Μια ακόμη συγκλονιστική μαρτυρία από ένα επιβάτη του μοιραίου επιβατικού τρένου Intercity 62, έρχεται στο φως.
Πρόκειται για τον 20χρονο Μιχάλη Κλάψη με καταγωγή από τους Λειψούς της Ρόδου ο οποίος περιγράφει στην εφημερίδα “Ροδιακή” τον εφιάλτη που έζησε το τραγικό βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
Ο 20χρονος φοιτητής μαζί με δυο άλλους φοιτητές έδωσε μάχη για να καταφέρει να σώσει τους συνεπιβάτες του και συγκλονίζουν όσα περιγράφει για το εφιαλτικό βράδυ στην “Ροδιακή”.
Ο Μιχάλης Κλάψης βρισκόταν στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας: «Είχα αγοράσει ένα εισιτήριο επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη και θα έφευγα την Τρίτη με το δρομολόγιο των 17:20. Όταν όμως μπήκα στο τρένο και κάθισα στη θέση μου, συνειδητοποίησα ότι είχα την ίδια θέση με άλλον επιβάτη.
Οι υπεύθυνοι μου είπαν ότι έγινε λάθος και θα έπρεπε να πάρω το επόμενο δρομολόγιο, έτσι βρέθηκα στο 3ο βαγόνι του συγκεκριμένου τρένου».
«Μας είπαν πως θα υπάρξει μια καθυστέρηση στο δρομολόγιο περίπου 15 λεπτών, θυμάμαι κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά.Όταν έγινε η σύγκρουση ένιωσα τρία δυνατά τραντάγματα. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω και να καταλάβω τι έχει συμβεί» δηλώνει ο 20χρονος φοιτητής από τη Ρόδο.
Συγκλονίζουν οι περιγραφές του
«Άγγιξα το πρόσωπο και το σώμα μου για να δω αν έχω χτυπήσει κάπου, άκουγα γύρω μου ουρλιαχτά και μύρισα αμέσως τον καπνό. Μόλις κατάλαβα ότι είμαι καλά και μπορώ να σηκωθώ έψαξα γύρω μου για να βοηθήσω τους συνεπιβάτες μου. Άκουσα μια γυναίκα να κλαίει, μου είπε πως έχασε το μωρό της.
Άρχισα να ψάχνω και ευτυχώς εντόπισα ζωντανό το μωράκι κάτω από το κάθισμά μου. Βρήκα στο πάτωμα ένα κινητό που ακόμα λειτουργούσε και άναψα τον φακό, τότε ξεκίνησα και την προσπάθεια να σπάσω τα τζάμια για να σώσω όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Eκείνη τη στιγμή την δύναμη που πήρα για να τα κάνω όλα αυτά, πιστεύω πως μου την έδωσε ο προστάτης μου ο άγιος ο Λουκάς ο ιατρός γιατί πάντα κουβαλάω μαζί μου την εικόνα του».
Ο Μιχάλης περιγράφει το πως κατάφερε να σώσει μια μητέρα με το παιδί της
«Κατάφερα να βγάλω έξω από το βαγόνι τη μητέρα με το παιδί της και να πάρω μια ανάσα για να ξαναμπώ στο τρένο. Κάλυψα με την κουκούλα μου το στόμα, παντού είχε καπνούς.
Είδα μπροστά μου ένα νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα ήταν πολύ βαριά τραυματισμένη και είχε χάσει τις αισθήσεις της, μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις και μαζί με τον φίλο της τη μεταφέραμε κοντά στο παράθυρο για να τη βρουν αμέσως οι διασώστες.
Το βαγόνι μας είχε αναποδογυρίσει και έτσι δεν μπορούσαμε να την βγάλουμε έξω γιατί η απόσταση από το έδαφος ήταν πολύ μεγάλη.
Όλοι φωνάζανε και κλαίγανε, τους λέγαμε “μείνετε ξύπνιοι μην κλείσετε τα μάτια, θα έρθει βοήθεια”.
Κάποια στιγμή όταν βγήκα έξω από το τρένο, κατάφερα με το κινητό που είχα να πάρω τηλέφωνο την μητέρα μου, της λέω «μαμά κάτι έγινε με το τρένο, χτυπήσαμε. Είμαι καλά».
Άρχισα να περπατάω για να δω πού είμαστε και αν έρχεται βοήθεια, τότε κατάλαβα και το μέγεθος της καταστροφής, είδα μπροστά μου τους νεκρούς. Εικόνες απερίγραπτες».
«Όταν ήρθαν οι διασώστες τους είπα ότι πονάω στα πλευρά, ήθελαν να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο αλλά δεν το δέχτηκα. Είπα πρώτα να φύγουν οι υπόλοιποι που έχουν χτυπήσει σοβαρά και μετά εμείς.Οι τραυματίες ήταν αμέτρητοι, κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και με περιπολικό καθώς τα ασθενοφόρα δεν έφταναν για όλους. Εγώ ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν είχαν τραυματιστεί.
Τέλος ο 20χρονος φοιτητής Μιχάλης Κλάψης δήλωσε: «Το μόνο που ήθελα εκείνες τις ώρες ήταν να σώσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για να γυρίσουμε όλοι ασφαλείς στις οικογένειές μας».
