Η Παρθενόπη Μπουζούρη είναι Ελληνίδα ηθοποιός, γεννημένη στην Ξάνθη, Σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Είναι ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Δωματίου. Διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό.
Από το 1994 μέχρι σήμερα, η Παρθενόπη Μπουζούρη έχει παίξει σε πολλές παραστάσεις ανάμεσά τους η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στην Επίδαυρο, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες του κινηματογράφου.
Στο τηλεοπτικό κοινό συστήθηκε φέτος, μέσω της επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1, «Η Μάγισσα» όπου υποδύεται την Πολυξένη.
Η Παρθενόπη Μπουζούρη μιλά στο HerNews και στη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου, για το θέατρο, τη «Μάγισσα» τη ζωή στην επαρχία και στέλνει το δικό της ηχηρό μήνυμα σε όλες τις γυναίκες.
Πως σας βρήκε το νέο έτος;
Το νέο έτος με βρήκε σε πρόβες για τις «Γυναίκες on the rocks» είναι η παράσταση που παίζω τώρα έκανε πρεμιέρα στις 29/1 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Είναι ένα έργο μουσικό με την Αναστασία Μουτσάτου και τη Φωτεινή Βελετσιώτου όπου παρουσιάζεται ένας μονόλογος μιας γυναίκας που τον αφηγούνται δυο τραγουδίστριες και μια φωνή γυναικεία.
Η ρόλος σας στη «Μάγισσα» είναι η πρώτη σας τηλεοπτική εμφάνιση, ήταν συνειδητή η απόφαση να μη μετέχετε σε κάποιο τηλεοπτικό σίριαλ ή δε σας γέμιζαν οι προτάσεις;
Όταν τελείωσα τη σχολή η τηλεόραση ήταν στην αρχή της. Εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με αυτό που ήθελα να κάνω, δηλαδή με τη δημιουργία μιας θεατρικής ομάδας που ως νέοι τότε φτιάξαμε και την αναζήτηση μιας δικής μας καλλιτεχνικής γλώσσας και ταυτότητας στο θέατρο. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο και επώδυνο γιατί ήταν μια εποχή όπου τα πράγματα ήταν λίγο «κλειστά», επομένως δεν ήταν ζήτημα προσοχής. Δεν ψάχτηκα γύρω από την τηλεόραση για να το πω έτσι. Σινεμά ήθελα να κάνω απλά δεν έτυχε. Έκανα 1-2 ταινίες στις αρχές του 2020 και μετά κάπως το ένα έφερε το άλλο.
Παλαιότερα οι αμοιβές ήταν καλύτερες στην τηλεόραση από ότι είναι τώρα με βάση τα όσα έχουμε ακούσει. Το έχετε μετανιώσει;
Όχι, δεν μετανιώνω γιατί ο τρόπος που έχτισα τον καλλιτεχνικό μου δρόμο με έκανε την ηθοποιό που είμαι σήμερα.
Γνωρίζουμε ότι η «Μάγισσα» είναι μια αρκετά δαπανηρή παραγωγή. Αυτό σας έκανε να αισθανθείτε κάποιο βάρος;
Προσωπικά εγώ επειδή ακριβώς είμαι και άσχετη με τα τηλεοπτικά, μπήκα πάρα πολύ αθώα σε αυτό και μπήκα και με καλλιτεχνικό κριτήριο περισσότερο. Μου άρεσε πολύ όλο το κουτί, το αισθητικό κομμάτι, το σενάριο, η δουλειά του Χαρίτου. Δεν είχα κανένα άγχος αποτελέσματος. Η διαδικασία με ενδιέφερε.
Τι σας λέει ο κόσμος όταν σας συναντά;
Είναι αστείο αυτό (γέλια), έχει πλάκα. Επειδή εγώ έχω φτιάξει μια φιγούρα τηλεοπτική, την Πολυξένη, ο οποία έχει μια απόκλιση από εμένα στην πραγματικότητα.. με κοιτάζουν και μου λένε “Α εσύ;” και τους λέω “ναι εγώ” και αρχίζει αυτή η πλάκα “πόσους θα φας σήμερα” “τι καλά που παίζεις την κακιά”. Έχει πλάκα είναι πολύ ωραίο. Τους αρέσει η Πολυξένη.. τους “ψήνει”.
Υποδύεστε την Πολυξένη, υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία μαζί της ή στοιχεία της που σας ξενίζουν; Είτε ως τηλεθεατής είτε ως Παρθενόπη
Υπάρχει κάτι που ίσως ας πούμε πάτησα σε αυτό. Ότι είναι μια γυναίκα αφοσιωμένη σε κάτι, σχεδόν ταγμένη. Στο να υπηρετεί τη Δαμιανή και τους Λασκαραίους. Αυτή η έννοια της αφοσίωσης εμένα μου είναι οικεία. Είμαι αφοσιωμένη στη δουλειά μου.. πολύ. Από εκεί και πέρα είναι ένα πολύ ακραίο πρόσωπο, βιώνει τα πράγματα ακραία αλλά έχει μια εσωτερική ζωή ακραία η Πολυξένη, ενώ εξωτερικά είναι άτεκτη, σκληρή και δε δείχνει τίποτα. Είναι ένα πρόσωπο με πλούσια εσωτερική ζωή, με πολλά πάθη και έξω εκφράζει τα ελάχιστα. Δεν χρειάζεται να έχεις κοινά με τα πρόσωπα που παίζεις. Ηθοποιός είσαι, υποδύεσαι. Η υποκριτική είναι τέχνη και αυτά που φτιάχνουμε είναι καλλιτεχνήματα. Ρόλο παίζουμε.
Μπορεί να είναι σε μικρή αναλογία τα πράγματα μέσα μου, τώρα σου λέω κάτι από την τεχνική της δουλειάς, μια μικρή αλήθεια από αυτά τα πράγματα και εσύ να την πάρεις και να την μεγενθύνεις. Συχνά η παικτική φαντασία του ηθοποιού μπορεί να είναι ισχυρότερη από οποιοδήποτε ντοκουμέντο. Επειδή είμαι και δασκάλα υποκριτικής θα σου πω ότι δε χρειάζεται να είσαι φονιάς για να παίξεις τη Μήδεια, ούτε ένας φονιάς μπορεί να παίξει τη Μήδεια.
Πιστεύετε στη μαγεία, στην αστρολογία και σε όλα αυτά τα μεταφυσικά;
Είμαι άνθρωπος της λογικής και της επιστήμης για να πω την αλήθεια. Η μεταφυσική είναι μια περιοχή η οποία -δεν θα κρίνω τους ανθρώπους που την ενστερνίζονται και την πιστεύουνε- εμένα δεν μου απαντάει στα ερωτήματά μου. Θα γελάσω με τα ζώδια αλλά δεν νομίζω ότι τα πιστεύω.
Έχει χρειαστεί να αλλάξετε πράγματα για κάποιον ρόλο;
Ναι αμέ! Ας πούμε εγώ είμαι μελαχρινή.. ξανθιά έγινα γιατί έπαιξα τη Μάγδα Γκέμπελς στο Εθνικό Θέατρο το 2015 που ήταν μια συγκεκριμένη Γερμανίδα ιστορικό πρόσωπο και μου άρεσε, το οικειοποιήθηκα και το κράτησα το ξανθό.
Κατάγεστε απο την Ξάνθη… πως ήταν η παιδική σας ηλικία εκεί; Έχετε όμορφες αναμνήσεις;
Η επαρχία και η δεκαετία του 75′ και 85′ που ήταν τα παιδικά μου χρόνια ήταν μια αθώα εποχή. Υπήρξαμε παιδιά που παίξαμε πολύ στον δρόμο… δεν μεγαλώσαμε μπροστά στις οθόνες παίζαμε στο δρόμο, ματώναμε γόνατα, πέφταμε σε ποτάμια.. Παίξαμε πραγματικά. Η επαρχία όταν μεγαλώνεις απλά είναι μια έρημος για τους ανήσυχους ανθρώπους, δεν σημαίνει τίποτα.
Έχετε την προσωπική ανάγκη να αφήσετε το δικό σας αποτύπωμα στο χώρο;
Αυτό είναι υπαρξιακή ανάγκη όλων των ανθρώπων. Συνειδητοποιώντας ο καθένας μας κάποια στιγμή στη ζωή του τη έννοια της θνητότητας -όσο μπορεί- έχει την ανάγκη να αφήσει αποτύπωμα από το πέρασμά του σε αυτόν τον πλανήτη. Άλλοι κάνουν παιδιά, άλλοι κάνουν τέχνη, άλλοι ζωγραφίζουν. Ο καθένας θέλει να γράψει σε μια πέτρα “ήμουν και εγώ εδώ”. Το θέατρο είναι μια τέχνη που πεθαίνει την ώρα που τελειώνει η παράσταση. Οι ταινίες είναι άλλο. Εμένα αυτό που με συγκινεί περισσότερο σαν αποτύπωμα είναι αυτό που μετά από μια παράσταση, μένει σαν αποτύπωμα στην ψυχή των ανθρώπων που την είδαν. Ενώ η παράσταση “πεθαίνει” μετά τη λήξη της, δεν υπάρχει πια… αφήνει αποτύπωμα στην ψυχή του ανθρώπου που την είδε. Εμένα αυτά τα χνάρια με ενδιαφέρουν. Πόσες ψυχές μπορεί να επηρεάστηκαν από κάτι που είδαν να παίζω ή να τους άλλαξε σε κάτι ή να το φέρνω ακόμα μέσα τους.
Παρόλο της της δημοσιότητας σας, διαπιστώσαμε ότι ο λογαριασμός σας στο Instagram είναι ιδιωτικός. Δεν σας αρέσει η υπερέκθεση;
Δεν το έκανα ακόμα, θα το κάνω.Το παιχνίδι στα social media είναι αναγκαίο κακό για εμένα και είναι η εποχή που αν δεν το κάνεις είσαι εκτός, απλά δε το έχω κάνει γιατί είμαι λίγο τεχνοαμόρφωτη.. Δεν έχω καλή σχέση με την τεχνολογία, δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο να αφιερωθώ σε αυτό. Αλλά θα το κάνω είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να αναβαθμιστώ.
Εκτός από τη σειρά και το θέατρο ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Ξεκινάω πρόβες για μια παράσταση που θα ανέβει προς το τέλος του Μαρτίου που είναι το «Μήδειας Υλικό» του Heiner Muller που είναι μια εκδοχή της Μήδειας σε μια πιο σύγχρονη απόδοση του μύθου, τοποθετημένη σε ένα άχρονο μέλλον ή και παρελθόν.
Πως τα καταφέρνετε όλα;
Δύσκολα (γέλια) τώρα ανεβαίνει το ένα έργο και αρχίζει το άλλο. Τα γυρίσματα τα δικά μου ολοκληρώθηκαν για τη «Μάγισσα» και της σειράς ολοκληρώνονται οσονούπω. Αλλά έτυχε και μια περίοδος πέρυσι που είχα γυρίσματα, πρόβες και μαθήματα μαζί γιατί διδάσκω και σε σχολές. Φέτος ας πούμε αυτό το έβγαλα λόγω φορτωμένου προγράμματος, δεν διδάσκω, από του χρόνου. Δίδαξα αδιάκοπα από το 2003 περίπου μέχρι φέτος. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που σταματάω, οπότε αν θέλω να είμαι ειλικρινής παίρνω μια ανάσα βαθιά, ξεκουράζομαι λίγο.
Εκπέμπετε τον αέρα της «δυναμικής γυναίκας», υπάρχει κάτι που θέλετε να πείτε στις γυναίκες που θα διαβάσουν τη συνέντευξη;
Δεν ξέρω τι ακριβώς βλέπετε εσείς και το αποκαλείτε “δυναμική” αλλά εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι ότι επειδή είμαστε σε μια εποχή που οι γυναίκες αρχίζουν και μιλάνε, αποκτούν φωνή και ξεκινώντας με το #MeToo στο θέατρο που άρχισαν να μιλάνε οι γυναίκες για τις κακοποιήσεις τους, αυτό που έχω να πω είναι καμία μόνη! Οι γυναίκες οφείλουμε να είμαστε μαζί και φροντιστικές η μια προς την άλλη και πρέπει να μιλάμε.
Ευχαριστούμε την Παρθενόπη Μπουζούρη για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
