Η Ευγενία που έψαχνε τον Μιχάλη θέλησε να πει με δικά της λόγια ακριβώς όλα τα φρικιαστικά λεπτά που έζησε στο τρένο που σκόρπισε τον θάνατο σε 57 ανθρώπους.
Ήταν εκεί.
Μαζί της όμως ήταν και ο Μιχάλης, ένας άγνωστος νέος που με την γενναιότητά του την έσωσε και την έβγαλε από το βαγόνι του θανάτου.
Ο Μιχάλης της είπε “πάτα πάνω μου να βγεις” και το κίτρινο φούτερ που φορούσε σηματοδοτούσε την ελπίδα που έσβησε μέσα στην Κοιλάδα των Τεμπών ή αλλιώς στην “Κοιλάδα του θανάτου”.
Ο πόνος είναι ανείπωτος. Η θλίψη μας πελώρια και όλη η χώρα κλαίει για αυτούς τους αγγέλους που έκοψαν ένα εισιτήριο για μια διαδρομή αιώνια.
Να είσαι καλά Ευγενία, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να ψάξω για τον Μιχάλη…
Ήταν εκεί.
Μαζί της όμως ήταν και ο Μιχάλης, ένας άγνωστος νέος που με την γενναιότητά του την έσωσε και την έβγαλε από το βαγόνι του θανάτου.
Ο Μιχάλης της είπε “πάτα πάνω μου να βγεις” και το κίτρινο φούτερ που φορούσε σηματοδοτούσε την ελπίδα που έσβησε μέσα στην Κοιλάδα των Τεμπών ή αλλιώς στην “Κοιλάδα του θανάτου”.
Ο πόνος είναι ανείπωτος. Η θλίψη μας πελώρια και όλη η χώρα κλαίει για αυτούς τους αγγέλους που έκοψαν ένα εισιτήριο για μια διαδρομή αιώνια.
Να είσαι καλά Ευγενία, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να ψάξω για τον Μιχάλη…
Ρεπορτάζ: Βιβή Μπουγιούρα
Ευγενία, επιβάτιδα του “μοιραίου” τρένου, στο βαγόνι 3:
“Ταξιδεύω συχνά με το συγκεκριμένο μέσο γιατί εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη αλλά όλοι οι δικοί μου είναι στην Τρίπολη. Έτσι έκανα και αυτή τη φορά λόγω τριημέρου.
Στην αρχή είχαμε ειδοποίηση για καθυστέρηση λόγω σύγχισης στις γραμμές. Βγήκαν αρκετές ανακοινώσεις για καθυστέρηση αλλά δεν ένιωσα ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας καθώς στη συγκεκριμένη συγκοινωνία υπάρχει καθυστέρηση κάθε φορά.
Στην αρχή είχαμε ειδοποίηση για καθυστέρηση λόγω σύγχισης στις γραμμές. Βγήκαν αρκετές ανακοινώσεις για καθυστέρηση αλλά δεν ένιωσα ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας καθώς στη συγκεκριμένη συγκοινωνία υπάρχει καθυστέρηση κάθε φορά.
Ήμουν στο τρίτο βαγόνι καθόμουν δίπλα από το Μιχάλη (όπως πλέον γνωρίζετε) και από όσο κατάλαβα τις επόμενες μέρες είχαμε το πλεονέκτημα ότι ήμασταν με πλάτη στην πορεία του ταξιδιού.
Οπότε δεν είχαμε κίνδυνο να πεταχτούμε μπροστά με το φρενάρισμα.
Οπότε δεν είχαμε κίνδυνο να πεταχτούμε μπροστά με το φρενάρισμα.
Επιπλέον, τα καθίσματά μας βρίσκονταν ακριβώς στη μέση του βαγονιού όπου υπάρχει ένας τοίχος. Ήταν αρκετά σταθερά στον τοίχο αυτό σε σχέση με τα υπόλοιπα που ξεκόλλησαν και μετακινήθηκαν.
Στην αρχή, λοιπόν, ένιωσα ένα απότομο φρενάρισμα στο οποίο ακολούθησε ένας δυνατός θόρυβος που κατάλαβα ότι ήταν στις ράγες λόγω του εκτροχιασμού.
Μέσα σε δευτερόλεπτα έσπασαν τα τζάμια, τα πλαστικά και όλα τα συντρίμμια πετάχτηκαν στα πρόσωπά μας. Εγώ με το Μιχάλη ήμασταν σταθεροί καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης. Είχαμε παραμείνει στο κάθισμα μας χωρίς να έχουμε χτυπήσει ιδιαίτερα.
Εγώ, είχα πολλά συντρίμμια μέσα στο στόμα μου. Θυμάμαι ότι δάγκωνα γυαλιά από το τζάμι και τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίματα που μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν δικά μου.
Να σημειωθεί κι ότι η θερμοκρασία που είχε αναπτυχθεί από τη σύγκρουση ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και στις μικρές γρατζουνιές το αίμα έτρεχε ποτάμι.
Να σημειωθεί κι ότι η θερμοκρασία που είχε αναπτυχθεί από τη σύγκρουση ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και στις μικρές γρατζουνιές το αίμα έτρεχε ποτάμι.
Ο Μιχάλης θυμάμαι ήταν πολύ ψύχραιμος.
Αμέσως σηκώθηκε και ρώτησε τους άλλους και εμένα αν είμαστε καλά. Μπροστά μας ακριβώς ήταν ένα ζευγάρι. Η κοπέλα είχε φύγει όλη εκτός του βαγονιού πιθανόν επειδή το βαγόνι έγειρε και το αγόρι την κράταγε και φώναζε “Ιφιγένεια”.
Παράλληλα δίπλα μας ήταν μια κοπέλα με το μωράκι της αλλά και με τη μαμά της. Η κοπέλα φώναζε “το μωρό μου, το μωρό μου”.
Ο Μιχάλης είχε την ψυχραιμία να βοηθήσει και τα δύο περιστατικά παράλληλα. Μέσα σε όλα αυτό προσπαθούσε να ηρεμήσει και εμένα που έψαχνα το κινητό μου γιατί ήθελα να ειδοποιήσω τους δικούς μου ότι είμαι καλά πριν ακούσουν κάτι στις ειδήσεις.
Υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσα να βρω την ψυχραιμία μου γιατί ένιωθα ότι τουλάχιστον είμαι καλά ενώ γύρω μου υπήρχαν άτομα που δεν ήταν.
Ο Μιχάλης βοηθούσε το παιδί να τραβήξουν την Ιφιγένεια, την οποία όπως είδα, το αγόρι της την κρατούσε από το πόδι και έξω επικρατούσε φωτιά και σίδερα από όλη τη σύγκρουση.
Τελικά την σήκωσαν αλλά το κεφάλι της ήταν μέσα στα αίματα.
Είχε χάσει τις αισθήσεις της. Το αγόρι της τής φώναζε να ξυπνήσει, ο Μιχάλης νομίζω προσπάθησε να δει αν έχει σφυγμό στο λαιμό ενώ εγώ έπιασα το χέρι της όπου δεν ένιωσα να έχει, αλλά δεν είμαι και ειδικός. Εγώ, μετά γύρισα στην μητέρα του μωρού που ακόμα το έψαχνε και εκεί άκουσα το κλάμα του.
Μου είπε ότι είχε σφηνώσει κάτω από το κάθισμα το δικό μου και του Μιχάλη, προσπάθησα να σηκώσω το κάθισμα αλλά δεν γινόταν με τίποτα γιατί όπως σας είπα ήταν κολλημένα σε τοίχο, οπότε έσκυψα και είδα το μωρό.
Έπιασα το χεράκι του και το επόμενο που θυμάμαι είναι να το κρατάει η μαμά του και χάρηκα που έκλαιγε γιατί έβλεπα τουλάχιστον ότι είναι καλά πέρα από πιθανά χτυπήματα που μπορεί να είχε.
Σε όλα αυτά δεν θυμάμαι πραγματικά ποιος βοήθαγε που γιατί όλα γίνονταν παράλληλα.
Μόλις σήκωσαν το μωρό και το είχε η μαμά του αγκαλιά, όπου την ρώτησα και πώς την λένε και μου είπε Μαρία. Έφυγαν έξω με τη βοήθεια του Μιχάλη και είχα μείνει με την Ιφιγένεια, το αγόρι της και τη γιαγιά του μωρού.
Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα ότι ο Μιχάλης είχε βγει για να βοηθήσει τη μαμά με το μωρό, τον είχα χάσει από τα μάτια μου, ήμουν με τη γιαγιά του μωρού και προσπαθούσα να την ηρεμήσω.
Προχώρησα προς το πρώτο σπασμένο παράθυρο να δω αν μπορώ να πηδήξω αλλά ήταν πάρα πολύ ψηλά.
Στο επόμενο παράθυρο είχε συσσωρευτεί από κάτω μια μάζα από σίδερα λόγω της σύγκρουσης και έτσι μειωνόταν αρκετά το ύψος ώστε να μπορέσουμε να πηδήξουμε. Έσπασαν λοιπόν και αυτό το παράθυρο και βγήκαν από εκεί οι πρώτοι ενώ εγώ προσπαθούσα να προχωρήσω μέσα στο βαγόνι πατώντας πάνω σε σίδερα και σε καθίσματα γιατί είχε γείρει όλο.
Εκεί είδα άλλη μια κοπέλα η οποία είχε εγκλωβιστεί χαμηλά σε αντίστοιχη θέση με τη δική μου.
Είχε τις αισθήσεις της αλλά νομίζω είπαν ότι δεν ένιωθε τα πόδια της. Δεν ξέρω τι απέγινε γιατί προχώρησα προς το παράθυρο.
Ακόμα και που υπήρχαν σίδερα από κάτω να πατήσω δεν ήταν εύκολο, από το σοκ δεν είχα τη μυϊκή δύναμη που θα είχα σε αντίστοιχη περίπτωση και φοβόμουν γενικά να πατήσω οπουδήποτε. Φοβόμουν μην γίνει έκρηξη λόγω της φωτιάς.
Άκουγα να λένε προσέξτε τα καλώδια έχουν ρεύμα αλλά και τα σίδερα μετά από μια σύγκρουση δεν μπορείς να ξέρεις πόσο σταθερά είναι να πατήσεις ή να πέσεις στο κενό.
Το τοπίο όμως είχε γίνει πολύ αποπνικτικό είχα ήδη αρχίσει να βήχω οπότε κάθισα πάνω στο παράθυρο και πέρασα τα πόδια μου εκεί βρήκα πάλι και τον Μιχάλη που πιθανότατα ξαναέμπαινε αφού είχε αφήσει τη μητέρα με το μωρό.
Του είπα φοβάμαι να πατήσω οπουδήποτε και τότε μου είπε “πάτα πάνω μου για να βγεις”.
Το παιδί με πήρε κυριολεκτικά αγκαλιά καθώς έχασα την ισορροπία μου πηδώντας από το παράθυρο που είχα καθίσει και στη συνέχεια πάτησα πάνω στα παπούτσια του γιατί ήταν το μόνο σημείο που εμπιστευόμουν να πατήσω αφού αυτός ήταν σταθερός.
Κατέβηκα λίγο πιο κάτω με τη βοήθειά του και στο τέλος πήδηξα και πάτησα στο χωράφι. Γύρισα πίσω να δω μήπως ακολουθεί κάποιος να τον βοηθήσω να πηδήξει αφού εγώ ήδη τα είχα καταφέρει μέχρι εκεί.
Δεν είδα κάποιον μόνο άκουσα ηλικιωμένους να λένε “περάστε εσείς, εμείς πώς να πηδήξουμε, δεν είμαστε παιδιά”…
Είδα άλλον έναν να λέει ότι έχει αναπνευστικό και ήδη με τον καπνό είχε πανικοβληθεί. Ο Μιχάλης ξαναμπήκε μέσα και εγώ συνέχισα στο χωράφι να δω που είναι οι υπόλοιποι. Εκεί είδα κόσμο να τρέχει χωρίς να ξέρουν προς τα πού να πάνε, είδα άλλους χτυπημένους κάτω και κάποιους να προσπαθούν να τους βοηθήσουν.
Ένα παιδί είχε χάσει τα γυαλιά του και φώναζε “βοήθεια κάποιος να με πάρει μαζί του, δεν βλέπω”.
Εγώ βρήκα μια κοπέλα που ήταν καλά και είχε κινητό και της το ζήτησα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου.
Τους πήρα τηλέφωνο τους είπα ότι το τρένο είχε εκτροχιαστεί, γιατί μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαμε καταλάβει καν ότι υπήρχε και δεύτερο τρένο.
Τους είπα ότι υπάρχει φωτιά, ότι είχε χτυπήσει κόσμος και ότι υπάρχουν πιθανότατα και νεκροί αλλά ότι εγώ είμαι καλά έχω βγει από το τρένο, ότι ψάχνω να βρω πως θα ανέβω στο δρόμο κι ότι δεν ξέρω πότε θα επικοινωνήσω πάλι μαζί τους.
Τους είπα ότι υπάρχει φωτιά, ότι είχε χτυπήσει κόσμος και ότι υπάρχουν πιθανότατα και νεκροί αλλά ότι εγώ είμαι καλά έχω βγει από το τρένο, ότι ψάχνω να βρω πως θα ανέβω στο δρόμο κι ότι δεν ξέρω πότε θα επικοινωνήσω πάλι μαζί τους.
Εκεί πήγα να δώσω το κινητό στην κοπέλα που το είχα πάρει αλλά δεν την βρήκα οπότε πιθανότατα να μην ήταν ούτε δικό της και για καλή μου τύχη δεν είχε κωδικό να κλειδώνει οπότε κράτησα τη συσκευή και επικοινωνούσα συνέχεια μαζί τους.
Τελικά ήρθαν πυροσβέστες μας έριξαν σχοινιά να ανέβουμε στο δρόμο. Δυστυχώς δεν υπήρχε άνοιγμα είχε παντού αγκάθια και βγήκαμε μέσα από αυτά. Μόλις πάτησα στη άσφαλτο ηρέμησα.
Εκεί επιτέλους είχε φώτα είδα πως όλοι χτυπημένοι και μη ήταν μέσα στα αίματα. Εκεί ξαναβρήκα και τον Μιχάλη. Εκεί τον ρώτησα πώς τον λένε και τον ευχαρίστησα.
Ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον αν είμαστε καλά αν έχουμε χτυπήσει αν έχουμε πάνω μας αίματα. Ευτυχώς ήμασταν καλά και οι δυο. Μετά μίλαγα συνέχεια με τους δικούς μου να δούμε τι θα κάνω.
Οι γονείς μου βρίσκονταν Τρίπολη, ήθελαν στην καλύτερη 5-6 ώρες να έρθουν εκεί που βρισκόμουν και η αδερφή μου στην Αθήνα που χρειαζόταν κι αυτή 4 ώρες.
Τους είπα να μην κάνουμε κάτι εν βρασμώ, να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Τελικά μας είπαν ότι θα έρθουν λεωφορεία να μας πάνε Θεσσαλονίκη κι ότι σε δύο ώρες το πολύ θα είμαστε εκεί, οπότε επέλεξα να πάω Θεσσαλονίκη.
Στο λεωφορείο βρήκα τη γιαγιά του μωρού, η οποία γυναίκα βρισκόταν σε σοκ προσπαθούσα να την ηρεμήσω σε όλο το δρόμο.
Έτρεμε από την αρχή μέχρι να φτάσουμε γιατί το μωρό με τη μητέρα τους είχαν πάρει με ασθενοφόρο και δεν είχε κανένα νέο.
Φτάσαμε Θεσσαλονίκη, ευτυχώς την περίμενε ο άντρας της και μόλις την άφησα σε αυτόν πήρα ταξί και έφτασα σπίτι. Εκεί είδα ότι το τζιν μου και η τσάντα μου, η οποία ήταν το μόνο που πρόλαβα να σώσω ήταν μέσα στα αίματα αλλά ήξερα ότι δεν ήταν δικά μου.
Δεν είχα χτυπήσει πουθενά. Είχα μόνο λίγες γρατζουνιές στα χέρια από τα γυαλιά και λίγες μελανιές στα πόδια, οι οποίες κιόλας βγήκαν τις επόμενες μέρες. Άνοιξα γρήγορα υπολογιστή να επικοινωνήσω με τους δικούς μου από τα social γιατί η συσκευή που μου είχε μείνει είχε κλείσει από μπαταρία.
Ευτυχώς ηρέμησαν κι αυτοί που με είδαν καλά και ότι έχω γυρίσει σπίτι μου, έκανα μπάνιο να φύγουν ό,τι αίματα είχα να δω και αν έχω χτυπήσει πουθενά που δεν έχω καταλάβει και άνοιξα να δω ειδήσεις μέχρι να ξημερώσει.
Εδώ θέλω να επιβεβαιώσω πως η Ιφιγένεια που βρισκόταν στους αγνοούμενους, η Ιφιγένεια Μήτσκα, ήταν η ίδια Ιφιγένεια που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα από εμένα, γιατί μίλησα με την αδερφή της πριν ταυτοποιηθεί και μου έδειξε φωτογραφίες του αγοριού της και τον αναγνώρισα.
Δυστυχώς την Ιφιγένεια δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω στην κατάσταση που βρισκόταν. Όπως επίσης θέλω να επιβεβαιώσω πως το μωρό είναι καλά, γιατί μόλις ξημέρωσε πήγα προληπτικά για εξετάσεις και συνάντησα τυχαία τη γιαγιά του μωρού, η οποία ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο με εμένα και μιλήσαμε.
