Μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον Μιχάλη Ροδόπουλο έδωσε η Σίσσυ Χρηστίδου. Όπου εξιστορεί την περιπέτεια της υγείας της μητέρας της μέχρι και τη στιγμή που “έφυγε”.
«Η μητέρα μου ήταν άρρωστη από τον Σεπτέμβριο του 2020. Εκείνη η χρονιά, η τελευταία στο Open, ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Όπου η ζωή μου ήταν μοιρασμένη –και μέχρι που “έφυγε”– ανάμεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Δευτέρα και Τρίτη που είχε τα παιδιά ο μπαμπάς τους εγώ ήμουν στη Θεσσαλονίκη – ανέβαινα κάθε εβδομάδα και προσπαθούσα όλο αυτό να το διαχειριστώ. Η απόσταση ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα. Την παρακαλούσα να έρθει στην Αθήνα για να μπορώ να είμαι κοντά της και να τη φροντίζω εδώ. Αλλά δεν ήθελε καθόλου η μαμά μου.
Εκείνη τη χρονιά λοιπόν που δεν ήξερε κανείς τίποτα, περίμενα να τελειώσει η τηλεοπτική σεζόν. Για να μη θεωρηθεί ότι είναι ένα θέμα που το εκμεταλλεύομαι. Ήξερα ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Και μετά τον Ιούλιο αποφάσισα να κάνω ένα βίντεο στο YouΤube να μιλήσω για αυτό. Κυρίως για να ευχαριστήσω τους γιατρούς του Νοσοκομείου Παπανικολάου. Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που πραγματικά ένιωθα ότι τους χρωστάω την κάθε μέρα που είμαι μακριά της, τη φρόντιζαν σαν να ήμουν εγώ εκεί.
Τότε λοιπόν μίλησα για την ασθένεια της μαμάς μου λίγους μήνες πριν “φύγει” και δεν μπορώ να σου πω ότι αυτό το μετάνιωσα ή μου το έκανε πιο δύσκολο, γιατί πήρα και πάρα πολλή αγάπη, πολλή αγκαλιά, αλλά κυρίως πάρα πολλή πληροφορία. Δηλαδή ήρθαν άνθρωποι που είχαν ή έχουν την ίδια νόσο, οπότε δημιουργήθηκε μια κοινότητα μέσα από την οποία έπαιρνα πάρα πολλές πληροφορίες στις οποίες δεν είχα πρόσβαση πριν.
Βρήκαμε γιατρούς. Μοιραστήκαμε θεραπείες, έκανα φίλους, γιατί ο άλλος, αν δεν περνάει το ίδιο, είναι πολύ δύσκολο να σε καταλάβει. Υπάρχει βέβαια αυτή η δυσκολία ότι το ζεις και δημόσια λίγο, αλλά όλο αυτό γίνεται μια τεράστια αγκαλιά μετά που σε στηρίζει και σε βοηθάει.
Είναι πολύ δύσκολο, είναι πάρα πολύ φρέσκο, δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος. “Έφυγε” στις 4 Φεβρουαρίου, στα γενέθλια του μπαμπά μου, τραγική ειρωνεία. Είναι όλα τα πρώτα που ζούμε χωρίς τη μαμά. Το πρώτο Πάσχα, η πρώτη Γιορτή της Μητέρας, το καλοκαίρι τώρα χωρίς τη μαμά. Ήμασταν στο σπίτι στη Χαλκιδική με τον μπαμπά μου, τα ανίψια μου και τον αδελφό μου, όπου υπήρχε ήρεμη μελαγχολία και βροντερή απουσία.
Άλλες φορές είναι πιο εύκολα, άλλες πιο δύσκολα. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό ότι έχω τα παιδιά μου γιατί αυτό μου έδωσε πάρα πολλή δύναμη να αντεπεξέλθω. Με εντυπωσίασε και ο εαυτός μου γιατί ήταν μια στιγμή που φοβόμουν πάρα πολύ και όταν τελικά “έφυγε” η μαμά, κοίταξα γύρω μου και είδα ότι είμαι όρθια. Ότι επιβιώνω. Ήταν μεγάλο το σοκ, αλλά μέσα από αυτό πήρα και πολλή δύναμη. Κατάλαβα ότι είμαι πολύ πιο δυνατή από όσο νόμιζα.
Ήταν πολύ πιο δύσκολα τον ενάμιση χρόνο που πάλευε, γιατί όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει, να υποφέρει, υπάρχει και ένα κομμάτι που λυτρώνεται επειδή σταματάει να υποφέρει. Αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα πολύ μετά την απώλειά της. Ήμουν πολύ δεμένη με τη μαμά μου. Δηλαδή κι ακόμη είμαι κι ακόμη την αισθάνομαι. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά τη φωνή της την ακούω γιατί ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που έπαιρνα να συμβουλευτώ για πάρα πολλά θέματα. Οπότε τώρα που δεν μπορώ να την πάρω, αισθάνομαι ότι πάλι έχω την απάντησή της στο κεφάλι μου, ότι συνεχίζει να το κάνει. Γιατί μέσα μου ξέρω ακριβώς τι θα μου απαντούσε», είπε η Σίσσυ Χρηστίδου.
