Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είναι πρωταθλήτρια κολύμβησης ΑμεΑ και μία γυναίκα που ξέρει να δίνει μάχες και να τις κερδίζει μέσα αλλά και έξω από το νερό, σήμερα συζητάω μαζί της για να την γνωρίσουμε καλύτερα.
Πως θα σύστηνες τον εαυτό σου στις αναγνώστριες μας μέσα σε μια παράγραφο.
Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. Είμαι παραολυμπιονίκης κολύμβησης.
Η πάθηση μου ονομάζεται Stiff Person Syndrome, κι έχει να κάνει με την δυσκαμψία των μυών σε παρατεταμένη κίνηση. Είμαι χρήστης αμαξιδίου από το 2010 .
Από το 2012 λαμβάνω μέρος σε Πανελλήνια, Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Το 2016 έλαβα μέρος στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, λαμβάνοντας την 5η θέση.
Φέτος όμως , στους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο, ήμουν πεπεισμένη ότι πάω για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Έτσι κι έγινε. Έλαβα το χάλκινο μετάλλιο . Η χαρά μου φυσικά απερίγραπτη, καθώς βρισκόμουν ανάμεσα στις κορυφαίες αθλήτριες του κόσμου.
Πως επέλεξες να ασχοληθείς με την κολύμβηση;
Μάλλον το άθλημα ήταν αυτό που επέλεξε εμένα. Καθώς αρχικά τίποτε δεν προμύνυαι την ενασχόληση μου με τον υγρό στίβο. Μου άρεσε κυρίως ότι έχει να κάνει με αθλήματα εδάφους. Από μικρή έκανα γυμναστική και κυρίως ενόργανη. Μετά από την εμφάνιση της αυτοάνοσης πάθησης (Stiff-person Syndrome) στα 14 μου έτη, σταμάτησα την ενασχόληση μου με τα αθλήματα.
Το 2010 η πάθηση μου έκανε έξαρση των συμπτωμάτων, έτσι χρειάστηκε να ακολουθήσω πρόγραμμα θεραπευτικής πισίνας για την αποκατάσταση και ανάκτηση των μυών μου . Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο προπονητής μου Μιχάλης Νικόπουλος, είδε ότι έχω δυνατότητα για κάτι παραπάνω και έτσι μπήκα στον όμορφο κόσμο του πρωταθλητισμού . Ενταχθηκα στην Εθνική ομάδα ατόμων με αναπηρία και το μαγικό ταξίδι ξεκίνησε.
Ποια ήταν πιο ανατριχιαστική στιγμή σου μέχρι τώρα στο άθλημα;
Επειδή η δική μου πάθηση είναι επίκτητη . Θεωρώ ότι η κάθε στιγμή, το κάθε βήμα που έκανα, ώστε να φτάσω να λέγομαι παραολυμπιονίκης, ήταν μαγικό. Θα πω όμως με σιγουριά ότι οι καλύτερες στιγμές για μένα, ήταν το 2018 , την χρονιά που έγινε η αλλαγή κατηγορίας μου από Swimming (S3 ) σε swimming (s4) . Ενώ όλα φάνταζαν δύσκολα γιατί η κατηγορία μου είχε ανέβει, κάτι την τελευταία ημέρα των αγώνων, μου έδωσε τεράστια δύναμη και στα 50μ ύπτιο κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο. Η συγκίνηση που ένοιωσα όταν υψώθηκε η σημασία και ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος ήταν τεράστια. Γιατί ήταν δικό μου κατόρθωμα και έκανα υπερήφανους , εμένα κι όσους πίστευαν σε μένα .
Η δεύτερη καλύτερη στιγμή που θα μείνει αξέχαστη ,είναι το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκυο. Ενώ οι συναθλήτριες μου πλέον κατέβαζαν χρόνους εμφανέστατα. Εγώ πάλευα με το ίδιο μου το σώμα, να φέρω έστω το ίδιο αποτέλεσμα με τους προκριματικους. Όταν είδα ότι έφτασα 3η , ανάμεσα στις δύο κορυφαίες Κινέζες αθλήτριες, ένοιωσα μέσα μου ότι έχω φτάσει πρώτη. Τέτοια χαρά είχα. Γιατί ως γνωστόν τίποτα δεν είναι απόλυτο . Αλλά η Κίνα υπερτερεί. Έτσι πριν βγω από την πισίνα, εγώ πανηγύριζα την δική μου νίκη. Τον προσωπικό μου αγώνα.
Υπάρχει ρατσισμός στην κοινωνία;
Δεν υπάρχει ακριβώς ρατσισμός στην αναπηρία. Θεωρώ ότι το διαφορετικό πάντα κάνει εντύπωση. Όταν από μικρή ηλικία δεν υπάρχει η επαρκής διαπεδαγωγηση , τότε ο φόβος γίνεται εχθρός .
Τι εννοώ με αυτό. Γνωρίζουμε εν έτη 2022 τι εστί σωματική αναπηρία, καθώς έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ατόμων με επίκτητες αναπηρίες. Όμως δεν ξέρουμε πως να χειριστούμε μια κατάσταση, ένα γεγονός.
Επιπροσθέτως παρεμποδίζουμε την καθημερινότητα του οποιουδήποτε ανθρώπου με την όποια αναπηρία, όντας οι ίδιοι μη καλά ενημερωμένοι για τις επιπτώσεις της άγνοιας μας είτε άθελά μας ,είτε πλέον ηθελημένα. Ο λόγος καθαρά, ότι δεν μπαίνουμε στη θέση του παρεμποδιζόμενου ατόμου. Έτσι μπορώ μόνο να εξηγήσω τον ρατσισμό . Την άρνηση του συνανθρώπου μου να ενστερνιστεί την οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας και εν τέλει να την μεταδώσει με φόβο στα παιδιά του ,που θα γίνουν ενήλικες και πάει φαύλος κύκλος. Ο ρατσισμός υπάρχει, υφίσταται στο οτιδήποτε δεν κάθεται καλά στα μάτια μας . Ως χώρα έχουμε την τάση να κρίνουμε και να δικάζουμε εύκολα, ειδικά από ένα πληκτρολόγιο. Πιστεύω ότι οι νέοι πλέον πάνε να σπάσουν αυτά τα στερεότυπα και μου δίνει μεγάλη αισιοδοξία.
Θέλω να κλείσεις την συνέντευξη με όποιο μήνυμα θέλεις εσύ!
Ζήστε την ζωή σας ελεύθερα, χωρίς παρωπίδες ,χωρίς όρια. Κάντε το όμως, έτσι ώστε να καλύπτει τα δικά σας θέλω και χωρίς να εμποδίζει ή να επιφέρει κακό στους γύρω σας. Τα όνειρα είναι για όλους. Λίγοι θα κάνουν την διαφορά. Μπορεί να είσαι ένας από αυτούς. Μην ξεχνάς να εκτιμάς τα λάθη που σε έκαναν το καλύτερο σήμερα σου.
Κέλλυ Βρανάκη
Contact me @:
Instagram: https://www.instagram.com/story_kelling/
Facebook: https://www.facebook.com/Story_kelling-929217863902546/
