Το συγκεκριμένο άρθρο έχει γραφτεί από ένα υπέροχο κορίτσι.
Έχει διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας και θέλησε να δώσει ένα υπέροχο μήνυμα για τη ζωή..
Αξίζει να διαβαστεί από όλες μας!
Η ιστορία ξεκινάει 2 χρόνια πριν, Οκτώβριο του 2019.
Ξύπνησα με ένα μούδιασμα στο δεξί μου πόδι. Δυστυχώς και σε εμένα, όπως και σε πολλούς άλλους, δεν έγινε σωστή διάγνωση.
Καλοκαίρι του 2020, πάω να βάλω τα αγαπημένα μου ψηλά πέδιλα και το αριστερό μου πόδι δε στηρίζεται στα παπούτσια. Τρομάζω.
Αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Πάνω στην ανεμελιά της ηλικίας και για να μη χαλάσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές, αποφασίζω να μην το κοιτάξω. Επιστρέφοντας, μπήκα σε ένα κυκεώνα εξετάσεων.
Η διάγνωση.. σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τα συναισθήματα, πολλά. Πάγωσα, έκλαψα, μαύρισα μέσα μου. Μια ανάσα πριν την πιο παραγωγική δεκαετία της ζωής μου.
Φόβοι ξεπήδησαν και ξαφνικά η ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα γίνεται η καλύτερη σου φίλη. Φάρμακα, ενέσεις, γιατροί, παρενέργειες των φαρμάκων και η ψυχολογία φυσικά πιο άσχημη από ποτέ.
Ξέρεις, είναι δύσκολο να γνωρίζεις πως θα πορευτείς με μια ασθένεια για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Ένα χρόνο τώρα πήρα πολλές πληροφορίες για τη νέα μου «φίλη» και κατάλαβα πως το ταμπού που είχα στο κεφάλι μου αφορά στα παλιά δεδομένα για αυτή τη νόσο.
Τα νεα δεδομενα λενε πως η σκληρυνση κατα πλακασ δεν με απειλει
Πως είναι όντως φίλη μου και όσο πιο καλά της φερθώ, τόσο καλά θα μου φέρεται κι αυτή.
Ένα χρόνο μετά τη διάγνωση μου, είμαι στο ίδιο μέρος που ήμουν και πέρσι, αγνοώντας τι μου συμβαίνει. Ατενίζω τη θάλασσα και σκέφτομαι πως πέρασα απο το χειρότερο σκοτάδι, για να βγω στο πιο λαμπερό φως.
Το φως της ζωής! Η σκλήρυνση με έμαθε να αγαπάω τον εαυτό μου, να σέβομαι τις ανάγκες μου, να με φροντίζω, να χαίρομαι κάθε στιγμή που αναπνέω και είμαι καλά, να χαμογελάω από τα βάθη της ψυχής μου!
Με έμαθε να ζω το τώρα, γιατί τίποτα άλλο δεν είναι δεδομένο!
Όσον αφορά στη δύσκολη πλευρά της, τα φάρμακα και ο ετήσιος έλεγχος έχουν πλέον μπει στη ρουτίνα μου.
Το μήνυμα που έχω να δώσω ειναι ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ και αν τη βοηθήσουμε και εμείς λίγο απο την πλευρά μας με την καλή ποιότητα ζωής και τη θετική μας διάθεση, η σκλήρυνση κατα πλάκας πλέον δεν απειλεί τη λειτουργικότητα μας.
Φυσικά, σε όλο αυτό δεν ήμουν μόνη μου και δε θα μπορούσα τώρα να μιλάω έτσι, αν δεν είχα την κατάλληλη ομάδα υποστήριξης, τους ανθρώπους μου που με στήριξαν και την αγαπημένη μου ψυχολόγο.
Τώρα πάω να σβήσω με χαρα και αισιοδοξία για το μέλλον, τα 30 μου κεράκια!
Ζωή, σε αγαπάω!
