Παρακολουθούμε τόσες μέρες όλοι τον κοινωνικό αναβρασμό που προκάλεσε στα social media ο δημόσιος θηλασμός της Ιωάννας Τούνη και το αν πρέπει μια τέτοια φωτογραφία να θεωρείται σεξουαλική πρόκληση ή όχι.
Για να ρίξουμε μια πιο ουσιαστική ματιά στο θέμα και ίσως καταλήξουμε σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα.
Γράφει ο ψυχολόγος Πάνος Πλουμίδης
Ο θηλασμός και η ουσία του ψυχικά
Το μωράκι γεννιέται στο χάος. Γεννιέται αδύναμο και πλήρως εξαρτημένο από τη μαμά του. Το στήθος και η τροφή αποτελούν για αυτό μια σίγουρη επαφή φροντίδας που του περιορίζει το άγχος και ταυτόχρονα δημιουργεί μαζί της σιγά σιγά έναν ασφαλή δεσμό.
Όταν εκείνη λείπει, νιώθει ανασφαλές και αδύναμο ενώ όταν το στήθος επιστρέφει αποκτά και πάλι την αυτοκυριαρχία του. Φυσικά όταν ο θηλασμός δεν είναι εφικτός ή επιθυμητός η μητρική φροντίδα αντικαθιστάται με όλους τους υπόλοιπους τρόπους.
Όμως όταν είναι επιθυμία της μαμάς κανείς και τίποτα δε θα έπρεπε να ενοχοποιεί την ενέργεια αυτή καθώς το παιδί φυσικά και δεν αναγνωρίζει το κοινωνικά αποδεκτό και μη.
Από την άλλη αντίστοιχα κανείς δε πρέπει να στιγματίσει τις μητέρες που δεν επιθυμούν τη συνθήκη του θηλασμού γιατί έτσι γινόμαστε κριτές σε μια μοναδική σχέση στην οποία δεν έχουμε λόγο κριτικής.
Η δημόσια εικόνα γενικά
Η αλήθεια είναι ότι η εποχή, μας έχει επιβάλει να εκθέτουμε όλη μας την ζωή προσωπική αλλά και δημόσια, με πολλές περιττές λεπτομέρειες κάποιες φορές.
Έχουμε πλήρως εισαχθεί στη λογική της κλειδαρότρυπας και θα τολμούσα να πω ότι έχουμε εθιστεί σε αυτό.
Από την παρατεταμένη έκθεση σε τέτοια ερεθίσματα έχουμε πια ανάγκη να βλέπουμε όλο και πιο πολλά από τη ζωή του άλλου πάντα με τη διάθεση κριτικής και σύγκρισης με αυτό. Με τη λογική αυτή δεν είναι περίεργο που τόσες φορές η κοινή γνώμη έχει λόγο σε πολύ προσωπικά γεγονότα όπως ένα δημόσιο φιλί, ένας θηλασμός κτλ.
Έχουμε μάθει και εθιστεί στο να βλέπουμε πολλά και να κρίνουμε από ακόμη περισσότερα και αυτή είναι η ρουτίνα μιας καθημερινά διαστρεβλωμένης πεποίθησης πως όλα μας αφορούν, κι έτσι μοιραία μπαίνουμε στη διαδικασία να τα σχολιάσουμε και πολλές φορές να γινόμαστε κακοί και επιθετικοί.
Άρα όλο αυτό δεν είναι απλό αλλά ένα πολύ σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο για το οποίο όλοι μας, influencers και μη είμαστε υπεύθυνοι.
Οπότε πριν ταχθούμε υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς καλό είναι πρώτα να αναρωτηθούμε γιατί έχουμε τόσο ανάγκη να ασχολούμαστε τόσο με τους άλλους.
Ποια δικά μας κενά καλύπτει αυτό; Ποιες είναι οι πραγματικές δικές μας ανάγκες; Ποιοι είμαστε στα αλήθεια;
Αν μπορέσουμε να κάνουμε μια βαθιά βουτιά μέσα μας θα ανακαλύψουμε πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από την ενασχόληση με τις ζωές και τις προσωπικές στιγμές των άλλων.
Πάνος Πλουμιδης
Ψυχολόγος Ψυχαναλυτής. Α.Π.Θ
Msc Ιατροδικαστικής Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ
Msc psychoanalysis Paris 8
Msc Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ
Facebook: Πάνος Πλουμίδης
Instagram: _ppanos_
