Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και τον Μιχάλη Ροδόπουλο.
Η πρώτη εντύπωση που δίνεις είναι σαν να έχεις περισσότερη δύναμη από όση σου αντιστοιχεί.
Μπορεί να είναι μια εντύπωση που έχει δημιουργηθεί από τους ρόλους που έχω παίξει. Ξέρεις όμως πόσες φορές έχω χρειαστεί κι εγώ μια αγκαλιά και έναν ώμο να ακουμπήσω; Και πόσο έχω λυγίσει κατά εποχές κι εγώ; Η ψυχή μου το ξέρει και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Έχω περάσει κι εγώ καταθλίψεις, πληγές, τραύματα και απώλειες. Δεν είναι μόνο χαρά, έρωτας και θάλασσα η ζωή.
Καρυοφυλλιά, γιατί έγινες ηθοποιός;
Ήταν τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, η μαγεία που ένιωθα βλέποντας ταινίες, ακούγοντας θέατρο στο ραδιόφωνο και παίζοντας στις παραστάσεις του σχολείου. Από 9-10 χρόνων κατάλαβα πως ήθελα να γίνω κι εγώ κομμάτι αυτού του ονειρικού κόσμου. Όταν με ρωτούσαν «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», ντρεπόμουν να πω «ηθοποιός». Πίστευα ότι οι ηθοποιοί είναι κάτι σαν πρίγκιπες, ότι ηθοποιός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Αυτό νόμιζα. Και πώς εγώ, ένα παιδάκι από το χωριό, θα γινόμουν κάτι που δεν μπορούσα να γίνω; Οπότε έλεγα «γιατρός, δασκάλα» κάτι έπρεπε να πω. Μέσα μου όμως ήξερα πως ηθοποιός ήθελα να γίνω.
