Αιώνιο ερώτημα αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ! Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;
Τελικά τι συμβαίνει; Σίγουρα με άλλες σκέψεις ξεκινάμε και αλλιώς πολλές φορές καταλήγουμε….
Ξεκινάμε μια δουλειά, με την λογική του βιοπορισμού και ταυτόχρονα …φυσικά… προσπαθούμε να μας ταιριάζει αυτό που κάνουμε,ν α ταιριάζει με τον χαρακτήρα… την κλίση και τα ερεθίσματα που έχει ο καθένας μας.
Καταλήγουμε όμως να δουλεύουμε ατελείωτες ώρες….χωρίς όρια….χωρίς να βάζουμε τις ανθρώπινες ανάγκες μας σε προτεραιότητα.
Καταλήγουμε δηλαδή να ζούμε για να δουλεύουμε!
Πόσο κακό είναι αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας;
Η απάντηση είναι μία: Ειναι τεράστιο το κακό, χάνουμε το μεγάλο νόημα της ζωής, χάνουμε όμορφες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους αλλά χάνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό!
Ξέρω…είναι δύσκολο να βρεθεί η χρυσή τομή….
Είναι ωραίες οι επιτυχίες στη δουλειά… Είναι ωραίο να νιώθεις ότι οι κόποι σου έχουν αντίκρυσμα…αλλά αξίζει;
Μήπως όμως, τελικά είναι πολύ βαρύ το τίμημα για τις επιτυχίες που μπορεί να έχουμε στη δουλειά; αξίζουν οι θυσίες αυτές, μπροστά στις ουσιαστικές, απλές, καθημερινές χαρές της ζωής;
Ο καθένας μπορεί να το απαντήσει μόνο για τον εαυτό του αν αξίζει να δουλεούμε ή να ζούμε.. Η το αντίθετο….
Και ακόμα καλύτερα θα έλεγα….Ο καθένας οφείλει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, για το καλό του!
Αυτά για σήμερα….Σας φιλώ!
Υ.Γ.: Χαμογελάτε έστω και στραβά….κάποια στιγμή θα ισιώσει!
Μαριλένα Γεωργιοπούλου
