Ο Αντώνης Τσαπατάκης παραχώρησε συνέντευξη στην Αμάντα Φουντή και το περιοδικό “DownTown” και μίλησε για το ατύχημα που είχε και του άλλαξε όλη του τη ζωή.
Οι μεγάλες αθλητικές επιτυχίες σου ήρθαν μετά το ατύχημα. Πώς το ερμηνεύεις αυτό;
Ακριβώς… Το ατύχημα μου έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθώ και να εκτιμήσω αξίες που ναι μεν είχα διδαχθεί ή είχα γαλουχηθεί με αυτές, αλλά η καθημερινότητα μπορεί να με έκανε να ξεχνάω. Η ουσία εμπεριέχεται σε λέξεις όπως κοινωνία, αλληλεγγύη, στήριξη, αγάπη για τη ζωή. Έτσι, δυστυχώς, εξαιτίας του ατυχήματος βρέθηκα σε μια κατάσταση κρίσης, η οποία μου υπενθύμισε ξανά τα ουσιώδη.
Πόσο δύσκολο ήταν να βιώσεις στην ηλικία μόλις των 18 ετών ένα τόσο σοβαρό ατύχημα;
Είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν πραγματικά και ήρθαν και περισσότεροι δίπλα μου, που επίσης με αγάπησαν χωρίς καν να με ξέρουν. Αυτό είχε τεράστια σημασία. Η στήριξη των γύρω σου, βέβαια, λειτουργεί εφόσον κι εσύ ο ίδιος έχεις δείξει τη δική σου όρεξη για ζωή, τη δική σου μανία για τη ζωή.
Θυμάσαι πώς το διαχειρίστηκες μέσα σου όταν αντιλήφθηκες ότι θα αλλάξει ραγδαία η ζωή σου;
Το θυμάμαι γιατί ακόμα και σήμερα ο τρόπος που ζω δεν έχει αλλάξει. Δεν αφήνω τις συνθήκες να με αλλάζουν, αντίθετα αλλάζω εγώ τις συνθήκες προς όφελός μου. Άρα συνέχισα να ζω, να ζω με τον ίδιο τρόπο, όπως ήμουν πριν. Με ζωντάνια μέσα μου, ονειροπόλος και ανταγωνιστικός.
Ποια ήταν η πιο έντονη σκέψη που γυρνούσε τότε στο νου σου;
Να βγω από το νοσοκομείο.
Και ο χειρότερος φόβος σου;
Να μείνω εκεί… Αλλά δεν θα το άφηνα αυτό να συμβεί. Από την πρώτη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου, αυτό που σκεφτόμουν ήταν να συνεχίσω να ζω.
Εκεί σου είπαν πως δεν θα περπατήσεις;
Ναι, μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα μου το ανακοίνωσαν. Σίγουρα αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά δεν ξέρεις μέχρι να έρθει η γιατρός να σου το πει. Φαντάζεσαι, σκέφτεσαι το καλό σενάριο, το κακό, αλλά δεν ξέρεις.
Πού τη βρήκες τη δύναμη εκείνη τη στιγμή;
Επιλογή είναι. Θες να κάτσεις να κλαις; Κάτσε και κλαίγε, αλλά δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει κάπου αυτό. Οι σκέψεις που κάνεις είναι “ή θα συνεχίσω τη ζωή μου ή θα κάτσω να μεμψιμοιρώ”. Θα βοηθούσε κάπου αυτό; Δεν το λέω αλαζονικά, αλλά ο καθένας μπορεί να γίνει η δύναμή του. Να ξέρεις ότι έπεσες με τα όπλα ανά χείρας. Και τα “όπλα” είναι οι ελπίδες σου, τα όνειρά σου, η αγάπη για τη ζωή και η αγάπη των γύρω σου. Αν είσαι έμφορτος με αυτά τα όπλα έχεις ήδη νικήσει.
Αυτό που βλέπεις μπορείς κι εσύ και ο οποιοσδήποτε να το φτάσει ανά πάσα στιγμή αν του τύχει κάτι δύσκολο. Αφού το έκανα εγώ, μπορούν να το κάνουν όλοι. Νικητής είναι αυτός που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, αυτός που προσπαθεί να συμπαρασύρει με το παράδειγμά του όλο τον κόσμο.
Υπήρξε η στιγμή που σε λύγισε;
Ήταν η στιγμή που κουράστηκα. Κάποιες μέρες κουράζομαι γενικά, αλλά όπως κουράζεται ο καθένας στην καθημερινότητά του. Στιγμές που μπορεί να μη σου βγαίνουν αμέσως τα όνειρά σου, τα σχέδιά σου. Όμως, μπορεί όταν ξαπλώσεις, ξεκουραστείς, σκεφτείς με τον εαυτό σου και αναλογιστείς τι συνέβη να πάρεις δύναμη και να ξαναπροσπαθήσεις την άλλη μέρα. Προσδοκάς τα μέγιστα με τα ελάχιστα ως μέσο.
