Οι σκληρές εικόνες απο την τραγωδία στο Μάτι, επανέρχονται κάθε 23η Ιουλίου, ακόμη κι αν κάποιος προσπαθεί να ξεχάσει τα όσα έγιναν..
Γράφει η Μπάγια Αντωνοπούλου
Τρία χρόνια πριν, μια τέτοια μέρα, από την πυρκαγιά στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και το Κόκκινο Λιμανάκι 102 άνρθωποι χάνονταν με τραγικό τρόπο.
Αρκεί η μυρωδιά του καπνού και το δυνατό φύσημα του ανέμου για να θυμηθούμε τις φρικτές εικόνες που άφησε πίσω της η πυρκαγιά ..
Την απέραντη θλίψη, τον πόνο, τον θάνατο. Την τραγική, επόμενη μέρα που ξημέρωσε.
Η επόμενη μέρα, με βρήκε στο Μάτι, να κάνω ρεπορτάζ χωρίς να νιώθω απολύτως τίποτα. Κανένα συναίσθημα. Είχα παγώσει στη θέα της καταστροφής. Περιέγραφα ότι έβλεπα γύρω μου, χωρίς να αισθάνομαι.
Την ημέρα της τραγωδίας στο Μάτι, σύμφωνα με την δικαστική έρευνα, υπήρξαν σημαντικές ελλείψεις και καθυστερήσεις.. Καθυστερήσεις που κόστισαν ανθρώπινες ζωές..
Η 23η Ιουλίου
Ήταν ημέρα με βαθμό κινδύνου πυρκαγιάς 4, όμως δεν είχε προβλεφθεί εναέρια επιτήρηση. Αεροσκάφη και ελικόπτερα που επιχειρούσαν, δεν σηκώθηκαν γιατί βρίσκονταν σε λάθος αεροδρόμια, με βάση τις καιρικές συνθήκες. Δεν σηκώθηκαν ποτέ τα drones. Δεν ειδοποίηθηκαν οι πολίτες για να απομακρυνθούν απο το σημείο.. Δεν έγινε εκκένωση της περιοχής.
Κάηκαν ζωντανοί, άλλοι γιατί εγκλωβίστηκαν μέσα στα στενά όταν πλέον έφτασε η φωτιά, άλλοι πέθαναν από ασφυξία προτού καν τους πλησιάσουν οι φλόγες. Κάποιοι γιατί δεν πρόλαβαν να φτάσουν στη θάλασσα. Κι όσοι έφτασαν, έπεσαν στο νερό απεγνωσμένα περιμένωντας για ώρες.. κάποιοι πνίγηκαν.
Το Μάτι ήταν ένας καταπράσινος παράδεισος.. Στα παιδικά μου χρόνια, καλοκαίρι σήμαινε μπάνιο στο Κόκκινο λιμανάκι με τους γονείς μου. Όμορφες στιγμές και συναισθήματα, σαν αυτά που ένιωθαν εκείνη την ημέρα όσοι βρίσκονταν εκεί, πριν τους πλησιάσει ο θάνατος.
Η 23η Ιουλίου του 2018 μετέτρεψε τις παιδικές μου αναμνήσεις σε πύρινη κόλαση, με εκατοντάδες σπίτια και αυτοκίνητα καμμένα..
Η φωτιά που ξεκίνησε απο την Πεντέλη, έφτασε στη Λεωφόρο Μαραθώνος. Οι φλόγες πηδούσαν πάνω απο τον δρόμο, έχοντας ήδη αφήσει πίσω της τα πρώτα θύματα στον Νέο Βουτζά. Ήταν έτοιμη για την τελική της, θανατηφόρα επίθεση στο Μάτι.
«Έχει νεκρούς μάνα, αλλά δεν τους ανακοινώνουν..»
Οι διάλογοι των υπηρεσιακών παραγόντων του Πυροσβεστικού Σώματος, όπως έχουν καταγραφεί και υπάρχουν στη δικογραφία και είναι γνωστοί.
Προφανώς υπήρξαν πολιτικές ευθύνες και μοιραία λάθη.
Σήμερα όμως, γράφω γι αυτούς που ακόμα βλέπουν εφιάλτες γιατί ο δικός τους άνθρωπος δεν γυρίζει πίσω. Και γιατί θεωρώ χρέος μας να μην τους ξεχάσουμε..
Τα στοιχεία για τους νεκρούς στο Μάτι
Από τους 74 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους συγκεκριμένα στο Μάτι, τα 33 θύματα κατέληξαν στη Λεωφόρο Ποσειδώνος, τα 31 στο Κόκκινο Λιμανάκι, εκ των οποίων τα 26 στο οικόπεδο της φρίκης, στην Αργυρά Ακτή. 7 στον Νέο Βουτζά, 2 στο Λιμάνι της Ραφήνας που είχαν μεταφερθεί εγκαυματίες και ένα βρέφος 6 μηνών στο ασθενοφόρο προς το Νοσοκομείο Παίδων.
Η μάχη με τις φλόγες χάθηκε, με τραγικές συνέπειες για νέους, ηλικιωμένους, παιδιά, που έχασαν τις ζωές τους. Τραγικές συνέπειες για όσους ακόμα βασανίζονται μετά τα σοβαρά εγκαύματα, για τους κατοίκους που έχασαν τα σπίτια ή τα κατοικίδιά τους και για όσουν βρέθηκαν τυχαία στην περιοχή, ζώντας μία εφιαλτική εμπειρία.
Τρία χρόνια μετά, δεν μας επιτρέπεται να ξεχνάμε.
102. Δεν είναι ένας αριθμός, είναι ψυχές που έφυγαν τόσο άδικα. Με τους συγγενείς να ψάχνουν επι μέρες τον δικό τους άνθρωπο ανάμεσα στους σάκους με τις σορούς, ελπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ζούν .
Η 23η Ιουλίου και οι μέρες που ακολούθησαν, η μυρωδιά του θανάτου, το βομβαρδισμένο τοπίο και οι συγκλονιστικές αφηγήσεις που σου σκίζουν την ψυχή, μένουν στο μυαλό και έρχονται στους εφιάλτες μου. Ακόμα και οι πιο έμπειροι διασώστες δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα τους εκείνη την ημέρα..
Με το μικρόφωνο στο χέρι, περιέγραφα τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου στην πρωινή εκπομπή που δούλευα το 2018.
Ένας πυροσβέστης έρχεται τρέχοντας κοντά μου και φωνάζοντας “Φύγε, φύγε απο εκεί κορίτσι μου!”
Κοίταξα τον καμένο κορμό δέντρου στα πόδια μου. Ήταν καμένος άνθρωπος. Κοίταξα τα χέρια μου. Έτρεμαν. Απο τότε, μέσα μου άλλαξα.
