Ο Γιώργος Μαζωνάκης μας ξενάγησε στο μεγάλο και εντυπωσιακό σπίτι του για τις ανάγκες του περιοδικού Gala και παραχώρησε συνέντευξη στη Μαρία Λεμονιά. Μίλησε για το τραγούδι, τις δυσκολίες που πέρασε για να τα καφέρει, ενώ μας έδωσε και μερικά στοιχεία από την καθημερινότητά του.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης είναι πρωινός τύπος. Μπορεί να φαντάζει νωρίς για έναν άνθρωπο που δουλεύει τόσα χρόνια νύχτα: “Με την πρώτη ηλιαχτίδα σηκώνομαι και λέω ένα ευχαριστώ στον Θεό. Όχι μόνο για όσα απλόχερα μου έχει προσφέρει αλλά κυρίως γιατί αναπνέω. Μία ακόμα ημέρα ανάσας είναι μία ακόμα ημέρα ζωής!”.
“Αγωνίζομαι, προσπαθώ να μην είμαι άνθρωπος της ύλης. Το σπίτι μου το ζω. Δεν είμαι δέσμιος των ρούχων, των παπουτσιών, των αξεσουάρ. Όλα αυτά μου προσφέρουν τη χαρά της στιγμής”, αποκαλύπτει ο γνωστός τραγουδιστής.
Σε ότι έχει να κάνει με την καταξίωση του στο τραγούδι ο αγαπημένος καλλιτέχνης μιλά και για τις δυσκολίες που πέρασε δηλώνοντας: “Από μικρό παιδί ήξερα τι θέλω να κάνω. Το έχω ξαναπεί, μοίραζα αυτόγραφα στους συμμαθητές και στα ξαδέρφια μου. Έβλεπα το “Μουσικό Ρετιρέ”, ένα μικρό κεντράκι εκεί στη Νίκαια, όπου μεγάλωσα, και στα μάτια μου φάνταζε η πιο εντυπωσιακή πίστα του κόσμου. Μπήκα μέσα και ζήτησα δουλειά! Είχα τέτοια σπίθα και πάθος που μου έδωσαν την ευκαιρία. Έτσι ξεκίνησαν όλα…, αναφέρει ο Γιώργος Μαζωνάκης.
Θυμάμαι μικρό παιδί να ξυπνώ τα Σαββατοκύριακα τα απογεύματα κουρασμένος από το ξενύχτι. Ήξερα όμως ότι το είχα διαλέξει και ότι έπρεπε να κάνω υπομονή. Έχω δουλέψει πολύ. Ασταμάτητα και αδιαμαρτύρητα. Κάποιοι με ρωτούν αν έχασα τα χρόνια της αθωότητας. Εγώ το επέλεξα. Κάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Μια μέρα είπα στη μάνα μου ότι είμαι κουρασμένος. Πολύ λογικά εκείνη μου απάντησε: “Τι να σου κάνω, παιδάκι μου, εσύ το διάλεξες””, αναφέρει ο Γιώργος Μαζωνάκης.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης, ωστόσο, έχει δημιουργήσει ένα πολύ μοδάτο και φωτεινό σπίτι, που πολλοί θα ζήλευαν και λίγοι θα μπορούσαν να έχουν στην ιδιοκτησία τους. Κάθε έπιπλο που έχει επιλέξει έχει τον δικό του χαρακτήρα και προσθέτει μια πινελιά στο μοναδικό σύνολο.
Φωτογραφίες: Νικόλας Κομίνης
