Δεν είμαι δειλή, αλλά υπάρχουν και εκείνοι οι ευάλωτες στιγμές που με κάνουν να φοβάμαι. Φοβάμαι τον κόσμο των ενηλίκων ή αλλιώς των μεγάλων…
Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, έπιασα δουλειά. Είμαι δυναμική στη δουλειά μου, έχω το δικό μου σπίτι. Αλλά ξέρω πως μέσα μου υπάρχει ένα μικρό παιδί. Ίσως ναι, είναι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου που προσπαθώ να κρύψω. Για τους γύρω μου κυρίως και για να μην πληγωθώ. Παρόλα αυτά τρομάζω. Τρομάζω γιατί όσο μεγαλώνω δε μου αρέσουν οι αλλαγές. Τρομάζω γιατί προτιμώ την ηρεμία από τα εφηβικά δράματα.
Γράφει η Κλεοπάτρα Μπράιτ
Φοβόμουν να προσέχω τον εαυτό μου χωρίς να έχω κάποιον μεγαλύτερο μου να με καθοδηγεί. Ή μάλλον όχι. Δεν έχω μάθει να προσέχω τον εαυτό μου, όπως του αξίζει…Είχα μάθει να με προσέχουν μόνο οι άλλοι.Να μου δίνουν κουράγιο οι άλλοι και κάθε φορά που δεν ήμουν…και τόσο καλά…Είχα κάποιον να με εμψυχώνει και να μου υπενθυμίζει τι αξίζω.
Πλέον όμως αρχίζω και περιορίζω τον φόβο μου. Στηρίζομαι στα δικά μου πόδια και έχω τους δικούς μου ως στήριγμα αλλά όχι ως προτεραιότητα.
Φοβάμαι να κάνω φιλίες γιατί δεν είναι δα και τόσο αθώες οι ανθρώπινες σχέσεις. Έχω πληγωθεί, έχω προδοθεί. Έχω δώσει και έχω πάρει τα ελάχιστα.
Έχω έντονο φόβο για τις σοβαρές σχέσεις γιατί οι κανόνες του “dating” έχουν αλλάξει. Τίποτα δεν ειναι πια αθώο και οι περισσότεροι λένε ψέμματα. Εκμεταλλεύονται ή σε πιέζουν. Άπατες ψέμματα και πολλά ακόμη είναι γεμάτο ο κόσμος των ενηλίκων.
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ θετικά, γιατί είχα ένα δυσκολο παρελθόν. ¨Έχω περάσει άσχημα και σε μικρά, αλλά και σε μεγάλα θέματα. Φοβάμαι, αλλά για πρώτη φορά αποφάσισα να βάλω τον εαυτό μου μπροστά. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου και λέω “όχι”. Σε φιλίες, σε δουλειές, σε σχέσεις.
Μεγαλώνω και δε φοβάμαι τελικά τόσο. Ξέρω τι μου αξίζει.
