Η ομορφιά ήταν εξαιρετικά σημαντική στην Αρχαία Ελλάδα τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Ποιος, όμως, ακριβώς θεωρούνταν όμορφος στην αρχαία Ελλάδα; Τα πρότυπα ομορφιάς τους ήταν πολύ διαφορετικά από τα δικά μας;
Τα αμέτρητα έργα τέχνης που απεικονίζουν την ανθρώπινη μορφή και οι φιλοσοφικές πραγματείες για τη φύση της ομορφιάς από την αρχαιότητα πιστοποιούν το γεγονός ότι η ομορφιά ήταν πράγματι πολύτιμη στην αρχαία Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η φυσική ομορφιά είχε άμεση σχέση με την εσωτερική ομορφιά, που σημαίνει ότι οι εμφανίσιμοι άνθρωποι ήταν επίσης ηθικά καλοί, ενώ εκείνοι που θεωρούνταν «άσχημοι» δεν είχαν χαρακτήρα.
Οι αρχαίοι Έλληνες που ήταν όμορφοι, ιδιαίτερα οι άνδρες, συχνά περιγράφονταν ως «καλοσκαγάθος», ένα επίθετο που συνδυάζει «καλός», που σημαίνει όμορφος και «άγαθος», που σημαίνει ενάρετος ή καλός.
Ωστόσο, αυτή η ιδέα είναι περίπλοκη όταν πρόκειται για γυναικεία ομορφιά.
Οι γυναίκες που ήταν εκπληκτικά όμορφες, αλλά και οι γυναίκες γενικά, ήταν συχνά είτε «κακές» φιγούρες ή, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικά διφορούμενες στην ελληνική μυθολογία και λογοτεχνία.
Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, η Ελένη της Τροίας, είναι το τέλειο παράδειγμα αυτού του φαινομένου.
Ενώ οι μελετητές μπορεί να διαφωνούν σχετικά με το βαθμό στον οποίο η Ελένη συμμετείχε πρόθυμα στην εγκατάλειψη του συζύγου της Μενέλαου για το Παρίσι, μια πράξη που προκάλεσε τον Τρωικό Πόλεμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν ήταν μια αγαπημένη φιγούρα στην αρχαία λογοτεχνία.
Φαίνεται ότι οι όμορφες γυναίκες ήταν καταδικασμένες από την αρχή. Ο Ησίοδος, ένας αρχαίος Έλληνας ποιητής που ήταν σύγχρονος του Ομήρου, περιέγραψε την πρώτη γυναίκα ως «καλόν κακόν», ή το όμορφο, κακό πράγμα στο έργο του Θεογονία, το οποίο περιγράφει την προέλευση των Ελλήνων θεών.
Η φύση της ομορφιάς ήταν ένα θέμα μεγάλης συζήτησης στην αρχαία Ελλάδα. Φιλόσοφοι, μαθηματικοί και καλλιτέχνες στην αρχαιότητα διερεύνησαν το θέμα ατελείωτα.
Ως γνωστόν, ο λαμπρός μαθηματικός, ο Πυθαγόρας , ανέπτυξε τη Χρυσή Αναλογία, μια γεωμετρική φόρμουλα που συνέδεε την ισορροπία και τη συμμετρία με την ομορφιά και όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων αλλά σε όλα.
Σύμφωνα με αυτή την αναλογία, τα συμμετρικά πρόσωπα είναι τα πιο όμορφα.
Αυτή η αφοσίωση στη συμμετρία επεκτάθηκε ακόμη και στα φρύδια. Στην αρχαία Ελλάδα, εκείνα τα φρύδια που ενώνονταν στη μέση σε ένα λεγόμενο μονόφρυο θεωρούνταν πιο συμμετρικά και άρα πιο όμορφα.
Εκείνοι που δεν είχαν ήδη μονόφρυο ήταν γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν κολ, ή μαύρο eyeliner σαν σκιά, για να γεμίσουν το κενό μεταξύ των φρυδιών τους. Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν επίσης για να γραμμώσουν τα μάτια τους και να σκουρύνουν τις βλεφαρίδες τους.
Το κολ είναι αρχαίο καλλυντικό για το μακιγιάζ των ματιών. Ο παραδοσιακός τρόπος παρασκευής του ήταν το άλεσμα του ορυκτού αντιμονίτης, το οποίο εξυπηρετούσε παρόμοιο σκοπό με το ξυλοκάρβουνο που έχει χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή της μάσκαρα.
Ενώ πολλά πρότυπα ομορφιάς από το παρελθόν δεν είναι ελκυστικά για τις σύγχρονες ευαισθησίες μας, υπάρχουν μερικά που όντως είναι.
Σύμφωνα με τη Χρυσή Αναλογία του Πυθαγόρα, το σούπερ μόντελ Μπέλα Χαντίντ είναι η πιο όμορφη γυναίκα στη γη—ακόμα και χωρίς φρύδι.
Πρότυπα ανδρικής ομορφιάς στην αρχαία Ελλάδα
Όπως και σήμερα, τα καλλιστεία ήταν δημοφιλή στην αρχαία Ελλάδα. Στην αρχαιότητα, όμως, πολλά ήταν προορισμένα για άνδρες.
Ήταν τόσο σημαντικά που συχνά συνδέονταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε πραγματοποιούνταν την ίδια ώρα είτε στον ίδιο χώρο.
Η ανδρική ομορφιά ήταν επικεντρωμένη στο σώμα. Η αθλητική σωματική διάπλαση με στρογγυλεμένους, σφιχτούς μύες και λίγο λίπος θεωρούνταν πιο ελκυστική.
Οι άντρες με κοκκινόξανθα μαλλιά, γεμάτα χείλη και αστραφτερό μαύρισμα θεωρούνταν οι πιο όμορφοι στην αρχαία Ελλάδα.
Τα μεγάλα οπίσθια ήταν επίσης σημαντικά στην Αρχαία Ελλάδα και μάλιστα έδιναν και βραβείο για αυτό.
Aκολουθήστε μας στo Google News
