Σε εκείνους τους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκες σε φρόντισαν. Στους γονείς.
Πήραν απαλά το εύθραυστο κορμί σου που ήρθε στον κόσμο και με αγάπη το περιέβαλαν. Γιατί έγιναν γονείς. Και πλέον δεν είχε γυρισμό. Γνώρισες την αγάπη από την απλοχεριά τους. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τον ορισμό αν δεν έχεις γίνει η/ο ίδιος/ίδια γονιός.
Θα σας μιλήσω από την πλευρά της κόρης και για τα όσα έχω βιώσει, ελπίζοντας να σας αγγίξουν. Όσες φορές χρειάζεται είναι εδώ. Αυτή η ιδιότητα δεν έχει διακοπές, δεν έχει παύσεις. Είναι μια γεμάτη αγκαλιά που θα βρεις συναισθήματα που θα σε συντροφεύσουν, θα οικειοποιηθείς, θα θες να μην έχεις και πάλι όλα απ’ την αρχή.
Είναι το χάδι στην στεναχώρια και το πλατύ χαμόγελο με την γνήσια χαρά στη δική σου χαρά. Οι άνθρωποι που σε έμαθαν τι σημαίνει να συγχωρείς, να νοιάζεσαι, να δίνεις απλόχερα και πάντοτε να είσαι ο εαυτός σου.
Οι άνθρωποι που σου προσφέρουν χωρίς να ζητήσεις και έτσι μαθαίνεις την ανιδιοτέλεια. Οι γονείς έχουν αυτή τη μοναδική μυρωδιά που ξέρεις ότι είσαι σπίτι, ένα λόγο να σε μαλώνουν γιατί είσαι η μικρή τους και πάντοτε έχουν περισσότερη εμπειρία από εσένα και μια αδιάκοπη ζέση.
Μέσα από εκείνους γνωρίζεις το καλό φαΐ, το αυθόρμητο γέλιο, τις οικογενειακές μαζώξεις. Παίρνεις τις αξίες της ζωής και ανακαλύπτεις πράξεις και ιδιότητες που αναλόγως τις κρατάς ή δεν τις θέλεις για τον εαυτό σου. Ένα πράγμα όμως ξέρεις ότι θέλεις περισσότερο από όλα, πάντα και για πάντα.
Αυτοί οι άνθρωποι να είναι καλά, να κρατούν τη δική τους αυθεντικότητα και να μη χάσουν τον συναισθηματικό πλούτο, τη γονεϊκή ωριμότητα και την προσωπικότητά τους που έχει διαμορφωθεί κατά πολύ με τον να είναι γονείς.
Αφιερωμένο λοιπόν στους γονείς, τους δικούς μου, τους δικούς σου, τους γονείς εκείνους που πάνω από όλα είναι άνθρωποι. Και όταν σε γέννησαν η ανθρωπιά τους μεταβιβάστηκε μετουσιώθηκε σε ένα μικρό ανθρωπάκι που ελπίζουν να πορεύεται όμορφα στον κόσμο αυτό. Και αυτό είναι αγάπη.
