«Θα ήθελα να παίξω στο “Γλυκό Πουλί της Νιότης” και στο “Γυάλινο Κόσμο” του Τενεσί Ουίλιαμς. Μου ταιριάζουν, γιατί τον θεωρώ μέγα ανατόμο της γυναικείας ψυχολογίας», αποκαλύπτει η Χάρις Συμεωνίδου.
Κυρία Συμεωνίδου, πώς ακολουθήσατε καριέρα ηθοποιού με τόσο ισχυρά διπλώματα και θέσεις;
«Όταν κάτι σου τρώει την ψυχή, βρίσκει τελικά τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια και να κερδίσει το χώρο του στη ζωή σου. Παρά το γεγονός ότι υπηρέτησα πιστά και με αφοσίωση το αντικείμενο των σπουδών μου, κάνοντας πανελλήνιες σχετικές έρευνες σε θέματα ανεξερεύνητα μέχρι τότε, φθάνοντας μέχρι και να εκλεγώ δ/ντρια του Ινστιτούτου Κοινωνικής Πολιτικής του ΕΚΚΕ και επισκέπτρια καθηγήτρια της Σορβόννης, τελικά το όνειρό μου με κέρδισε. Πήρα τη δύσκολη απόφαση να παραιτηθώ για να αφιερωθώ ανυπόκριτα και πλήρως στην Υποκριτική».
Το Β.Α. σας στην Υποκριτική το πήρατε από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, γιατί δεν μείνατε εκεί να κάνετε καριέρα;
«Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Εδώ είναι η χώρα μου και ο χώρος μου, εδώ ήθελα να κινηθώ, να πάρω και να δώσω με τις όποιες δυνάμεις μου, στα θεατρικά και στα γενικότερα πολιτιστικά δρώμενα».
Ποιος ήταν ο πρώτος σας ρόλος κα Συμεωνίδου και ποια τα συναισθήματά σας μπροστά στο κοινό;
«Ήταν “η κυρία Άλβινγκ” στους “Βρυκόλακες” του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λουρμπά, στο Θέατρο Εκάτη. Η σκηνοθεσία σεβάστηκε, ανέδειξε το έργο και βοήθησε και μένα σημαντικά, αφού εισέπραξα πολύ καλές κριτικές. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αισθάνθηκα δέος, αλλά σύντομα ένιωσα τη σκηνή και τη σάλα δικό μου χώρο».
Ηθοποιός σημαίνει φως, παρ’ όσα συνέβησαν στο χώρο του Θεάτρου;
«Λυπηρά όσα συνέβησαν, αλλά ο αληθινός ηθοποιός σημαίνει φως, πάντα. Αν σκεφθεί κανείς το σκοτάδι της σάλας, με την οποία μάχεται ο ηθοποιός, πράγματι οφείλει να βγάλει “φως”, το φως μιας αλήθειας, χωρίς την οποία ο ρόλος δεν θα έχει αφήσει τη σφραγίδα του. “Από την ψυχή ώς την ψυχή” όπως είπε ο Χορν».
Υπάρχει κάθαρση για τον ηθοποιό;
«Πιστεύω ναι. Όταν καταφέρνει να βγει από τον εαυτό του και να ενδυθεί τους ρόλους του και τον “Άλλο”. Βέβαια, η κάθαρση δεν αφορά μόνο τον ηθοποιό αλλά και τους θεατές. Προσωπικά αισθάνομαι ότι ζω πολλές ζωές και προχωρώ βαθύτερα εντός μου».
Το Θέατρο χρειάζεται ταλέντο, ψυχή ή… πληγές;
«Κατ’ αρχήν, χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά, αφοσίωση και συχνά απομόνωση, για να μην πω ασκητική. Κανένα, όμως, από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αναγκαία ψυχή, τον έρωτα για το Θέατρο, και το ταλέντο. Στο Θέατρο, μαζί με όλα αυτά, ο ηθοποιός φέρνει μαζί του και τις πληγές του, ενώ συγχρόνως θεραπεύεται από αυτές».
Διαβάστε τη συνέχεια στη www.vradini.gr
