Μεγάλος κι επικίνδυνος πόθος, ο ανεκπλήρωτος..
Μικρό ξανθό στρουμπουλό αγοράκι, που με ένα βέλος του, έτσι επειδή του κάπνισε, κάνει δύο ψυχές να σκιρτίσουν.
Ποιος από εμάς δεν τον έχει ζήσει. Να κάθεσαι εκεί ήσυχος, χαλαρός, αμέριμνος, απόλυτα ελεγχόμενος και ξαφνικά κάποιος να σε ταρακουνά. Άλλοτε απρόσμενα, άλλοτε κατακούτελα και άλλοτε μετά από καιρό. Έρωτας ανεκπλήρωτος..
Ποιος από εμάς δεν το έχει ψάξει ή δεν το ψάχνει ακόμα.
Τυχεροί, λένε, οι άνθρωποι που έστω για μια φορά στην ζωή τους έχουν αγαπήσει και ακόμα πιο τυχεροί αυτοί που έχουν αγαπηθεί. Γιατί τι πιο ωραίο από το να δίνεις απλόχερα τον εαυτό σου, την ψυχή σου σε έναν άλλον άνθρωπο χωρίς εγωισμούς και ιδιοτέλεια; Γιατί τι πιο θαυμαστό να σου έρχεται πίσω αυτή η ίδια αγάπη ακόμα μεγαλύτερη; Αλλά…
Αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι.
Αυτοί οι μεγάλοι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Αυτοί οι έρωτες που γεννήθηκαν αλλά δεν άνθισαν ποτέ, που έχουν αυτή την γλυκόπικρη γεύση, που έχουν μείνει με ένα αντίο και ένα γιατί.
Όπως το καθετί έχει δυο όψεις, έτσι κι εδώ υπάρχουν από την μια οι έρωτες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ και σαν σαράκι σου τρώνε την ψυχή λίγο λίγο.
Είναι αυτοί που μένουν στο γιατί. Είναι αυτοί που όχι μόνο πλήγωσαν και πόνεσαν μια φορά, αλλά ματώνουν ξανά ξανά. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι δύναμη, αναγέννηση, εξερεύνηση και στόχος είναι να σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη.
Τι κι αν τελείωσε; τι κι αν τελείωσε άδικα;
Σκέψου τι αισθήματα ένιωσες, τι στιγμές έζησες, τι δύναμη βρήκες για να κρατηθείς μακριά. Η ζωή είναι στιγμές και οι άνθρωποι μέσα σε αυτές. Να ευχαριστείς για όσα ένιωσες και όχι για όσα θα μπορούσες να νιώσεις.
Από την άλλη, όμως, γιατί πάντα αισιοδοξούμε, είναι αυτοί οι έρωτες που ακόμα κι αν δεν βρήκαν τον προορισμό τους, παραμένουν σαν κίνητρο ότι η αγάπη είναι εδώ και όλοι είναι άξιοι να την βρουν.
Ο έρωτας πρέπει να είναι κινητήριος δύναμη και όχι κινούμενη άμμος.
Ακόμα κι αν κάτι τελείωσε, ο ανεκπλήρωτος έρωτας έφυγε, έστω και άδοξα, ήταν εδώ για να μας αποδείξει ότι είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε και κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μας.
Ότι είμαστε θαρραλέοι για να το παραδεχτούμε.
Ότι είμαστε δυνατοί για να δεχθούμε την αδυναμία ή την διαφορετικότητα του άλλου. Ότι είμαστε έτοιμοι για να υποχωρήσουμε απέναντι στο δίκιο του άλλου.
Σίγουρα όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και αισθήματα δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Σίγουρα, όμως, ό,τι κι αν ζήσαμε και ό,τι κι αν ζούμε, ό,τι κι αν τελείωσε και μας πόνεσε και ό,τι είναι ακόμα εδώ ζωντανό και μας κάνει ευτυχισμένους, είναι αυτό που μας έκανε τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.
Καλύτερα δεν το έχει πει ο ποιητής.
Ίσως δεν έχουν σημασία μόνο αυτά που ζήσαμε.
Ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν αυτά που δεν ζήσαμε.
Οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, όλα τα “σ’ αγαπώ” που τσιγκουνευτήκαμε, όλα τα σώματα που αγγίξαμε μόνο νοητά, όλα τα χείλη που ονειρευτήκαμε αλλά φοβηθήκαμε να φιλήσουμε.
Ίσως τα “όχι” μας μας έκαναν αυτό που είμαστε.
Όχι τα “ναι” μας!
Ίσως…
(Κ.Π.Καβάφης)
Μαρία Κατράδη
Φιλόλογος – Ειδική Παιδαγωγός
