Εγώ πάντως θέλω να επιστρέψουμε στην εποχή που ακούγαμε το ”Θυμάμαι” του NiVo και ανυπομονούσαμε να γυρίσουμε σπίτι από το σχολείο για να το βάλουμε στο mp3 ή το πρώτο Ipod. Και αυτό ήταν χιπ χοπ. Και ήταν το κουλ της εποχής. Η τραπ αντίθετα, δεν είναι. Ούτε θα γίνει.
Πηγαίνετε καλύτερα στο σπίτι σας. Λυπάμαι που το λέω αλλά αισθάνομαι ότι βαδίζουμε στο ο,τι να ναι, με βάρκα το ”φλεξάρω”. Ηρέμησε Χρήστο, ηρέμησε Δημήτρη. Όλα καλά, το κομμάτι σας το κάνατε και παίξατε πρώτο θέμα σήμερα. Στο σήμερα που ζούμε κιόλας, που αν μη τι άλλο δεν το λες και εύκολο. Φωτιές, πλημμύρες, πόλεμος, βενζίνη, ακρίβεια, covid-19. Ουάου. Αυτή η ζωή μας έχει εκπλήξει ποικιλοτρόπως.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ροϊδοπούλου
Ότι άκουγα και το ”Ηλιοβασίλεμα” του Αργυρού και χαιρόμουν, έλεγα, δεν πειράζει γιατί το κομμάτι της ψιλοτραπ μέσα, τρώγεται δεν είναι άσχημο, μιλάει για συναισθήματα το παιδί, θα το ακούμε παραλία με ηλιοβασίλεμα και..αχ!
Αχ! Αυτοί εδώ παίζουν ξύλο παιδιά, τι γίνεται;
Ακούω και την πλευρά σας βέβαια, θέλει όπλο ο μικρός, θέλει να γίνει άντρας ο ένας, ξέρεις τι κρατάει για πάντα, στο λαιμό σου τα διαμάντια ο άλλος, ξελόγιασε με απόψε που τα βλέπω θολά και τα λοιπά και τα λοιπά. Μάρκες, χρυσαφικά, χαμούλης παιδιά και το μυαλό αυτών των παιδιών πόσο ν’ αντέξει. Όταν φλεξάρεις κάθε μέρα και ζεις τη χλίδα, τι να το κάνεις με τους υπόλοιπους; Δεν μπορείς να συναναστραφείς. Πολύ mainstream.
Οπότε ρίχνεις και ένα μπουκετάκι για να κάνεις και λίγο ντόρο μη σου κουνηθεί και κανείς γιατί σε βλέπω να πετάς κανένα στίχο σε άπταιστα ”τραπερίστικα”: ”Μπουκέτο από χρυσάφι και σου ‘σπασα την πλάτη” φάση.
Κουράστηκα. Δεν μπορώ να μιλάω άλλο σαν να μη με νοιάζει τίποτα και κανένας.
Μου αρέσει να σέβομαι, να συναισθάνομαι και μέσα από τη δουλειά μου, όλοι να βγαίνουν κερδισμένοι. Σε συναισθήματα, γνώσεις, εμπειρίες. Αυτό είναι και η μουσική. Η καθαρή και ατόφια μουσική που είναι ανθρωποκεντρική και όχι υλιστική.
Η ανατροφή του καθενός είναι προσωπικό του ζήτημα. Η έκθεσή του στον κόσμο είναι κάτι που μας αφορά όλους. Ουδείς λόγος εξευτελισμού της γιορτής της μουσικής. Η μουσική χρειάζεται εξύμνηση, σεβασμό και απόλαυση στο άκουσμά της.
Οτιδήποτε άλλο πέραν τούτων, ας πάει σπίτι του.
