριέρα.
Η αλήθεια είναι πως «μουσικά» ο Μηδενιστής έχει να εμφανιστεί εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια, ενώ είναι ιδιαίτερα επιλεκτικός με τις συνεντεύξεις του.
Το γεγονός ότι δέχτηκε να κάνουμε τη συνέντευξη, είναι ιδιαίτερα τιμητικό για εμένα, καθώς μιλήσαμε «χωρίς φίλτρα» όπως είναι και ένα από τα αγαπημένα μου πλέον τραγούδια του και δεν δίστασε να μου απαντήσει σε καμία από τις ερωτήσεις. Είναι ένας άνθρωπος προσιτός, με χιούμορ και θετική διάθεση που μου ζήτησε από την αρχή να μιλάμε στον ενικό.
Ο Μηδενιστής μιλά αποκλειστικά στο HerNews και στη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου, για τη ζωή του από το σήμερα στο «τότε», για τη σύζυγό του, για τους ΖΝ και μας αποκαλύπτει αν σκοπεύει να κυκλοφορήσει νέα μουσική.
Που βρίσκεσαι αυτό το διάστημα και με τι δραστηριοποιείσαι;
Τον τελευταίο καιρό αφού είπα ότι “κουράστηκα με την μουσική” και όταν λέω κουράστηκα πιο πολύ με κούρασε το lifestyle, δηλαδή το ξενύχτι…Μια μέρα έφαγα ένα κόλλημα, έβλεπα μια ταξιδιωτική εκπομπή γιατί είχε γίνει λίγο μόδα και υπήρχαν πολλές ταξιδιωτικές εκπομπές και είπα “αλήθεια τώρα όταν πηγαίνει μια αντροπαρέα στο εξωτερικό αυτά κάνουν;”. Οκ θα πάνε σε ένα μουσείο, θα πάνε να φάνε κάτι αλλά μια αντροπαρέα δεν περνάει έτσι. Αποφάσισα ότι αυτό θα κάνω και πήγα αγόρασα κάμερες. Αυτό έγινε το 2018 που είπα ότι θα σταματήσω με τη μουσική, πήρα 5 φίλους μου και τους είπα “έχω μια ιδέα”, ήξερα ότι κάπου θα φτάσει βέβαια με αυτούς που διάλεγα και τους είπα να πάμε να ταξιδέψουμε τον κόσμο και να τα κάνουμε βίντεο και μου είπαν πάμε. Ήμουν εγώ, ο Χταπόδιας, ο Αλέξανδρος Κοψιάλης, o High Fever, ο Vgs και ο τατουατζής μου ο Αναστασιάδης και το ονομάσαμε “FNFR”.
Το είχα πάνω μου όλο εγώ, βέβαια πολλές φορές έχω κάνει πράγματα τα οποία εν τέλη δεν μου βγήκαν αυτό υπολόγιζα ότι θα μου βγει. Εγώ είχα υπολογίσει ότι θα βάλω 5 επεισόδια και πίστευα ότι μέχρι τότε θα έχουμε βρει τους χορηγούς μας. Ξεκινήσαμε και έγινε χαμός. Πήγαμε Ιταλία, Κρήτη, Βουλγαρία, Ολλανδία και ήρθε πρόταση από γνωστή εταιρία κινητής τηλεφωνίας… και πάνω που τα έχουμε συμφωνήσει και ετοιμαζόμαστε για huge πέμπτο επεισόδιο, σκάει ο Covid. Εγώ στην αρχή πίστευα ότι θα κρατήσει κανένα μήνα -όπως φαντάζομαι πολλοί πίστευαν- και τελικά τράβηξε δυο χρόνια. Οκ εμείς κάναμε τη φάση μας και δεν μας βγήκε, άλλοι έχασαν επιχειρήσεις αλλά μας χτύπησε ακριβώς. Δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε και χάθηκε αυτό το project, όπου ακόμα και σήμερα μου στέλνουν μηνύματα και μου ζητάνε το “FNFR”. Ήμασταν τελείως χύμα δεν ξέραμε τίποτα από τεχνικά και στο πρώτο ταξίδι είπαμε “και τώρα ποιος θα μας κάνει το μοντάζ;” και είπα ότι θα κάτσω να μάθω μοντάζ. Έμαθα μοντάζ, διάβασα τόσο πολύ και κόλλησα με αυτό το πράγμα και άρχισα να κάνω παραγωγές, ασχολήθηκα με το video editing, 3d animation κτλ , ερωτεύτηκα τον χώρο αυτόν, δημιουργούσα ασταμάτητα μέρα νύχτα και έφτασα να κάνω παραγωγές για εταιρείες και καλλιτέχνες σε Ευρώπη και Αμερική.
Τελικά το βιβλίο που είπες ότι γράφεις και σκόπευες να κυκλοφορήσεις με τον «Μεγάλο Ήρωα 2» πότε θα βγει;
Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που νομίζω ότι όλα μπορώ να τα καταφέρω, κατάλαβα πόσο δεν το έχω το συγκεκριμένο. Ο Αλέξανδρος Κοψιάλης με έφερε σε επαφή με την κοπέλα που έκανε το βιβλίο της Super Κικής, αλλά είχε τα δικά της τρεξίματα δεν μπορούσε να το αναλάβει και κάπου εκεί το πήρε το ποτάμι και αυτό… δηλαδή δεν ξανά ασχολήθηκα και εγώ αλλά μόνος μου δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν είχα ούτε την υπομονή, ούτε τις γνώσεις για να το κάνω σωστά. Επειδή έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο στην Super Κική, είδα λίγο τις δουλειές της και μετά κόλλησα στην ιδέα ότι εκείνη θα μπορούσε να πάρει το δικό μου υλικό, τη δική μου ζωή και να την κάνει τρομερή… και μετά το άφησα.
Έχω αλλάξει πάρα πολύ μέσα μου από τότε. Μουσική γράφω τώρα, δηλαδή ετοιμάζω υλικό αλλά δεν θα είναι τύπου «Μεγάλος Ήρωας 2». Θα βγάλω μουσική, το πάω λίγο σιγά-σιγά γιατί έχω και άλλες δουλειές, δεν το έχω δηλαδή προτεραιότητα, αλλά ναι θα βγάλω, τώρα στα κοντά.
Οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι το κεφάλαιο μουσική έχει κλείσει οριστικά για εσένα…
Όχι, δεν μπορεί να τελειώσει. Δεν είναι προτεραιότητα γιατί δεν με ενδιαφέρει να βγω να κάνω συναυλίες και τα λοιπά, αυτό είναι που είπα και πριν ότι με κούρασε γιατί έκανα πάρα πολλά χρόνια και έτσι το έχω σε δεύτερη μοίρα γιατί τρέχουν χίλια δυο παράλληλα. Το κάνω καθαρά για δική μου ευχαρίστηση.
Είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που κάνεις σήμερα;
Θα έλεγα πως ναι. Γενικότερα νιώθω ότι είμαι τυχερός, από την άποψη του ό,τι ήθελα να κάνω το δοκίμαζα, έχω περάσει δηλαδή από ό,τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να ασχοληθώ με τη γυμναστική; Το έκανα. Ήθελα να ασχοληθώ με τη μαγειρική; Το έκανα. Ό,τι ήθελα τα έκανα οπότε είμαι happy. Είμαι και ένας άνθρωπος που δεν ησυχάζω και ποτέ. Δηλαδή πάντα σκέφτομαι και λέω “σε δυο χρόνια από τώρα τι θέλω να κάνω;” Και ξεκινάω και το επεξεργάζομαι. Εγώ έχω ονομάσει τον εαυτό μου “πολίτη του κόσμου” ποτέ δεν είπα ότι είμαι πολίτης της Αθήνας ή της Ελλάδας, όλη την ώρα κάπου αλλού είμαι. Μπορεί αύριο να είμαι στις Μπαχάμες..δεν ξέρω.
Εάν σε προσέγγιζε κάποιος πολιτικός για να μπεις στην Ευρωβουλή θα το δεχόσουν;
Όχι όχι.. ούτε καν. Καταρχάς δεν ασχολούμαι τόσο πολύ με την πολιτική ώστε να έχω τις απαραίτητες γνώσεις και κατά δεύτερον απέχω. Πως να το πω.. βγάζω καντήλες. Ούτε καν! Και μου κάνει και εντύπωση που βλέπω ονόματα που δεν το πιστεύω. Είτε από το μουσικό περιβάλλον είτε δεν ξέρω και εγώ από που, ξαφνικά γίνονται Βουλευτές.. Άσε μας ρε φίλε! Από πού και ως πού; Αφού σε ξέρω προσωπικά.. μην πω τώρα ονόματα. Όχι ότι έκαναν κάτι αλλά μου φαίνεται αστείο και μόνο που το βλέπω.
Υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβες να κάνεις στην πορεία της καλλιτεχνικής σου καριέρας -και όχι μόνο- και το έχεις «απωθημένο»;
Απωθημένο ε; Όταν έφυγα που γύρναγα πολύ Αγγλία, Σουηδία και αποφάσισα να γυρίσω Ελλάδα επειδή έσκασε ο Covid, γύρισα Ελλάδα και ήθελα να ασχοληθώ με τον τουρισμό μετά. Αυτό είναι το επόμενο που θέλω να κάνω τελικά αλλά το έχω βάλει για πιο μετά. Αυτό μου έχει μείνει μόνο, γιατί θέλω στο τέλος τέλος, όταν πω ότι κάπου “αράζω” να είναι η Κρήτη και να πάω να την πέσω εκεί πέρα. Οπότε αυτό που το έχω σκεφτεί στο παρελθόν, δεν το έχω κάνει και θα ήθελα εν τέλει να καταλήξω εκεί και να ηρεμήσω, είναι να ασχοληθώ με τον τουρισμό συγκεκριμένα στην Κρήτη γιατί εκεί πηγαίνω από παιδάκι καθώς κατάγεται η μητέρα μου από εκεί και ξέρω και τον τόπο. Σίγουρα δεν θέλω να ασχοληθώ με τη νύχτα, θέλω να ασχοληθώ με τον τουρισμό, με καταλύματα, σπίτια..ξενοδοχεία κ.λ.π.
Έχεις ζήσει όντως σε πολλές χώρες και όλα αυτά πάντα μαζί με τη σύζυγό σου…
Όχι πάντα. Στην Αμερική δεν ήμουν με τη σύζυγό μου. Σουηδία βασικά ήμουν μόνο και αυτό επειδή “κρατάει” από εκεί, είναι Ελληνίδα που έχει γεννηθεί στη Σουηδία. Ούτε αυτό το περίμενα ποτέ ότι εγώ θα πάω στη Σουηδία ας πούμε..Δεν είναι και ένα εύκολο μέρος. Ταξιδεύαμε πολύ εκεί τον πρώτο καιρό μαζί, καθώς είχε τους γονείς της και μόλις τελείωσε η μουσική είπα “δεν πάμε εκεί πέρα;”. Πήγαμε αγοράσαμε ένα σπίτι, αράξαμε εκεί 4,5 χρόνια και μετά είπα “κουράστηκα τα μαζεύουμε” και γυρίσαμε πίσω. Όταν γυρίζαμε το “FNFR” εγώ έφευγα από Σουηδία δεν έμενα Ελλάδα τότε.
Σε όλες αυτές τις αποφάσεις πως καταφέρνετε και το διαχειρίζεστε με τη σύζυγό σου;
Εγώ είμαι σαν τον χαμαιλέοντα, η Αγγέλικα είναι το εντελώς αντίθετο και η αλήθεια είναι μου το έχει πει ότι την κουράζει. Βέβαια είναι μέχρι να το κάνει γιατί η Αγγέλικα έκανε και μεγάλο βήμα, όταν γνωριστήκαμε άφησε τα πάντα στη Σουηδία και ήρθε στην Ελλάδα και έμεινε μαζί μου. Μετά όταν έληξαν τα μουσικά και είπα να πάμε Σουηδία είχε αρχίσει να της αρέσει η Αθήνα. Πήγαμε Σουηδία και μετά της είπα φύγαμε πάμε Ελλάδα, αυτό δεν της αρέσει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πόσα χρόνια είστε παντρεμένοι; Θέλετε να μεγαλώσετε την οικογένειά σας;
Είμαστε παντρεμένοι 5 χρόνια. Το έχω σκεφτεί ναι, απλά επειδή νιώθω ότι ακόμα δεν έχω τελειώσει αυτά που θέλω να κάνω και επειδή είναι πολύ σημαντικό το θέμα παιδί, εγώ δεν το έχω τόσο απλά στο κεφάλι μου. Οπότε θα ήθελα όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα να είμαι 100% από πάνω. Δεν θα ήθελα να έχω μια γυναίκα “δούλα και κυρά” που λένε, εκείνη να κρατάει το παιδί και εγώ να ταξιδεύω. Θέλω να είμαι ήρεμος και να πω ότι εδώ έχω κατασταλάξει, δεν είμαι ακόμα.
Νομίζω ότι έζησες και χάρηκες τις καλές και «χρυσές εποχές». Υπάρχει κάτι που νοσταλγείς από εκείνες τις ημέρες;
Δεν θα έλεγα νοσταλγώ, νομίζω ότι η κάθε εποχή έχει τη δική της αξία. Είμαι υπέρ του “κάθε πέρσι και καλύτερα”, ισχύει αλλά όχι μόνο στη μουσική, σε πάρα πολλά πράγματα. Τώρα άμα μου πεις τη μουσική που εγώ αγάπησα και έκανα και εξελίχθηκε όπως έχει εξελιχθεί σήμερα αν την ακούω τώρα, δεν την ακούω. Αλλά συμμερίζομαι και τα παιδιά τα πιο νέα που μπαίνουν στη μουσική με αυτό το πιο νέο ας το πούμε στυλ, που τους αρέσει αυτό. Το προηγούμενο δεν το έμαθαν. Αυτό μπορώ να το νιώσω εγώ και όσοι είναι της δικής μου εποχής, που μπορώ να πω ότι δεν μου κάνει η μουσική που υπάρχει τώρα για αυτό και δεν την ακούω. Από την άλλη, έχω αναθεωρήσει και πάρα πολλά πράγματα πάνω στη μουσική που και εγώ έκανα παλαιότερα και επίσης όλο αυτό το θέμα πλέον με το διαδύκτιο που τους σερβίρουμε ένα τέτοιο είδος μουσικής στο πιάτο και μπορεί να το βρει ο καθένας, εκτός του ότι χάνει αυτή τη γοητεία που έχει το ραπ, την αλητεία και την ιδιαιτερότητα. Παλιά mainstream ήταν η Britney Spears, τώρα mainstream είναι η τραπ.
Χάνει και λίγο τη φάση του που γίνεται τόσο “σούπα”, αλλά από την άλλη είναι και πάρα πολύ κακό που μπορεί και σερβίρεται στο πιάτο μέσα από τα social, το Spotify, το YouTube. Βλέπω παιδιά να προχωράνε στο δρόμο 7-8 χρονών να πάνε στο σχολείο και ακούνε τραγούδια που μιλάνε για όπλα κ.λπ και σου λένε μετά «η μουσική». Ένα απαίδευτο μυαλό το οποίο είναι άγουρο εννοείται θα το επηρεάσει. Ξέρεις πόσες μ@@ες έκανα εγώ μικρός επειδή ήθελα να το παίξω ράπερ; Τις περισσότερες..
Γιατί πιστεύεις ότι οι νέοι πλέον έχουν τόσο μίσος μέσα τους;
Δεν έχω κάτσει να το αναλύσω για να σου δώσω την απάντηση. Νομίζω ότι είναι πολύπλευρο το θέμα. Ένα μέρος σίγουρα είναι η μουσική, δεύτερο μέρος είναι ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου περνάει δύσκολα, ο κόσμος δεν νιώθει καλά. Τους βλέπεις όλους με ένα κινητό στο χέρι και μέσα από τα social είναι όλοι σούπερ γκόμενοι, περνάνε τέλεια, οι ζωές τους είναι υπέροχες και δεν μπορούν να πουν ούτε μια καλησπέρα σε μια κοπέλα, δεν ξέρουν να φερθούνε.
Μας δόθηκαν αυτά τα υπέροχα εργαλεία -γιατί είναι υπέροχα εργαλεία τα social- και δεν ξέρουμε να τα χρησιμοποιήσουμε, ίσα ίσα τα χρησιμοποιούμε εις βάρος μας. Οπότε θεωρώ ότι είναι ένα combo γενικότερα. Τα κακά μηνύματα είναι κατά ριπάς από παντού, από την τηλεόραση, τη μουσική, τα social.. οπότε θεωρώ ότι δεν θέλει και πολύ. Παλαιότερα έλεγες “οκ θα πάω να παίξω μπουνιές” τώρα δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο “άλλος”, μπορεί να σε σουβλίσει για πλάκα. Γιατί οι μικροί δεν έχουν αίσθηση του φόβου, έχουν άγνοια κινδύνου. Στην πορεία θα καταλάβουν.. Γενικότερα είναι πολύ κακό το σκηνικό. Δηλαδή βλέπω τη μικρή μου αδερφή που είναι 23 χρονών – έχω και μια μεγαλύτερη που είναι στην Αμερική- και χαίρομαι λέω “ρε μάνα τι παιδί έβγαλες”. Είναι άλλο παιδί παρόλο που βρίσκεται στις ηλικίες για τις οποίες μιλάμε και μιλάς για μια οικογένεια που ούτε είναι πλούσια είναι ούτε τίποτα. Άνοιξε την πρώτη της επιχείρηση μόνη της 100% το τρέχει. Αλλά είναι υπέροχος άνθρωπος και γνωρίζω παιδιά που είναι στην ηλικία της και δεν το πιστεύω.
Βλέπουμε όλο και πιο συχνά διάφορους τράπερς να διαπράττουν αδικήματα και να μπαινοβγαίνουν στα δικαστήρια και στην αστυνομία…
Θα σου πω τώρα και την άλλη πλευρά. Θεωρώ ότι τα news έχουν βρει μια πιπίλα και την πιπιλάνε όλη την ώρα, είναι και λίγο trend να το χρησιμοποιήσουν. Παλαιότερα πάλι γινόντουσαν αυτά απλά δεν τα συζητούσαν τόσο πολύ στα νέα. Έγινε.. βεβαίως δε το συζητώ πρώτα από όλα τα παιδί που χτύπησε να γίνει καλά αλλά ποιος δεν έχει παίξει μπουνιές; Ήταν πολύ ατυχές γεγονός. Όπως το λέω, δεν είναι φίλος μου, δεν έχω λόγο να τον υποστηρίξω, αλλά ποιος δεν έχει παίξει μπουνιές; Δεν ξέρουμε ακριβώς πως έγινε..δεν θέλει και πολύ.. και εγώ έχω τσακωθεί και τα παιδιά κάθε μέρα στα σχολεία τσακώνονται.
Το ότι έπεσε το παιδί στο πεζοδρόμιο δεν είχε πρόθεση ο άλλος να τον στείλει στη ΜΕΘ και ενδεχομένως να βγει το παιδί με κουσούρια. Γίνονται κάθε μέρα αυτά απλά νομίζω ότι τα media έχουν βρει μια πιπίλα. Από την άλλη ποτέ δεν βγήκε ο οποιοσδήποτε traper να πει “είμαι καλό παιδί”. Τους το λένε κραυγαλέα “είμαστε κωλόπαιδα”. Αυτοί το λένε κραυγαλέα, κάθονται όμως στα ΜΜΕ και λένε “τσακώθηκαν στα MAD” κλπ. Για δείτε όμως ποιοι είναι αυτοί που τους έβαλαν στα MAD γιατί δεν είδα κανέναν να μιλάει για τις δισκογραφικές εταιρίες, για τους διευθυντάδες των δισκογραφικών. Εφόσον τα βλέπουν αυτά γιατί; Δηλαδή πάμε και ρίχνουμε την ευθύνη εκεί που μας παίρνει αλλά τους άλλους τους έχουμε και κάνουν και εκπομπές, παρουσιάζονται λαμπεροί και ωραίοι και τεράστιοι αλλά κάτσε ρε φίλε..
Στη δική σου εποχή το ραπ ήταν διαφορετικό. Είχατε κόντρες; Τσακωνόσασταν μεταξύ σας;
Συνέχεια! Όταν λέω συνέχεια εννοώ συνέχεια! Ακόμα και στα βραβεία -τώρα που έγινε πρόσφατα- εγώ με τον Nivo είχε γίνει χαμός, πήγαμε να παίξουμε ” το ξύλο”. Δεν το έβγαλαν ποτέ στις ειδήσεις. Αν πατήσεις τώρα “Μηδενιστής Γλυφάδα” θα σου βγάλει ένα story το οποίο είναι μέσα στο ψέμα και δόξα Τω Θεώ ήταν παρών και η γυναίκα μου και η μάνα μου. Γράφουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Εφόσον δεν είναι η Britney Spears το mainstream και είναι η τραπ, εκεί θα πέσουν με τα μούτρα.
Τι θεωρείς πως λείπει από τους νέους καλλιτέχνες στις μέρες μας;
Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει, πως λέμε “οκ αυτή η μουσική είναι classic τελείωσε”. Πλέον θεωρώ ότι απλά δεν φτιάχνεται classic μουσική, είναι μουσική για σεζόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταινίες. Πηγαίνεις στις ταινίες του 95′ 96′ 99′ και λες “πω πω θέλω να την ξανά δω”. Θα βγουν και τώρα καλές ταινίες όπως θα βγει και καλή μουσική αλλά περιορισμένα, είναι γενικό.
Τι μουσική θα βάλεις να ακούσεις στην καθημερινότητά σου;
Γενικότερα εμένα μου αρέσει ότι είναι “σκληρό” σαν sound. Δηλαδή θα ακούσω Dubstep, θα ακούσω New Metal, Rock του 97′ και μετά, θα ακούσω ραπ σαφώς, αλλά πολύ συγκεκριμένο ραπ… δηλαδή δεν είναι ραπ για τον πολύ κόσμο. Από ελληνικά έχω μαύρα μεσάνυχτα… δεν ξέρω τίποτα. Μια φορά έχω πάει σε μπουζούκια, στον Μαζωνάκη και πέρασα πολύ ωραία. Ανέβηκα και πάνω στη σκηνή, του πήρα το μικρόφωνο γιατί τα είχα “τσούξει”.. και δεν ξανά πήγα ποτέ.
Λένε ότι όσο όσο περνάνε τα χρόνια ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει και βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Εσύ υπάρχει κάτι που έχεις αλλάξει στο σκεπτικό σου σήμερα;
360 μοίρες και νομίζω ότι είναι και το λογικό. Γιατί αν δεν αλλάζεις και δεν πήζει το κεφάλι σου πάει να πει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα. Βλέπω παιδιά τα οποία ήμασταν ακόμα και στο ίδιο συγκρότημα και είναι μεγαλύτεροι από εμένα -γιατί εγώ ήμουν ο μικρότερος από τους ΖΝ- και συνεχίζουν να παλιμπαιδίζουν. Συμβαίνει, αλλά δεν είναι φυσιολογική αυτή η ροή. Εμένα όταν μου έλεγαν “Α ρε Μήδε άλλαξες” τότε με το χάλια χάλια, άμα δεν άλλαζα θα υπήρχε το πρόβλημα. Εσένα σαν ακροατή οκ σε καταλαβαίνω, περιμένεις ο Μήδε μια ζωή να σου λέει “χάλια χάλια” αλλά εγώ δεν νιώθω έτσι αυτή τη στιγμή… τι να κάνουμε; Έχω αλλάξει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κομμάτι “ΖΝ”, όταν μιλάς για αυτό τι σου έρχεται στο μυαλό και τι αναμνήσεις έχεις;
Πολύ ωραία για αυτό και έχω πει ό,τι και να έχει γίνει μεταξύ μας με το συγκρότημα, είναι τα καλύτερά μας χρόνια, τα πιο αγνά. Δεν είχαμε το “να βγάλουμε μουσική γιατί θέλουμε να βγάλουμε λεφτά” αυτό ήρθε μετά σαν Μηδενιστής, σαν μονάδα δεν το κρύβω εννοείται. Αλλά τότε λέγαμε “βάλε ένα beat να γράψουμε”. Μας ήρθε η επιτυχία -για τα τότε δεδομένα- που φτάσαμε στο No3, έλεγε από πάνω μας “Άννα Βίσση” στις πωλήσεις και ήταν huge, γιατί τότε ο ράπερ ήταν δακτυλοδεικτούμενος δεν ήταν αυτό το φαινόμενο τώρα που όλοι ακούνε ραπ ή τραπ. Οπότε είναι πολύ γοητευτική όλη αυτή η κατάσταση και για αυτό το λόγο, ό,τι και να έχει συμβεί με τα παιδιά τους αγαπώ πάρα πολύ, ζήσαμε πάρα πολύ ωραία χρόνια. Ταξιδέψαμε, κάναμε συναυλίες, πετύχαμε και δεν το είχαμε καταλάβει.Τίποτα δεν είχαμε καταλάβει…
Στην τελευταία σου συνέντευξη στον Αλέξανδρο Κοψιάλη είπες ότι θα ήθελες να βρεθείτε ξανά όλοι μαζί οι ΖΝ και να τα βρείτε
Θα γούσταρα και το προσπαθήσαμε αλλά είναι δύσκολο, είναι πολύ δύσκολοι χαρακτήρες όλοι. Είναι πολύ εγωιστικό παιχνίδι το ραπ και αν δεν ανοίξουμε τα χαρτιά μας να πούμε “δεν σε γουστάρω για αυτό”, πάντα θα αιωρούνται πράγματα και αυτό είναι το χειρότερο γιατί νιώθεις μια ενέργεια στο χώρο πολύ περίεργη.Οπότε το 15′ όταν πήγαμε και ξανά βγάλαμε δίσκο και κάναμε τεράστιες συναυλίες, δηλαδή ο Βοτανικός “έσκασε” όπως και η Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας, από πίσω ήταν πολύ άσχημο το σκηνικό.. και μετά στην πορεία -πρέπει να είναι 3 χρόνια- ήρθε μια εταιρία ενός Έλληνα από Αμερική και μας έκανε μια πρόταση για να μας ξανά κυκλοφορήσει με πάρα πολλά λεφτά και να βγει και DVD και είπα όχι. Ήδη νομίζω ότι ξεφύγαμε… δηλαδή άστο εκεί, να υπάρχει σαν καλή ανάμνηση, μην το πάμε παρά πέρα γιατί νομίζω θα χαλάσει και για τον κόσμο και για εμάς.
Με τον Ypo τι είχε γίνει; Μιλάτε τώρα;
Δεν μιλάμε αλλά δεν τρέχει και τίποτα..Ακόμα και ο Ypo που ξεφεύγει γενικότερα, έχει ξεφύγει πολλές φορές στη ζωή του, δεν θα σου πω ότι δεν τον αγαπώ. Τον αγαπώ αλλά δεν θα μπορούσα να τον έχω στη ζωή μου.
Εάν σε προσέγγιζε κάποια δισκογραφική η οποία θα σου προσέφερε αρκετά χρήματα, αλλά θα σου ζητούσε να κάνεις συνεργασίες και τραγούδια που δεν ανήκουν στις πεποιθήσεις σου, θα το δεχόσουν;
Όταν εγώ άρχισα να γράφω mainstream μουσική, ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν θέμα εταιρίας. Εμένα καταρχάς η Panik δεν με ήξερε όταν είχα γράψει τη “Ζωγραφιά”. Το κομμάτι αυτό το είχα γράψει έτσι επειδή ξύπνησα ένα πρωί και λέω “θέλω να εξηγήσω έναν παιδικό έρωτα, με αυτή τη φωνή και αυτό το όνομα πως μπορώ να το κάνω;” και κάθισα και το έγραψα σε 10 λεπτά. Πέρασαν λοιπόν μεγάλες τραγουδίστριες να δοκιμάσουν το ρεφρέν και δεν έβαλα καμία. Γνώρισα τη Demy σε μια συναυλία στο The Game και μου είπε “τραγουδάω”, πολλές μου έλεγαν “τραγουδάω” μόλις άκουσα τη φωνή της είπα “αυτή είναι” για αυτό το τραγούδι.
Το κομμάτι ήταν έτοιμο και όταν συναντήθηκα με την Panik, γιατί ήμουν ο πρώτος τους καλλιτέχνης, μου είπαν “ωραίο το κομμάτι που μας έδωσες, είναι οκ απλά δεν είναι για να γίνει και χαμός, ξεκινάμε και ένα δεύτερο;” και τους είπα ας ξεκινήσουμε, έγινε major hit βέβαια. Το δεύτερο κομμάτι ήταν “Το party δε σταματά”. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία… δηλαδή θέλω να σου πω που βγαίνουν και λένε “η Demy με τη Ζωγραφιά”, η Ζωγραφιά ήταν γραμμένη… ή “η Φουρέιρα με το party δεν σταματά” το οποίο ήταν επίσης γραμμένο απλά ψάχναμε τραγουδίστριες και τις βάζαμε. Εμένα η Panik με πήρε με 7/7 συναυλίες, ήμουν άλλο πράγμα το είχα στήσει μόνος μου όπως κάνουν οι ράπερς γενικότερα. Δεν θέλουμε μάνατζερς, είναι άλλη η φάση μας. 
Σε είχαν κράξει τότε για τη “Ζωγραφιά”;
Πάρα πολύ! Χαμός έγινε.. δηλαδή έπαθα ανοσία σε κάποια φάση. Aλλά δε θα σου πω ότι δεν υπήρξαν στιγμές που επηρεάστηκα και όταν λέω επηρεάστηκα δεν είπα ποτέ “τι έκανα;”. Με τίποτα! Εγώ το έκανα και το γούσταρα και το λέω στο 100% και στην τελική για εμένα ήταν μεγαλύτερο στοίχημα εφόσον στο underground σε κάποια φάση το είχαμε πάρει όλο, στο mainstream οκ είχε βγει το “Αφιερωμένο” και το “Όλα”, γινόταν παιχνίδι αλλά ακόμα κρατούσε αυτό το vibe. Η “Ζωγραφιά” ήταν μια στροφή 360 μοίρες και μου άρεσε που απέδειξα εγώ στον εαυτό μου και όχι στον κόσμο -αυτό δεν με ενδιέφερε- ότι μπορώ να μπω και εκεί και να παίξω μπάλα και μετά ήρθε η πρόταση από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, μετά η Τάμτα κλπ. Άρα κατάφερα και αυτόν τον στόχο που είχα. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι να αποδείξω, έχω μόνο στον εαυτό μου δεν χρωστάω σε κανέναν δανεικά. Για εμάς δουλεύουν ακόμα και οι haters, να φοβάσαι να περάσεις απαρατήρητος, είναι αυτό που λέω πάντα. Εκεί έχεις αποτύχει.
Αισθάνομαι ότι σαν να έχεις μέσα σου μια “πικρία” δεν ξέρω αν ισχύει…
Όχι ακριβώς πικρία.. είναι ότι εγώ γενικότερα -αυτό όμως συνέβη πολλές φορές στη ζωή μου- τα έβλεπα όλα πολύ πολύ ρομαντικά τα πράγματα, δηλαδή με τους ZN, με την Panik το όραμα που λέγαμε θα φτιάξουμε μια boutique καλλιτεχνών και θα μείνουμε 15 καλλιτέχνες και θα σαρώσουμε, με τα πάντα ήμουν έτσι. Ήμουν “ό,τι πούμε στο λόγο μας και πάμε να το κάνουμε” και εκεί είναι που άλλαζαν τα πράγματα και εγώ “έσπαγα” γιατί ένιωθα ότι δεν χωράω… αλλά δεν θα το πω πικρία, αυτό είναι δική μου ιδιαιτερότητα που δεν μπορώ να πηγαίνω με το flow.
Τι να περιμένει ο κόσμος από εσένα από εδώ και πέρα;
Ο κόσμος δεν έχει να περιμένει κάτι από εμένα εκτός από μουσική. Γράφω μουσική, δεν θα έχει το στυλ του «Μεγάλου Ήρωα» θα το αφήσω να το θυμούνται σαν «Μεγάλο Ήρωα», αυτό το κακό κ@@παιδο που νευριάζει με τους πάντες και τα “ρίχνει” γιατί τώρα νιώθω αλλιώς και θέλω να πω άλλα πράγματα.
Ευχαριστούμε πολύ τον Μηδενιστή για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο HerNews.
