O δρόμος της θεραπείας, η πορεία προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας δεν είναι εύκολη! Όλα ξεκινούν με ένα απλό τηλεφώνημα και δύο βλέμματα που συναντιούνται αργότερα για να εμπιστευθεί το ένα το άλλο. Τί δεν θα σας πει ποτέ ο ψυχολόγος σας στην αρχή; Θα σας βλέπει χαμένους και μπερδεμένους, αλλά δε θα σας δώσει εγγυήσεις, γιατί ξέρει ότι αυτό παίρνει χρόνο.
Γράφει η Δήμητρα Ζάφειρα
Δεν θα ξέρετε από πού να ξεκινήσετε ή τι να κάνετε και ο ψυχολόγος σας θα το βλέπει αυτό, αλλά θα χαίρεται που αναρωτιέστε και δεν θα σας δώσει αμέσως “οδηγίες”.
Θα ψάξετε μαζί τις αδυναμίες σας, αλλά θα αναζητήσει και τα δυνατά σας στοιχεία.
Εκεί θα πατήσει για το μετά και κυρίως στην πρόθεσή σας ότι, παρά το γεγονός ότι δεν ξέρετε πώς να το κάνετε, γνωρίζετε ότι πρέπει να διορθώσετε κάτι! Να διορθώσετε οτιδήποτε σας προκάλεσε ο υπόλοιπος κόσμος ή και ο ίδιος σας ο εαυτός!
Ο ψυχολόγος δεν θα σας πει ότι μπορεί να πάρει πολύ χρόνο να γιατρευτείτε και να είστε ελεύθεροι.
Δεν θα σας πει από την πρώτη φορά, ότι ένα δικό σας κομμάτι θα είναι ίσως ο μεγαλύτερος σαμποτέρ της θεραπείας και της αλλαγής σας. Ο εαυτός μας έχει μάθει με ένα τρόπο λειτουργίας, του αρέσει η σταθερότητα. Αυτό έμαθε, αυτό ξέρει, αυτό κάνει! Δεν του αρέσουν οι αλλαγές, γιατί κρύβουν μέσα τους την απώλεια.
Δεν θα σου πει ότι αν βλέπεις τον κόσμο άσχημο και σκοτεινό, είναι γιατί δεν αντέχεις να δεις και το δικό σου ίδιο κομμάτι και να το συγχωρέσεις που υπάρχει.
Ούτε θα σου δώσει την ελπίδα ότι όσο γιατρεύεσαι εσύ, γιατρεύονται και όλα ή όλοι γύρω σου. Συμβαίνει, όμως δεν θα στο πει! Γιατί η ελπίδα κατακτιέται μέσα στα σκοτάδια και είναι επιλογή δική σου, όχι δανεική!
Ο ψυχολόγος την πρώτη φορά δεν θα σου πει ότι ίσως χρειαστεί να “χαλάσεις” φιλίες ετών, ή να βάλεις όρια στους αγαπημένους σου ανθρώπους ή να εμποδίσεις να σε πληγώσουν ξεβολεύοντας τους άλλους για να μην πληγωθείς εσύ.
Γιατί ποτέ δεν μπορείς να γιατρευτείς στο ίδιο περιβάλλον που σε αρρώστησε, ούτε αν δεν απομακρύνεις από κοντά σου όποιον ταράζει την ισορροπία σου.
Δεν θα σου πει ότι θα πρέπει να αφήσεις ανθρώπους (ή δουλειές) πίσω και ότι πραγματικά κάποια πράγματα δε φτιάχνονται και θα πρέπει να το καταλάβεις και να κάψεις τις γέφυρες με αυτά, ότι “έκαψες” τον εαυτό σου προσπαθώντας να “φτιάξεις” πράγματα που δεν είναι μόνο δική σου ευθύνη κι ότι εξάντλησες το μέσα σου! Ακόμα κι αν στο πει, θα αμυνθείς…
Δεν θα σου πει ότι ανησυχεί για σένα, κι ας ανησυχεί.
Δεν θα σου πει ότι σε συμπαθεί ή ότι σε βαριέται. Δεν θα μιλάει πάντα κι αυτές οι σιωπές θα είναι φλύαρες και από τις πιο σημαντικές στιγμές της γνωριμίας σας. Στη σιωπή χτίζεται η συμμαχία, αυτό το “σε καταλαβαίνω”, που δεν απευθύνεται σε όσα λέγονται, αλλά και σε όσα δεν έχουν ειπωθεί ακόμα. Γιατί ξέρει ότι αυτά είναι πολλά!
Ο ψυχολόγος δε θα σου πει ότι φεύγοντας στο τέλος θα νοιώθεις ευγνώμων για τις δυσκολίες στη ζωή σου κι αυτούς που τις προκάλεσαν.
Είναι νωρίς να στο πει, θα το ανακαλύψεις μόνος! Δεν θα θυμώσει μαζί τους, όχι γιατί δεν είναι με το μέρος σου, αλλά γιατί είναι με το μέρος σου‧ γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τελικά κι εκείνοι που θα σε αναγκάσουν να εξελιχθείς.
Δεν θα σου πει πως αν δεν αναλάβεις την ευθύνη γι’αυτά που σου συμβαίνουν, δεν μπορείς να αλλάξεις και τίποτα! Θα σου φανεί σκληρό να στο πει γρήγορα.
Κι όμως η πρώτη ανάληψη ευθύνης από σένα είναι το πέρασμα της πόρτας και εκείνη η πρώτη κουβέντα που τουλάχιστον σημαίνει ότι «εγώ γι’ αυτά που ζω και νοιώθω, αποφάσισα να κάνω κάτι!»
Και τότε ο ψυχολόγος δεν θα σας πει πόσο περήφανος είναι για εσάς και πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι μες στην τραγικότητά τους εκείνη τη στιγμή!
Δεν θα σας μιλήσει για τη δύναμη που βλέπει στα μάτια σας και που σας έφερε στο κατώφλι του! Δεν θα σας πει για το μικρό ευάλωτο παιδί που παρ’ όλα αυτά βλέπει απέναντί του, κι ας το κρύβει περίτεχνα ο ενήλικος εαυτός σας! Ούτε θα σας πει πόσο θα χαρεί να σας βλέπει να φεύγετε και να μην τον χρειάζεστε πια, σαν παιδί που αφήνει την παλάμη του γονιού και κάνει τα πρώτα του βήματα!
