Ο Κωνσταντίνος Βέλτσης είναι το συνώνυμο της θετικής ενέργειας και κάθε φορά που μιλάει δίνει μαθήματα ζωής. Το 2010 όταν ήταν μόλις 19 ετών είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα το οποίο οδήγησε στον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησε το νέο κεφάλαιο στη ζωή του, ο Παραολυμπιονίκης Κωνσταντίνος Βέλτσης δεν το έβαλε λεπτό κάτω και δεν σταμάτησε ποτέ του να αγωνίζεται. Και ψυχικά και σωματικά.
Πριν το ατύχημα υπήρξε ζαχαροπλάστης στην οικογενειακή τους επιχείρηση, όμως μετά το ατύχημα απόφασισε να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό και έτσι έφτασε στους Παραολυμπιακούς του 2016 κατακτώντας την 12η θέση σε προσωπικό επίπεδο.
Τα επιτεύγματα του όμως δεν τελειώνουν εδώ, καθώς πλέον κατέχει την 4η επίδοση στον κόσμο για το έτος 2022.
Είναι σύζυγος και πατέρας ενός αξιολάτρευτου αγοριού 2 ετών και η σύζυγος του είναι η μεγαλύτερη υποστηρίκτρια αλλά και θαυμάστρια του όπως ο ίδιος μας λέει.
Ο Παραολυμπιονίκης Κωνσταντίνος Βέλτσης μιλά στο HerNews και τη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου.
Πάμε μερικά χρόνια πίσω την ημέρα του ατυχήματος.. πως συνέβη;
Αρκετά χρόνια πριν θα έλεγα, καθώς το ατύχημα έγινε το 2010 όταν ήμουν 19 ετών. Δούλευα ως ζαχαροπλάστης σε μια οικογενειακή επιχείρηση που είχαμε, είχα κλείσει το μαγαζί, σχολούσα από τη δουλειά μου, παίρνω το αυτοκίνητο μου να πάω μια βόλτα και λίγο -σαν ανώριμος θα έλεγα- οδηγός είχα αναπτύξει ταχύτητα στο δρόμο, έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα να προσκρούσω πάνω στις προστατευτικές μπάρες του δρόμου και να γίνει μεγάλη ζημιά και στο αυτοκίνητο αλλά και σε εμένα.
Η προστατευτική μπάρα του δρόμου πέρασε μέσα από το αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά το δεξί μου πόδι και να χρειαστεί και ο ακρωτηριασμός του αριστερού.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σας είπατε πως είχατε κανονικά τις αισθήσεις σας καθόλη τη διάρκεια του τροχαίου
Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμα μέχρι σήμερα αυτό. Ήταν η αδρεναλίνη ; Είχα τις αισθήσεις μου μέχρι την ώρα που μπήκα στο χειρουργείο.
Δηλαδή είχα τις αισθήσεις μου στον απεγκλωβισμό, στη μεταφορά στο νοσοκομείο, στη διάγνωση του γιατρού.Μέχρι τη στιγμή που μπήκα για το χειρουργείο.
Περιγράψατε πολύ άνετα τη στιγμή που σας ανακοινώθηκε από το γιατρό ότι πρέπει να γίνει ακρωτηριασμός του ποδιού
Ο γιατρός εκείνη την ώρα βλέποντας με να έχω τις αισθήσεις μου και θέλοντας να μη ξυπνήσω και να βρεθώ προ εκπλήξεως, μου είπε κάτι πάρα πολύ ωμά, “αγόρι μου θα το ακρωτηριάσουμε”.
Προφανώς η αντίδραση μου δεν ήταν αυτή όπως μιλάω τώρα, προφανώς θύμωσα, νευρίασα, ούρλιαζα και φώναζα αλλά μέσα μου και εγώ ήξερα ότι δεν υπήρχε άλλη λύση βλέποντας και εγώ το πόδι μου σε τι κατάσταση ήταν.
Το μόνο που μπόρεσα να του πω πριν κοιμηθώ ήταν “Κάνε ότι καλύτερο μπορείς, κάνε ότι θα έκανες στο παιδί σου”. Και αυτό έκανε. Έκανε το καλύτερο δυνατό που μπορούσε γιατί έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και στο δεξί μου πόδι που είχε σπάσει πολύ σοβαρά, είχα κάνει 2 πολύ σοβαρά και καλά χειρουργεία τα οποία είχαν 100% επιτυχία και μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα με το δεξί μου πόδι. Ούτε πόνους ούτε τίποτα. Και είμαι ευγνώμων μέχρι σήμερα για αυτό.
Και μόλις ο γιατρός σας ανακοινώνει ότι πρέπει να γίνει ο ακρωτηριασμός, πως το διαχειριστήκατε μέσα σας εκείνα τα λίγα λεπτά που ίσως είχατε χρόνο να σκεφτείτε;
Εκείνη την ώρα να σας πω την αλήθεια δεν μπόρεσα να διαχειριστώ κάτι απλά πήρα την πληροφορία και ήθελα να κοιμηθώ όσο πιο σύντομα γίνεται. Οι πόνοι ήταν τόσο αφόρητοι που δεν άφηναν το μυαλό μου να επεξεργαστεί κάτι άλλο.
Ήθελα απλά να κοιμηθώ για να μη πονάω άλλο. Η επεξεργασία όλου αυτού έγινε αφού ξύπνησα από το χειρουργείο και είδα ότι έχει γίνει ο ακρωτηριασμός.
Τότε ξεκίνησα σιγά σιγά να επεξεργάζομαι τι έχει γίνει και τι θα γίνει στο μέλλον.
Υπήρξαν στιγμές στα στάδια της νέας πραγματικότητας που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Για να είμαι ειλικρινής όχι. Δεν μου πέρασε ποτέ αυτή η σκέψη από το μυαλό. Σίγουρα είχα απογοητευτεί αλλά μέσα μου έλεγα συνεχώς ότι είμαι τόσο νέος και ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο να ξανά σηκωθώ να μπω ενεργά στη ζωή.
Υπήρχε αυτή η μάχη μέσα στο μυαλό μου. Εκεί που απογοητευόμουν σκεφτόμουν κάτι άλλο.
Ήταν το νεαρό της ηλικίας που με κρατούσε να μη πέσω τελείως. Έλεγα “είμαι 19 χρονών αυτή ήταν η ζωή μου; Τελείωσε εδώ; δεν πρέπει να συνεχίσω;”.
Σας ωρίμασε καθόλου όλο αυτό; Υπάρχει κάτι που σας δίδαξε;
Σίγουρα με ωρίμασε και για το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή γενικότερα γιατί έχουμε δει δεκάδες εκατοντάδες ατυχήματα που καταλήγουν με πολύ χειρότερο τρόπο και θα μπορούσα να είμαι ένα από αυτά.
Με ωρίμασε με έκανε πιο δυνατό, με έκανε να βρίσκω χαρά σε πολύ μικρότερα πράγματα στη ζωή και να απολαμβάνω πράγματα που πριν δεν απολάμβανα με τον ίδιο τρόπο.
Από έναν περίπατο ή μια βόλτα στην παραλία, ένας καφές με τους φίλους. Το πιο απλό που σήμερα το κάνουμε μηχανικά και δεν βλέπουμε πόσο όμορφο είναι να είσαι όρθιος, να περπατάς να κάνεις βόλτες και όλα αυτά.
Μου έδειξε ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι στη ζωή και ποιοι όχι. Γιατί στάθηκαν δίπλα μου άτομα που δε το περίμενα, φύγαν άνθρωποι που πάλι δεν το περίμενα. Γενικά όλο αυτό σε ωριμάζει και σε κάνει να δεις τα πράγματα με άλλο τρόπο.
Είπατε ότι έφυγαν κάποια άτομα που δεν το περιμένατε. Τι πιστεύετε ότι ευθύνεται σε όλο αυτό; Δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο να διαχειριστούν την κατάσταση;
Ακριβώς. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν όλο αυτό. Είτε ψυχολογικά, είτε γιατί ξέρετε τι γίνεται; Όταν είμαστε καλά είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, να περνάμε όμορφα και καλά και όλοι θα είναι δίπλα σου.
Στα δύσκολα σου λέει ο άλλος “γιατί να χαλαστώ εγώ ψυχολογικά γιατί να υποφέρω εγώ μαζί του; Γιατί να περνάω κλεισούρα μέσα σε ένα σπίτι με τον Κωνσταντίνο;”. Οπότε απομακρύνθηκαν κάποια άτομα, δεν κατηγορώ κανέναν, υπήρχε και το νεαρό της ηλικίας.
Όλοι μου οι φίλοι ήταν 18-19 χρονών. Δεν έχουν όλοι την ωριμότητα να διαχειριστούν μερικά πράγματα οπότε οκ. Δεν κρατάω καμία κακία.
Τότε ίσως να ήμουν πιο πληγωμένος και να είχα μια πικρία μέσα μου αλλά σήμερα που τα σκέφτομαι και τα έχω επεξεργαστεί καλύτερα με την πάροδο τον χρόνων, δεν κρατάω καμία κακία.
Σε κάθε σας συνέντευξη δίνετε μάθημα ζωής με τη θετική ενέργεια που εκπέμπετε, απο που πηγάζει όλο αυτό;
Πηγάζει από το ότι πήρα πάρα πολλή αγάπη από την οικογένεια μου σε όλο αυτό που πέρασα, πήρα πάρα πολλή αγάπη από αυτούς τους φίλους που έκατσαν. Δεν ένιωσα ούτε λεπτό απογοητευμένος από τη ζωή και όλο αυτό με έκανε να τα βλέπω πιο θετικά τα πράγματα.
Τι ήταν αυτό που σας έδωσε κίνητρο να προσπαθήσετε και να μη το βάλετε κάτω;
Οι γονείς μου. Γιατί τους στεναχώρησα πάρα πολύ τότε, τους έδωσα μια πολύ δυνατή σφαλιάρα στη ζωή τους από εκεί που δεν το περίμεναν. Εγώ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τo ξεπεράσω όλο αυτό. Έκατσα τα σκέφτηκα, βρήκα τη δύναμη και είπα “θα παλέψω και θα είμαι όπως πριν”. Οι γονείς μου όμως δεν το ήξεραν αυτό.
Όσο καλά και να με έβλεπαν πάντα θα υπήρχε αυτή η στεναχώρια μέσα τους. Θα έπρεπε να κάνω πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου ώστε να ξεχάσουν αυτό που συνέβη.
Για αυτό ήθελα να ξανά σταθώ στα πόδια μου, να πάρω τη ζωή στα χέρια μου ώστε να αρχίσει να τους φεύγει αυτή η πικρία από τα μάτια και από το πρόσωπο τους.
Το βλέπετε αυτό πλέον; Ότι έχει φύγει αυτή η πικρία από εκείνους;
Το βλέπω όταν αντικρίζουν το εγγόνι τους, το παιδί μου δηλαδή. Βλέπουν ότι όλα πήγαν καλά, ο Κωνσταντίνος είναι όρθιος, είναι στα πόδια του, έχει μια ενεργή ζωή, κάνει πρωταθλητισμό έχει τη δουλεία του, το παιδί του και μια γυναίκα που τον λατρεύει, οπότε πλέον το βλέπω.
Είστε σύζυγος και πατέρας ενός γλυκύτατου αγοριού, το φανταζόσασταν πριν από μερικά χρόνια ότι θα συμβεί αυτό;
Το φανταζόμουν σαν όνειρο. Εκείνες τις στιγμές δεν πιστεύεις ότι θα γίνει, είσαι πιο απαισιόδοξος, το ονειρεύεσαι αλλά δεν ξέρεις αν θα γίνει.
Όταν έπαθα το ατύχημα το 2010 γενικότερα δεν υπήρχε όλο αυτό με τα social media, με την προβολή των ατόμων με αναπηρία και με πρόσθετα μέλη που υπάρχει σήμερα.
Έχετε παρατηρήσει λίγο πολύ όλοι σας ότι πλέον με τα social media η αναπηρία προβάλλεται όλο και περισσότερο, οι άνθρωποι με πρόσθετα μέλη το προβάλλουν και εκείνοι όλο και περισσότερο, φεύγει αυτή η ντροπή που ένιωθαν για το μέλος τους.
Το 2010 δεν υπήρχε αυτό. Άτομα που ήταν με πρόσθετα μέλη τα έκρυβαν, δεν φωτογραφιζόντουσαν με αυτά, δεν ήταν τα πράγματα όπως είναι σήμερα.
Οπότε κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή λίγο πολύ και θεωρώ ότι ήμουν ένα από αυτά τα άτομα που ξεκίνησαν να κάνουν την αρχή στα social και γενικότερα στη ζωή τους.
Να μη ντρέπονται για αυτό που είναι, να μην ντρέπονται την εικόνα τους, να μη ντρέπονται το πρόσθετο μέλος τους.
Οπότε θεωρείτε ότι τα social media, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι, έχουν δώσει ένα θετικό λιθαράκι;
Έχουν βοηθήσει πάρα πολύ στην ψυχολογία πάρα πολλών παιδιών γιατί μέχρι σήμερα πηγαίνω σε ατυχήματα που έχουν συμβεί -σε νεαρά άτομα κατά κύριο λόγο- και έχουν χάσει κάποιο μέλος τους. Πηγαίνω στα νοσοκομεία για ψυχολογική υποστήριξη να με δουν από κοντά, να τους δείξω πως μπορώ και περπατάω, πως μπορώ και κινούμαι γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο ψυχολογικό boost.
Και πέρα από αυτό έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν στα social media κάποιους αθλητές, παρααθλητές με πρόσθετα μέλη η χωρίς και να δουν την ποιότητα ζωή τους.
Όταν λοιπόν πηγαίνετε μέσα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και συναντάτε το κάθε παιδί ξεχωριστά, πως νιώθετε; Γυρνάτε ξανά πίσω στην ημέρα που ήσασταν εσείς εκεί;
Δεν γυρνάω στη δική μου μέρα, προσπαθώ να μπω στη μέρα αυτού του ατόμου και να το χειριστώ έτσι ακριβώς όπως πρέπει να χειριστώ εκείνο το άτομο και το πως νιώθει αυτό εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή και όχι σκεπτόμενος το πως ένιωθα εγώ.
Διαφέρουμε σαν άνθρωποι οπότε ο κάθε άνθρωπος θέλει τη δική του προσέγγιση.
Το μόνο που κάνω σε όλους είναι μια ρουτίνα επίδειξης με το πρόσθετο μέλος είτε είναι περπάτημα είτε είναι τρέξιμο είτε είναι σε σκαλιά.
Από εκεί και έπειτα η προσέγγιση ψυχολογικά πάει με βάση της εμπειρίας όλων αυτών των χρόνων.
Εσείς τότε είχατε κάποιον για να σας δείξει;
Είχα έναν άνθρωπο έναν παλιό παρααθλητή τον Χρήστο Κάπελλα, είχε έρθει στο νοσοκομείο τον είχε στείλει η ορθωτική εταιρία που ξεκίνησα να συνεργάζομαι και είχε έρθει για 5-10΄είχε προπόνηση αργότερα οπότε δεν έκατσε πολύ.
Το μόνο που μου έδειξε και αυτός ήταν ένα περπάτημα, ένα τρέξιμο και απλά μου σήκωσε το μπατζάκι του και μου είπε ” Κοίτα … όλα καλά”. Και για να είμαι ειλικρινής μου αρκούσε. Εκείνη την ώρα δεν ήθελα κάτι παραπάνω από αυτόν.
Εκείνη την ώρα ήθελα απλά να δω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος φοράει ένα πρόσθετο μέλος και είναι όρθιος και μπορεί να κάνει ότι έκανε και πριν.
Και είπα μέσα μου, από τη στιγμή που μπορεί αυτός μπορώ και εγώ. Αλλά ήταν τέτοιο το ψυχολογικό boost που πήρα εκείνη την ώρα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι εάν τα καταφέρω και εγώ να είμαι σε αυτό το βαθμό που είναι εκείνος, αυτό το καλό που μου έκανε να το ανταποδώσω και εγώ στους υπόλοιπους αύριο μεθαύριο επί 100.
Με τον αθλητισμό ασχολιόσασταν και πριν από το ατύχημα;
Δεν ασχολιόμουν πριν το ατύχημα, πήγαινα ένα γυμναστήριο όπως όλος ο περισσότερος κόσμος για τον εαυτό μου και μόνο. Έτσι συνέχισα και μετά το ατύχημα.
Ξανά πήγα στο γυμναστήριο, μετά ασχολήθηκα λίγο με το crossfit και κάποια στιγμή με προσέγγισαν κάποια άτομα του στίβου και ένας παρααθλητής, συγκεκριμένα ο Μιχάλης Σεΐτης και μου είπε ότι ψάχνουν ένα άτομο για να συμπληρωθεί η ομάδα της σκυταλοδρομίας 4 επί 100 και μου έκανε πρόταση. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε δειλά δειλά αυτή η ιδέα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πως ήταν το άκουσμα αυτής της πρότασης στα δικά σας αυτιά;
Εγώ αυτό που απάντησα στον Μιχάλη τότε ήταν ότι “Μιχάλη μου εγώ δεν τρέχω γρήγορα, έχω πολλά κιλά πάνω μου δεν είμαι αθλητικός” και μου είπε δώσε χρόνο και θα δεις πως θα πάει. Το μόνο πρόβλημα τότε ήταν ότι τα αθλητικά πρόσθετα μέλη που χρειάζεσαι για να κάνεις στίβο πρωταθλητισμό, τα λεγόμενα “Cheetah”, έχουν ένα κόστος, το οποίο κόστος δεν καλύπτεται κανένα μέρος του από το ταμείο γιατί θεωρείται εξτρά/ προαιρετικό μέλος.
Δεν είναι βασική ανάγκη του ατόμου για την καθημερινότητα του. Και έχει ένα Α’ κόστος, οπότε ήταν λίγο ρίσκο να δώσεις 7.000 ευρώ για κάτι που δεν ξέρεις εν τέλη αν θα το αξιοποιήσεις.
Για καλή μου τύχη εκείνη τη χρονιά έγινα Πρεσβευτής στην Ελλάδα της παρασκευάστριας εταιρίας προσθετικών μελών ανά τον κόσμο και κάναμε ένα συμβόλαιο που περιελάμβανε και ένα τέτοιο πρόσθετο μέλος. Κάπως έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία και ξεκίνησα.
Το κράτος βοηθάει τους αθλητές και τους Παραολυμπιονίκες; Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξει;
Γενικότερα θα μπορούσαν να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά τον πρωταθλητισμό γενικότερα και στους αρτιμελείς όχι μόνο στους Παραολυμπιονίκες και παρααθλητές.
Ωστόσο οι μοναδικές μας απολαβές ή βοήθεια είναι στις επιτυχίες που θα κάνουμε σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ένα Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ή μια Ολυμπιάδα.
Από πρώτη έως έκτη θέση. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω, δεν υπάρχει κάποιο επίδομα, κάποιος μισθός που θα βοηθούσε τον αθλητή. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μια Ομοσπονδία για όλα τα αθλήματα.
Δηλαδή δεν έχουμε ξεχωριστή Ομοσπονδία για το στίβο, έχουμε μια η οποία έχει μέσα το στίβο, την κολύμβηση και όλα τα Παραολυμπιακά αθλήματα. Οπότε ότι κονδύλι παίρνει η Παραολυμπιακή πρέπει να το μοιράσει σε όλα της τα αθλήματα.
Δεν βγαίνουν πάρα πολλά χρήματα περιθώριο ώστε να μοιράσουνε και σε αθλητές για βοήθεια. Σε αντίθεση με τους αρτιμελείς που έχουν το ΣΕΓΑΣ την Ομοσπονδία του στίβου του.
Πριν από μερικές ημέρες αγωνιστήκατε με αρτιμελείς αθλητές. Ήταν πρώτη φορά; Και τι σημαίνει για εσάς αυτό;
Όχι δεν ήταν πρώτη φορά, γενικότερα λαμβάνω μέρος σε αγώνες με αρτιμελείς είτε είναι σε ημερίδα είτε παίρνω κάποια πρόσκληση πλέον λόγω επιδόσεων να αγωνιστώ και εγώ.
Αγωνίστηκα στη Ρόδο και χθες γύρισα από το Βουκουρέστι στη Ρουμανία που πάλι έλαβα μέρος με αρτιμελείς. Είναι όμορφο γιατί νιώθεις ότι είσαι σε ένα επίπεδο ανταγωνιστικότητας με αρτιμελείς αθλητές, είτε βγεις 1ος-2ος-3ος είτε βγεις τελευταίος. Μόνο το ότι έχεις τη δυνατότητα να ανταγωνιστείς αρτιμελείς αθλητές είναι ένα όμορφο συναίσθημα που σου θυμίζει ότι μπορείς να κάνεις ότι έκανες και πριν.
Πρώτη φορά αγωνίστηκα σε ημερίδα κλειστού στίβου, συνήθως αγωνίζομαι στον ανοιχτό και με αρτιμελείς. Είναι πολύ όμορφη εμπειρία και σε βοηθάει θετικά και για τους επόμενους αγώνες.
Σε αυτό το ταξίδι έχετε πάντα μαζί και την σύζυγό σας, πόσο υποστηρικτική είναι; Και πόσο σας βοηθάει όλο αυτό;
Την σύζυγό μου θέλω να την παίρνω σε κάθε αγώνα μαζί μου, θέλει και εκείνη να έρχεται της αρέσουν και μας αρέσουν τα ταξίδια.
Νιώθω πάρα πολύ όμορφα να την βλέπω στην κερκίδα, μου δίνει πάρα πολλή δύναμη και τεράστιο ψυχολογικό boost.
Αν δεν ήταν τόσο υποστηρικτική η σύζυγος μου δεν ξέρω αν θα έκανα πρωταθλητισμό μέχρι σήμερα που είμαι 32. Χρειάζεται πάρα πολλές θυσίες ο πρωταθλητισμός γενικά, αλλά χρειάζεται θυσίες και από την οικογένεια.
Δηλαδή οι διακοπές το καλοκαίρι που δεν πηγαίνουμε, το φαγητό, οι έξοδοι. Θα πρέπει το περιβάλλον σου να σε υποστηρίζει. Αν δεν υπάρχει αυτό δεν υπάρχει και πρωταθλητισμός.
Πέρα από αυτό η σύζυγος μου είναι και χορηγός μου είναι και φαν μου, είναι τα πάντα για εμένα και χαίρομαι που είναι μαζί μου.
Τι είναι αυτό που σας προσφέρει ο αθλητισμός και πως νιώθετε όταν αθλείστε;
Ο αθλητισμός για εμένα είναι μια διέξοδος από την καθημερινότητα, είναι κάτι το οποίο είναι για εμένα και που σίγουρα μοιράζομαι τις χαρές και τις λύπες του με την οικογένεια μου. Είναι μια διέξοδος όπου ό,τι προβλήματα και να έχω, αυτές οι 2 ώρες θα με κάνουν να τα ξεχάσω όλα. Μου έχει προσφέρει σίγουρα μια φοβερή φυσική κατάσταση, η οποία πιστεύω θα με βοηθήσει στο υπόλοιπο της ζωής μου.
Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που έχει ένα πρόσθετο μέλος, η φυσική κατάσταση παίζει σημαντικό ρόλο. Με έχει διδάξει να διαχειρίζομαι πολλά στη ζωή μου.
Πείτε μας μερικά λόγια για την κλινική αισθητικής που έχετε ανοίξει μαζί με την σύζυγό σας
Βρίσκεται στο διαιτολογικό γραφείο της γυναίκας μου, έχουμε ανοίξει ένα τμήμα στον ίδιο χώρο στο οποίο κάνουμε λέιζερ, αποτρίχωση, υπηρεσίες προσώπου και σώματος, καθαρισμούς προσώπου, όλα αυτά τα ωραία. Αυτό είναι το κομμάτι που ασχολούμαι πλέον, διευθύνω την κλινική.
Πόσο άλλαξε η ζωή σας μετά τον ερχομό του γιού σας;
Πάρα πολύ, θετικά. Νιώθουμε και εγώ και η σύζυγος μου πιο ολοκληρωμένοι, νιώθουμε μια οικογένεια. Πλέον έχουμε δημιουργήσει τη δική μας οικογένεια και αυτό τα λέει όλα. Είναι τέλειο. περιμένω και εγώ να πάει 3 χρονών να αρχίσει να μιλάει λίγο πιο πολύ, να διαβάζουμε πιο πολύ τα παραμύθια μας, να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί.
Αλλά και τώρα είναι φοβερός μπόμπιρας καταλαβαίνει τα πάντα λέει “μπαμπά” όλη μέρα και αυτό μόνο χαρά μου δίνει.
Αν και είναι μικρούλης ακόμη ο γιός σας, έχει δείξει περιέργεια για το πρόσθετο μέλος; Πως του το εξηγείτε;
Περιέργεια έχει δείξει από μηνών όταν ήταν. Του έχουμε εξηγήσει πάρα πολλές φορές, προσπαθούσαμε να του το περάσουμε όλο αυτό ότι ” ο μπαμπάς είχε χτυπήσει το ποδαράκι του και τώρα φοράει ένα πρόσθετο μέλος”.
Το βγάζω, το κοιτάει, κοιτάει μέσα να δει αν έχει κάτι άλλο. Μέχρι σήμερα δεν του φαίνεται κάτι διαφορετικό σαν να έχει καταλάβει ότι “ο μπαμπάς έχει ένα σιδερένιο πόδι” σε εισαγωγικά, δεν συγκρίνει πλέον το πόδι της μαμάς με το πόδι του μπαμπά και να πει “γιατί το πόδι του μπαμπά είναι έτσι;”.
Το έκανε παλαιότερα;
Στην αρχή το έκανε ναι. Έπιανε μια το πόδι το αρτιμελές το δικό μου, έπιανε το πόδι της μαμάς έπιανε και το πρόσθετο μέλος. Τώρα μέσα από την καθημερινότητα και την τριβή δεν του κάνει εντύπωση μόνο παίζει μαζί του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με πρόσθετο μέλος πως είναι; Και τι είναι αυτό που στην αρχή ή ακόμη και τώρα σας δυσκολεύει περισσότερο;
Σίγουρα η καθημερινότητα ξεκινάει ξυπνώντας. Πρέπει να βάλεις μια κάλτσα σιλικόνης στο υπολειπόμενο μέλος σου και να φορέσεις το πρόσθετο.
Δηλαδή έχεις μια παραπάνω διαδικασία πριν σηκωθείς από το κρεβάτι σου, δεν είναι κάτι.
Όταν θα ξανά πέσεις για ύπνο απλά κάνεις άλλα 10 δευτερόλεπτα για να το βγάλεις.
Από εκεί και πέρα η δυσκολία που έχεις μέσα στην καθημερινότητα εξαρτάται από το πόσο έχεις δουλέψει εσύ με το πρόσθετο μέλος, κατά πόσο έχεις δουλέψει τη βάδιση σου, το σώμα σου ή το οτιδήποτε.
Ας πούμε εγώ σήμερα μετά από 13 χρόνια δεν έχω κάποια δυσκολία κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Τώρα, μικροενοχλήσεις στο πόδι πάντα θα υπάρχουν και υπάρχουν και λόγο του πρωταθλητισμού, που θα μπορούσε να είναι ένας κάλος ή μια παρανυχίδα στο αρτιμελές μου πόδι και να με ενοχλούσε εξίσου.
Έτσι το σκέφτομαι και το συγκρίνω πλέον. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι στα “μπαμ” που να με δυσκολεύει.
Θεωρείτε ότι οι Παραολυμπιονίκες έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους Ολυμπιονίκες από τον κόσμο και την ίδια στίρηξη;
Όχι και δε φταίει ο κόσμος για αυτό, σαν κοινό. Φταίει η προβολή που δεν υπάρχει στους Παραολυμπιονίκες και στα παραολυμπιακά αθλήματα.
Γιατί να σας το θέσω αλλιώς, πόσοι από εσάς έχετε δει αγώνα με παρααθλητές στην τηλεόραση; Εκτός από Παραολυμπιακούς αγώνες; Πιστεύω κανείς δεν έχει δει κάποιον αγώνα στην τηλεόραση όπως γίνεται το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στίβου που έχει μια τηλεοπτική κάλυψη.
Δεν υπάρχει αντίστοιχο στους παρααθλητές, οπότε και ο κόσμος δεν γνωρίζει είτε τις επιτυχίες μας, είτε τη σπουδαιότητα και τη θεαματικότητα που έχει το αντίστοιχο άθλημα με έναν παρααθλητή.
Θεωρώ -όχι επειδή κάνω εγώ το συγκεκριμένο αγώνισμα- το άλμα εις μήκος στη συγκεκριμένη κατηγορία που ανήκω εγώ με το πρόσθετο μέλος είναι ένα πάρα πολύ θεαματικό άθλημα και ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στην κατηγορία μου έχει μια επίδοση που δεν μπορούν να κάνουν αρτιμελείς αθλητές.
Οπότε φανταστείτε έναν άνθρωπο με πρόσθετο μέλος να κάνει 8,5 μέτρα άλμα.
Τι μήνυμα θέλετε να δώσετε σε όλους τους ανθρώπους που θα διαβάσουν τη συνέντευξη σας;
Είναι ένα μότο που λέω τελευταία, και το λέω πάντα. “Να κυνηγάτε τα όνειρα σας γιατί η θέληση είναι πιο γρήγορη από αυτά”.
Ευχαριστούμε πολύ τον Παραολυμπιονίκη Κωνσταντίνο Βέλτση για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Instagram: @konstantinos_veltsis
Aκολουθήστε μας στo Google News
