Επιστολή προς όλους όσους έπαιξαν μαζί μας ..
Αγαπητέ μου, παίκτη..
Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσαν πολύ τα παιχνίδια. Θυμάμαι ότι τις γιορτές περίμενα να ξετυλίγω κάποιο δώρο που θα ήταν παιχνίδι.. Και πάντα οι γονείς μου, μου έλεγαν να μην κατεβάζω μούτρα όταν το δώρο μου δεν ήταν αυτό που ήθελα, που έτσι και αλλιώς σε λίγο καιρό θα το βαριόμουν και θα το πετούσα. Να εκτιμάω μου έλεγαν περισσότερο ένα βιβλίο, που είχε να μου προσφέρει γνώση, ή ένα ρούχο, που θα με έντυνε, και θα το είχα πάνω μου, μαζί μου..
Τελικά μεγάλωσα, και κατάλαβα τι εννοούσαν τότε..
Την κούκλα αυτή που ζητούσα απεγνωσμένα στα γενέθλια μου, που έκλαιγα για να την έχω , την απέκτησα. Στην αρχή δεν την άφηνα από τα χέρια μου, μα μετά από λίγο καιρό, αφού την έγδυσα και την έντυσα 1000 φορές, την βαρέθηκα και την πέταξα μέσα στην ντουλάπα. Την ξέχασα, πήρα μια άλλη καινούργια, και μετά μια άλλη, και μια άλλη κλπ κλπ .. Μα μια μέρα, που έψαχνα σαν τρελή να βρω κάτι στην ντουλάπα μου, την βρήκα . Εκείνη που θέλησα όσο τίποτα άλλο. Και μετάνιωσα που την πέταξα, μα δεν άλλαζε πλέον κάτι. Η κούκλα μου είχε ξεθωριάσει..
Έτσι και εσύ, έπαιξες μαζί μου, και όταν με βαρέθηκες με πέταξες. Και δεν κοίταξες πίσω. Δεν νοιάστηκες για το πόσο θα τα άλλαζε όλα η κίνηση σου αυτή. Δεν θα το περίμενες μάλλον. Κάποια στιγμή θα το νιώσεις και εσύ.. γιατί κάτι θα σου θυμίσει πόσο θέλησες , έστω και για λίγο. Μα η διαφορά μου με την κούκλα θα είναι ότι εγώ, δεν θα έχω ξεθωριάσει. Εγώ θα λάμπω! Αλλά όχι στα δικά σου χέρια.
Και αναρωτιέμαι, φταίω εγώ;
Ίσως να παρουσίαζα εγώ τον εαυτό μου σαν παιχνίδι, και για αυτό να έπαιξες μαζί μου.
Αν με ξετύλιγες και ήμουν βιβλίο, θα χανόσουν μέσα στις σελίδες μου; Η θα τις έσκιζες ;
Αν με ξετύλιγες και ήμουν ρούχο, θα με φορούσες πάνω σου ; Η θα με πετούσες μέσα σε κάποιο συρτάρι;
Αν με ξετύλιγες, θα ήξερα, και θα ήξερες, και τώρα δεν θα έγραφα αυτές τις λέξεις..
Με αγάπη,
Χριστίνα
Χριστίνα Φωντή
Insta https://instagram.com/christinafonti_
FB https://facebook.com/xxfontis
Twitter https://twitter.com/fontifonti_
