Το ούζο με γεύση γλυκάνισο είναι βαθιά συνδεδεμένο με το έθνος της Ελλάδας. Είναι απλά το πνεύμα του ελληνικού καλοκαιριού που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει.
Είναι ίσως το πιο κοινωνικό ποτό που έχει αποσταχθεί ποτέ. Όσοι μοιράζονται τη συγκεκριμένη γεύση, έρχονται πιο κοντά και μιλούν πιο εύκολα.
Το ούζο είναι το ποτό της συντροφιάς και της εξομολόγησης
Το ούζο είναι τέχνη. Ή ίσως είναι τρόπος ζωής, λέει ο Ματ Μπάρετ, ένας Αμερικανός που γράφει για την Ελλάδα. Ωστόσο, δεν είναι το ούζο αλλά, μάλλον, με ποιον το πίνεις αυτό που πραγματικά κάνει την εμπειρία, προσθέτει.
Μια μοναδική μεσογειακή εμπειρία
Όταν λέμε «Πάμε για λίγο ούζο», αυτό δεν είναι μόνο μια σημαντική κοινωνική πρόσκληση αλλά και μια γαστρονομική απόλαυση που σπάνια απορρίπτεται.
Το ούζο φέρνει στο νου πολλές εικόνες, αλλά η πιο συνηθισμένη είναι μια εικόνα να κάθεσαι σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα καθώς ο καλοκαιρινός ήλιος λάμπει κόκκινο και δύει πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος.
Μια καράφα ούζο κάθεται δίπλα σε ένα μπολ με πάγο στο τραπέζι μαζί με πολλά μικρά πιάτα ψητό χταπόδι, τηγανητό καλαμάρι, γάυρο, αγγούρια και ντομάτες, πλούσια φέτα και ελιές ανάμεσα σε άλλα πολλά μεζεδάκια.
Η ονομασία «ούζο» έχει κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ως ελληνικό αλκοολούχο ποτό από το 1989, δηλαδή ένα ποτό μπορεί να παραχθεί με την καθορισμένη μέθοδο και να ονομάζεται «ούζο» μόνο στην Ελλάδα.
Μερικές τοποθεσίες με μακρά παράδοση στην απόσταξη ούζου είναι ο Τύρναβος και η Καλαμάτα.
Το πιο δημοφιλές όμως από όλα είναι σίγουρα το νησί της Λέσβου με το ούζο από το Πλωμάρι να είναι το καλύτερο παράδειγμα.
