Η δημοσιογράφος του MEGA Βελίκα Καραβάλτσιου, βρέθηκε για 47 ημέρες να καλύπτει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στην καρδιά των γεγονότων, έζησε την πιο δυνατή δημοσιογραφική εμπειρία, βλέποντας ανθρώπους που η ζωή τους άλλαξε ριζικά και μετατράπηκε σε τραγωδία.
Γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους, πατεράδες που πενθούσαν για τους στρατιώτες γιούς τους που έπεσαν νεκροί στο μέτωπο. Η Βελίκα Καραβάλτσιου περιγράφει την εμπειρία της στο HerNews και τη Μπάγια Αντωνοπούλου.
Πώς προέκυψε το να φύγεις σε αποστολή, ώστε να καλύψεις τον πόλεμο της Ουκρανίας;
Ξεκίνησα για τα σύνορα Ουκρανίας Πολωνίας, για να καλύψω τις προσφυγικές ροές. Έμεινα στα σύνορα για δύο περίπου εβδομάδες. Το επόμενο βήμα ήταν η πόλη Λβίβ, στα Δυτικά της Ουκρανίας. Η Λβίβ είναι η ατμομηχανή του πολέμου. Εκεί είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε με μισθοφόρους, προσφυγες και εθελοντες. Επόμενος προορισμός ήταν το Κίεβο, εκεί όπου αντικρύσαμε τις πιο σκληρές εικόνες.
Βελίκα, το να καλύψεις τον πόλεμο, ήταν μια απόφαση που σε φόβισε πριν ξεκινήσεις;
Όχι δεν φοβήθηκα. Ίσως να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι έγινε σταδιακά. Φεύγοντας δηλαδή από την Ελλάδα σκεφτόμουν ότι πηγαίνω στα σύνορα και όχι στην εμπόλεμη ζώνη.
Ποια ήταν η διαδρομή που ακολούθησες μέχρι να φτάσεις στο Κίεβο;
Έφτασα στην Πολωνία αεροπορικώς. Από την Πολωνία μπήκα στη Λβίβ με το τρένο. Ένα τρένο γεμάτο ξένους μισθοφόρους. Μία διαδρομή 2 ωρών έγινε τελικά 10 ώρες με αρκετές στάσεις και αυστηρούς ελέγχους. Φτάσαμε στη Λβίβ στις 12 το βράδυ. Είχε ξεκινήσει η απαγόρευση κυκλοφορίας…
Κανονικά θα έπρεπε να διανυκτερεύσω στον σταθμό του τρένου μέχρι να ξημερώσει, κάποιοι καλοί συνάδελφοι όμως ρίσκαραν και κατάφερα να κοιμηθώ στο ξενοδοχείο. Στο Κίεβο φτάσαμε οδικώς. Μας οδήγησε ένας ντόπιος που γνώριζε τους δρόμους αφού το οδικό δίκτυο είναι κατεστραμμένο και τα μπλόκα ανά λίγα χιλιόμετρα. Από ένα σημείο και μετά το ταξίδι ήταν σοκαριστικό. Κατεστραμμένοι δρόμοι, βομβαρδισμένα χωριά, και άμαχοι νεκροί στην προσπάθεια τους να σωθούν.
Αισθάνθηκες κίνδυνο κατά τη διάρκεια της αποστολής; Υπήρξαν στιγμές που κινδύνεψες;
Ένα βράδυ, επιστρέφοντας από την πόλη Τσερνίχιβ, χαθήκαμε και η ώρα πέρασε. Ξεκίνησε η απαγόρευση κυκλοφορίας και εμείς ήμασταν ακόμη στον δρόμο. Έπρεπε να οδηγούμε με τα φώτα κλειστά, να προσπερνάμε τα εμπόδια που είχαν τοποθετηθεί στους δρόμους για την προστασία της πόλης και να σταματάμε στα μπλόκα των στρατιωτών και της οπλισμένης πολιτοφυλακής. Αυτή ήταν η πιο επικίνδυνη στιγμή της αποστολής.
Ποια ιστορία σε συγκλόνισε περισσότερο από όσες άκουσες;
Η ιστορία της Όλγκα από την Μπούτσα. Μία γυναίκα που έχασε τον άντρα της μπροστά στα μάτια της, γυμνό σε μία διασταύρωση έξω από το σπίτι τους. Η ίδια ανακρίθηκε και απειλήθηκε με όπλα. Οι εισβολείς φεύγοντας έκαψαν την περιουσία της. Δεν θα ξεχασω το γαλάζιο βλέμμα της. Έχασε τα παντα σε λίγα λεπτά.
Μπορεί ένας δημοσιογράφος να παραμένει ψύχραιμος αντικρύζοντας εικόνες θανάτου; Εσένα Βελίκα, πόσο σε επηρέασε ψυχολογικά αυτή η εμπειρία;
Νομίζω πως έχασα την ψυχραιμία μου ελάχιστες στιγμές. Εκείνη την ώρα επικρατεί ο λόγος για τον οποίο βρίσκεσαι εκει. Να δεις, να ακούσεις τις ιστορίες των ανθρώπων, να μεταφέρεις εικόνες και πληροφορίες όσο γίνεται καλύτερα.
Είδα ανθρώπους που χώρεσαν τις ζωές τους σε μία βαλίτσα…
Βιώνοντας τον πόλεμο από κοντά, αναθεώρησες κάποια πράγματα για τη ζωή;
Είδα ανθρώπους στις ουρές για ένα πιάτο φαγητό στους -10. Πολλοί από αυτούς ευκατάστατοι στη χώρα τους. Είδα ανθρώπους που χώρεσαν τις ζωές τους σε μία βαλίτσα. Ανθρώπους που δεν θα ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους, και άλλους.. που δεν θα ξαναδούν τους ανθρώπους τους. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι όλα όσα θεωρούνται δεδομένα μπορεί να χαθούν από τη μία στιγμή στην άλλη.
Η σχέση σου με τους συναδέλφους που κάλυπταν τον πόλεμο στην Ουκρανία πως ήταν; Σας έδεσε αυτή η εμπειρία;
Ήμασταν πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι από διαφορετικά μέσα, όμως ο τρόπος που συνεργαζόμασταν έκανε εντύπωση ακόμα και στα ξένα δίκτυα. Προφανώς και μας έδεσε ο πόλεμος. Υπήρξαν και όμορφες στιγμές παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας και την ποταπαγόρευση. Γιορτάσαμε μαζί γιορτές και γενέθλια!
Η οικογένεια σου Βελίκα, πως αντιμετώπισε το ότι έφυγες για τον πόλεμο;
Φοβήθηκαν όλοι πολλοί και οι γονείς μου και τα αδέρφια μου. Προσπαθούσα όμως να επικοινωνώ συχνά για να μην τους αφήνω να αγωνιούν. Χειρότερα από όλους, μάλλον το πήρε η μαμά μου…
Θα πήγαινες να καλύψεις ξανά μια εμπόλεμη ζώνη;
Με βεβαιότητα ναι. Όπως θα ήθελα και να επιστρέψω στην Ουκρανία.
View this post on Instagram
Τα σχέδια σου από εδώ και πέρα;
Δημοσιογραφικά τα βλέμματα είναι σίγουρα στραμμένα προς την Τουρκία. Ένας Ερντογάν που κλιμακώνει διαρκώς την ένταση, προκαλεί και εργαλειοποιεί το προσφυγικό απειλώντας να ανοίξει τις στρόφιγγες. Φαίνεται πως έρχεται ένα δύσκολο καλοκαίρι.
